พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 446

นัทธีลูบหัวลูกสาว "ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวก็จะได้เจอแม่แล้ว"

พูดเสร็จ ก็หยุดพนักงานที่ผ่านไปมาและสื่อสารกับพนักงานด้วยภาษาต่างประเทศได้อย่างคล่องแคล่ว

พนักงานพยักหน้าและหมุนตัวเดินไปที่จัดงานประกวด

ขณะนี้การประกวดรอบสองยังไม่เริ่ม วารุณี และนักออกแบบนั่งดื่มกาแฟและพูดคุยกัน

เวลานี้มีพนักงานมาที่วารุณี “คุณวารุณีครับ มีคุณผู้ชายท่านหนึ่งมาหา”

"คุณผู้ชาย?" วารุณีงุนงง "ท่านไหน?"

"ผมก็ไม่รู้จักเหมือนกัน แต่คุณผู้ชายท่านนั้นบอกว่า หลังจากดูนี่ คุณก็จะรู้เองครับ"

จากนั้นพนักงานก็ยื่นอะไรบางอย่างมา

วารุณีรับมาอย่างสงสัย

พนักงานแบฝ่ามือออก และแหวนของผู้ชายสุดหรูวางอยู่บนนั้นอย่างเงียบๆ

"ว้าว แหวนสวยจัง"

"นี่แหวนแต่งงานเหรอ?"

"ฉันเคยเห็นการเจียระไนแบบนี้แล้ว มันเป็นสไตล์ของนักออกแบบเครื่องประดับชั้นนำ สไตล์ของมาสเตอร์เฟนดิ"

มีเสียงของดีไซเนอร์คนอื่นๆ คุยกันเรื่องแหวน

วารุณีได้ยินแต่ไม่สนอะไรมาก เขาสนใจว่าแหวนวงนี้มาได้ยังไง

การคาดเดาที่กล้าหาญปรากฏขึ้น

วารุณีหยิบแหวนขึ้นมาแล้วถามอย่างตื่นเต้นว่า "คุณผู้ชายคนนั้นอยู่ที่ไหนแล้ว?"

"ที่ประตูทิศตะวันตกครับ" พนักงานตอบกลับ

วารุณีทนไม่ไหวแล้ว กำแหวนแล้วลุกขึ้นยืน

มีดีไซเนอร์ถามขึ้น "วารุณี เธอจะไปทำอะไร?"

วารุณียิ้มกับเธอ "สามีของฉันมาหา ฉันจะไปเจอเขาหน่อย"

"ว้าว เยี่ยมมาก โรแมนติกจริงๆ " ดีไซเนอร์อิจฉาเป็นอย่างมาก

รอยยิ้มบนใบหน้าของวารุณีดูเบิกบานกว่าเดิม แล้ววิ่งไปตรงประตูด้วยความดีใจ

โสรยาที่นั่งโต๊ะที่อยู่ด้านหลังสองสามแถวเห็นฉากนี้ นัยน์ตาลุ่มลึกทันที มือที่จับแก้วกาแฟแน่นยิ่งขึ้น

นัทธีกลับมาที่นี่

หรือว่าเขามาเยี่ยมวารุณีโดยเฉพาะ

ทันใดนั้น ภายในใจของโสรยา"ก็ลุกเป็นไฟ จึงอดยืนขึ้นไม่ได้แล้วตามไป

วารุณีวิ่งไปประตูทิศตะวันตกตลอดทาง พอถึงประตูนั่น เธอก็เห็นชายหนึ่งเด็กสองกำลังนั่งอยู่ที่โซนพักผ่อน

ตอนที่เธอเห็นพวกเขา เธอก็น้ำตาคลอ ภายในใจรู้สึกซาบซึ้งเป็นอย่างมาก

"นัทธี!" วารุณีสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วพยายามอดกลั้นหัวใจที่เต้นรัวๆ จากนั้นตะโกนเสียงสูง

นัทธีได้ยินก็หันมามอง

วารุณีสาวเท้า แล้วเดินไปด้านหน้าต่อ

นัทธีก็ยืนขึ้น แล้วออกจากโซนพักผ่อนยืนอยู่ตรงกลางระเบียง ค่อยๆ กางแขนออก

วารุณีเห็น แล้วยิ้มหนึ่งที จากนั้นสาวเท้าวิ่งไปอย่างรวดเร็ว แล้วพุ่งเข้าไปในอ้อมกอดของผู้ชายคนนั้น

ชายคนนั้นกอดเธอไว้แน่นๆ หัวเธอมุดเข้าไปตรงจุดซ่อนเร้นของเธอ สูดกลิ่นกายที่หอมกรุ่นของเธอลึกๆ จากนั้นก็คลายกำลังที่กอดเธอออกเล็กน้อย

"ผมก็คิดถึงคุณ" นัทธีขยับไปข้างหูวารุณี แล้วกัดติ่งหูเธอเบาๆ จากนั้นก็พูดด้วยเสียงแหบพร่าถึงความคิดถึงของตัวเอง

วารุณีถูกกัดติ่งหูด้วยเปียกเล็กน้อย ลมหายใจของเขากระทบบนหู ทำให้รู้สึกคันเล็กน้อย

ทว่าเธอกลับไม่ได้หลบไป ยังคงปล่อยให้เขาทำแบบนี้ต่อ

"ฉันก็คิดถึงคุณ" วารุณีกอดเอวชายคนนั้นไว้ แล้วตอบกลับด้วยเสียงที่คล้ายจะร้องไห้

ถึงแม้เธอเพิ่งจากเขาไปไม่กี่วัน และได้วิดีโอคอลกันทุกวัน ทว่ามีจอมือถือคั่นกลางไว้ ยังไงก็ไม่ดีเท่าเจอหน้ากันจริงๆ

นัทธีหัวเราะเสียงต่ำ "ดังนั้นผมเลยมาหาคุณไง"

"อืม" วารุณีพิงบนหน้าอกของเขาแล้วพยักหน้า "ฉันรู้"

เพราะว่าเขามา ดังนั้นเธอถึงได้กอดเขา

นัทธีปล่อยเธอออก

วารุณีก็เงยหน้าด้วยความสงสัยเ เหมือนกำลังถามว่าไม่กอดแล้วเหรอ

นัทธีทำนัยน์ตาลุ่มลึก แล้วค่อยๆ ก้มหน้าลง ภายใต้การจับจ้องของเธอ เชยคางเธอจูบเธอ

วารุณีถึงรู้โดยทันที