พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 448

โสรยากำปากกาแน่นๆ วินาทีต่อไป ปากกาหักเป็นสองท่อน ดีไซเนอร์ที่อยู่ด้านข้างสะดุ้งตกใจทันที

"เธอเป็นอะไรไป?" ดีไซเนอร์ถามขึ้น

เสียงนั้นไม่เบา บางคนก็หันมามอง

โดยไปถึงวารุณีด้วย

วารุณีหรี่ตาลงมองโสรยา ริมฝีปากแดงเม้มขึ้น

เป็นเธอไหม?

วารุณีไม่ค่อยแน่ใจ

เธอกับโสรยาแม้จะไม่มีความแค้นอันใหญ่หลวง ทว่าโสรยาไม่ค่อยชอบเธออย่างชัดเจน

ถ้าเป็นโสรยา ความเป็นไปได้ก็มาพอสมควร

"ขอโทษค่ะ ปากกาของฉันหักไปแล้ว" โสรยารู้ว่ามีคนกำลังมองตัวเอง ยิ่งไม่กล้าเผยให้เห็นช่องโหว่ จึงยิ้มอย่างเกรงใจแล้วขอโทษกับดีไซเนอร์คนนั้น

ดีไซเนอร์เห็นปากกาที่หักของเธอ ก็ไม่ได้พูดอะไรอีก ถือว่ารับคำขอโทษของเธอ

ดีไซเนอร์คนอื่นต่างก็ละสายตาไปที่อื่น

เหลือแค่วารุณีที่ยังคงจับจ้องโสรยาอยู่

โสรยาก็รู้สึกได้ กลับทำเป็นไม่เห็น แล้วเอาปากกาแท่งใหม่ออกมา แล้วแกะออกด้วยความตั้งใจ สีหน้าดูนิ่งเฉยมากๆ

วารุณียังคงมองอะไรจากสีหน้าของโสรยาไม่ออก รวมไปถึงการแข่งขันจะเริ่มขึ้นแล้ว เธอก็ไม่อยากมองต่อ จึงหันหน้ากลับไป

โสรยารู้สึกถึงสายตาของวารุณีหายไป จึงถอนหายใจอย่างแรง ทว่าภายในใจกลับค่อนข้างหดหู่

ดูท่าแล้ว วารุณีก็สงสัยเธอ

คิดไปแล้ว โสรยากัดริมฝีปากล่าง แล้วยกมือขึ้นแตะตุ้มหู แล้วพูดด้วยเสียงต่ำ "มีเรื่องหนึ่ง ฉันอยากให้เธอช่วยแก้ปัญหาเรื่องหนึ่งให้ฉันที ไม่งั้นพวกเราไม่มีทางเข้าประกวดต่ออีกแน่นอน"

"เธอว่ามาเถอะ" ในตุ้มหูส่งเสียงแหบพร่าขึ้น

โสรยามองซ้ายมองขวา แล้วปิดริมฝีปากไว้ แล้วสั่งงานออกไป

ได้ยินคนๆนั้นตอบตกลง เธอถึงจะรู้สึกไว้วางใจมาก

การประกวดเริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการ การแข่งขันวันนี้ ไม่ใช่การประกวดครั้งแรก แต่เริ่มจะคัดคนออก

ดังนั้น ดีไซเนอร์ทุกคนจึงแสดงท่าทางจริงจังเสียจนบรรยากาศในฉากการแข่งขันขนาดใหญ่นั้นตกต่ำและหนักอึ้งมาก

หลังจากการแข่งขันรอบนี้ สิบสองคนถูกคัดออก

ไม่มีใครอยากเป็นหนึ่งในสิบสองคนนั้น

คราวนี้การประกวดก็เหมือนกับครั้งที่แล้ว เป็นภาพดีไซน์ที่ดีไซเนอร์วาดเอง ดีไซน์เสื้อผ้าออกมา แล้วนำนางแบบมาใส่บนแคทวอล์ค

สิ่งเดียวที่แตกต่างก็คือหัวข้อ

คราวที่แล้วปล่อยให้ดีไซเนอร์แสดงไอเดียอย่างอิสระ คราวนี้เป็นหัวข้อเดียวกัน ซึ่งยุติธรรมกว่าสำหรับผู้เข้าประกวด

หัวข้อในครั้งนี้คือความรัก

หัวข้อแบบนี้ไม่เหมือน 'ดอกไม้' และ 'ท้องฟ้าเต็มไปด้วยดวงดาว' มันสามารถออกแบบได้จากตัวอักหนังสือ แต่ต้องเข้าใจว่าความรักคืออะไร เมื่อคุณเข้าใจว่าความรักคืออะไร คุณสามารถวาดการออกแบบที่สอดคล้องกันได้

มิฉะนั้น เสื้อผ้าที่ออกแบบจะเหมือนหัวมงกุท้ายมังกร เบี่ยงเบนไปจากธีมความรัก และคุณจะไม่ได้รับคะแนนเลย

นี่สำหรับดีไซเนอร์ที่โสดและไม่เคยมีประสบการณ์ด้านความรักมาก่อน ถือว่าเป็นหัวข้อที่ยากมากพอสมควร

"สมกับเป็นการประกวดนานาชาติ หลังจากแบ่งกลุ่มแล้วเริ่มการประกวดรอบแรกอย่างเป็นทางการ ก็มาหัวข้อที่ยากขนาดนี้แล้ว" อารัณยืนอยู่ตรงหน้าทีวี แล้วจับคาง กำลังทำท่าทางวิเคราะห์แยกย้ายเหมือนผู้ใหญ่น้อย

นัทธีอุ้มไอริณที่หลับไป แล้วเหลือบตามองเขา "ทำไมถึงรู้ว่ายากล่ะ"

"ดูจากสีหน้าแล้ว ดีไซเนอร์พวกนั้นทำสีหน้าที่บูดบึ้งทุกวัน ถึงตอนนี้ก็ยังไม่ได้เริ่ม ก็รู้ทุกอย่างแล้ว" อารัณชี้ไปยังดีไซเนอร์ผิวดำคนหนึ่งในจอทีวี

นัทธียิ้ม "ไม่เลว สังเกตเห็นละเอียดมาก"

"นั่นแหละ" อารัณพึมพำอย่างภาคภูมิใจ "ช่วงนี้ผมอ่านหนังสือสืบสวน รู้สึกว่าการวิเคราะห์สีหน้านั้นน่าสนใจ"

"อ้อ?" นัทธีเลิกคิ้ว "ทำไมจู่ๆ ถึงดูนี่ได้ล่ะ?"

"วันข้างหน้าผมจะเป็นผู้สร้างโปรไฟล์ครับ" อารัณกะพริบตาตอบกลับ

ทีแรก เขาอยากจะเหมือนพ่อยืนอยู่บนตึกที่สูงใหญ่ กลายเป็นผู้ควบคุม แล้วมองลงมาที่ทุกคน

ทว่าภายหลังจู่ๆ เขาก็เข้าใจ เขาไม่ใช่ลูกแท้ๆของพ่อ ทางที่ดีที่สุดก็จะไม่หวังอะไรกับบริษัท ไชยรัตน์ กรุ๊ปอีก ดังนั้นถึงได้เปลี่ยนทิศทางที่จะพัฒนาในอนาคต