พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 447

น่าจะเป็นคนเดินผ่าน

ทว่าร่างของคนๆนั้นคุ้นเคยมาก เหมือนเคยเจอที่ไหนมาก่อน

อารัณหรี่ตาลงแล้วครุ่นคิดไปไม่กี่วิ นึกไม่ออกว่ามีใครที่ร่างเหมือนคนเมื่อกี้นี้บ้าง สุดท้ายก็ไม่ได้คิดอะไรมาก แล้วก็พูดคุยกับแดดดี้ หม่ามี๊และน้องสาวต่อ

หลายสิบนาทีผ่านไป วารุณีเห็นว่าเวลาพอดีแล้ว จึงวางไอริณที่อุ้มอยู่ลง "ที่รัก ใกล้จะประกวดแล้ว คุณพาเด็กๆกลับวิลล่าไปก่อนเถอะ"

"ไม่เอา หนูอยากอยู่เป็นเพื่อนหม่ามี๊ที่นี่" ไอริณกอดขาเธอไว้ไม่ปล่อย

ถึงแม้อารัณไม่พูดไม่จา ทว่าความหมายที่สื่อผ่านแววตานั้นคล้ายๆกัน

วารุณีมองนัทธี

นัทธีดึงยัยหนูน้อยออก "ไม่เป็นไร พวกเรารอคุณที่ห้องพักผ่อน หลังจากประกวดเสร็จแล้วก็กลับพร้อมกันเถอะ"

ได้ยินแบบนี้ วารุณีก็ใจอ่อน สุดท้ายก็พยักหน้า "งั้นก็ดี พวกคุณไปพักผ่อนก่อนเถอะ ฉันจะกลับไปที่งานก่อน"

"อืม" นัทธีผงกหัว

วารุณีโบกมือให้พวกเขาทั้งสาม แล้วหันหลังเดินเข้าไปในงานประกวด

ทว่าตอนที่เดินไปประตู เธอก็ยังมีเวลาเหลืออีกสิบกว่านาที จึงไปห้องน้ำก่อน

ยังไงเพื่อป้องกันไม่ให้เกิดการทุจริต ระหว่างการประกวดไม่สามารถไปเข้าห้องน้ำได้

อีกอย่างการประกวดหนึ่งครั้งก็ต้องใช้เวลาหลายชั่วโมง ถ้าไม่เข้าห้องน้ำก่อนก็คงจะเป็นเรื่องลำบาก

ดังนั้นวารุณีจึงเดินกลับไปเข้าห้องน้ำก่อน

เธอเพิ่งจะเข้าไปที่ห้องย่อย ประตูห้องด้านข้างเปิดออก โสรยาเดินออกมาจากด้านนอก หนี่ตามองไปห้องย่อยที่วารุณีอยู่

ถึงแม้วารุณีไม่ได้พูดอะไร ทว่าตอนที่เพิ่งจะล็อคประตู ที่ล็อคประตูเหมือนจะมีปัญหา วารุณีจึงพูดด้วยความสงัสย

เสียงๆนั้นทำให้เธอมาได้ยินเข้า ดังนั้นจึงรู้ว่าเป็นวารุณี

โสรยานึกไม่ถึงว่าจะบังเอิญขนาดนี้ ได้เจอกับวารุณีที่ห้องน้ำแล้ว

ไหนๆก็เป็นแบบนี้ งั้นก็โทษเธอไม่ได้

"เหอะ....." โสรยากระตุกมุมปากขึ้นอย่างร้ายกาจ แล้วรีบเดินไปที่ใส่อุปกรณ์ทำความสะอาดของห้องย่อยนี้ แล้วเปิดประตูออก เอาไม้กวาดด้านหลังออกมาหนึ่งอัน

มองความยาวของไม้กวาด แล้วมองความกว้างของห้องย่อยนี้

หลังจากโสรยาพึมพำด้วยความเย็นชา เดินไปตรงหน้าประตูห้องย่อยของวารุณี จากนั้นก็วางไม้กวาดบนตะขอที่เป็นแนวขวางของห้องย่อยนี้

ทำพวกนี้จนเสร็จ โสรยาถอยหลังไปหนึ่งก้าว แล้วตบมือกำลังยิ้มในใจด้วยความเย็นชา

ครั้งนี้ เธอจะดูว่าวารุณีจะออกมายังไง

เวลาอีกสิบกว่านาทีก่อนจะเริ่มการประกวด

แค่ในสิบนาทีนี้ วารุณีรีบกลับที่จัดงานประกวดไม่ทัน และไปสายก็จะถูกถีบออกจากทีมประกวดทันที

ถึงเวลา วารุณีจะกลายเป็นดีไซเนอร์แรกในประวัติศาสตร์การประกวดนานาชาติที่เพราะว่ามาสาย จึงถูกถีบออกจากการประกวด แม้กระทั่งประเทศที่อยู่เบื้องหลังก็ยังต้องอับอายเพราะว่าเธอ

เธอสามารถจินตนาการได้ถึงจุดจบที่วารุณีถูกชาวเน็ตในประเทศด่า ถูกโซเชียลตราหน้านั้นเป็นยังไง

นึกถึงแบบนี้ โสรยาก็จากไปด้วยรอยยิ้ม

ตั้งแต่เริ่มจนถึงสุดท้าย เธอกระทำด้วยเสียงเบามาก วารุณีไม่ได้ยินอะไรเลย

รอให้เธอจัดระเบียบเสื้อผ้าเรียบร้อย แล้วกำลังเตรียมตัวเปิดประตูเดินออกไป

กลับสังเกตเห็นว่าประตูเปิดไม่ออก

ไม่ว่าจะผลักยังไง หรือจะดึงยังไงก็ไม่ได้

และก็หมายความว่า ถ้าไม่ใช่เพราะประตูเสีย ก็ต้องมีคนทำอะไรไม่ดีไม่ร้าย

ด้านหน้าคงเป็นไปไม่ได้ เมื่อกี้ตอนเธอเข้ามา ประตูยังดีๆอยู่เลย ที่ล็อคไม่เสีย ทำไมตอนนี้ถึงมีปัญหาได้ล่ะ

นี่ชัดเจนว่าเป็นไปไม่ได้ ดังนั้นความเป็นไปได้ที่มากที่สุด ประตูต้องเป็นฝีมือของคนแน่นอน

วารุณีทำสีหน้าที่ย่ำแย่มาก

เธอกลับไม่ได้สังเกตเห็นแม้แต่น้อย ตัวเองถูกขังไว้ด้านในตั้งแต่เมื่อไหร่กันน

พูดได้แค่ว่าเธอประมาทเกินไป

เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆ วารุณีอดกลั้นความโมโหในใจ แล้วเอามือถืออกมาโทรหาเชอรีน