พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 462

วารุณีกัดริมฝีปาก“เปล่า ฉันแค่คิดว่า มีตรงไหนผิดปกติไป”

“ผิดปกติ？”เชอรีนกะพริบตา“หมายความว่าไง？”

วารุณีมองซ้ายมองเขา ตอบกลับเสียงเบา：“ฉันสงสัยหน่อยๆ เรื่องนี้ น่าจะไม่ใช่พวกเธอที่ทำ”

ดวงตาของเชอรีนเบิกโต“เธอ......”

วารุณีรีบปิดปากเธอไว้“เธอทำอะไร เบาๆหน่อยสิ”

เชอรีนพยักหน้าอย่างอู้อี้ สื่อว่าตัวเองจะพูดเสียงเบา

เห็นแบบนี้ วารุณีจึงปล่อยเธอ

เธอจับมือของวารุณีไว้“วารุณี เธอเพิ่งบอกว่า เธอสงสัยว่าไม่ใช่พวกเอมี่？”

วารุณีตอบอือ“ฉันสงสัยว่าจริงๆแล้วไม่ใช่พวกเอมี่ ว่าอย่างไรดีล่ะ ฉันกับพวกเอมี่ไม่เคยคุยกันเลย ฉันอยู่กลุ่มA เอมี่ก็อยู่กลุ่มA ดังนั้นว่ากันตามจริงแล้ว เราสองคนแทบจะไม่รู้จักกัน เธอไม่มีเหตุผลที่จะต้องอิจฉาฉันเลย”

“อันดับของเธอในกลุ่มA อยู่ต่ำกว่าเธอห้าคน”เชอรีนยื่นมือข้างหนึ่งแล้วพูด

วารุณีส่ายหน้า“อันดับฉันสูงกว่าเธอจริง แต่อยู่สูงกว่าฉันยังมีอีกสี่คน ดังนั้นถึงอิจฉาฉัน ก็น่าจะอิจฉาสี่คนนั้น ไม่ใช่ฉัน”

“แต่ตอนนั้นมีแค่เธออยู่ในห้องน้ำ ดังนั้นเอมี่จึงลงมือกับเธอก่อน”เชอรีนพูด

วารุณีหัวเราะ “ดังนั้นฉันแค่สงสัย บางทีอาจจะฉันคิดมากไปจริงๆ”

เพราะว่าเรื่องของทารีนา ทำให้เธอเข้าใจว่า บางครั้งอาชญากรที่หามาได้ ไม่จำเป็นต้องเป็นอาชญากรจริงๆ ดังนั้นเธอจริงสงสัยมากไปหน่อย

แต่ว่าทารีนาเป็นแพะรับบาปเพราะว่านายท่านบุญชัยปกปิดนวิยา แต่ที่นี่ ด้านการแข่งขันไม่มีเหตุผลที่จะไปปกปิดฆาตกรตัวจริง

ดังนั้น บางทีอาชญากรอาจจะเป็นเอมี่กับทิฟฟานี่สองคนนี้จริงๆ

ถึงแม้ในใจจะคิดแบบนี้ แต่วารุณีก็ยังตัดสินใจว่า หลังจากจบการแข่งขัน เธอจะไปดูพวกเอมี่ที่คุก

ไม่อย่างนั้น เธอก็ไม่วางใจ

ประชุมจบลง ทุกคนก็เดินไปที่สถานที่แข่งขัน

ระหว่างทาง โสรยามาด้านข้างวารุณี

“คุณวารุณี ดีจัง คนที่ทำร้ายคุณกับเชอรีนถูกจับแล้ว เป็นข่าวดีจริงๆ”โสรยาพูดยิ้มๆ

วารุณีก็ขี้เกียจไปคิดว่าเธอจริงใจหรือเสแสร้งกันแน่ จึงยิ้มบางๆ“ขอบคุณค่ะ”

“ไม่ต้องเกรงใจค่ะ”โสรยาส่ายมือ

คนๆนั้น แม้ว่าจะพังทลายลงแล้ว กลับให้คนไปเป็นแพะรับบาปได้อย่างง่ายดาย

ไม่เลวเลยจริงๆ

ตอนนี้ ในที่สุดเธอก็โล่งอกลงโดยสิ้นเชิง

การแข่งขันเริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการ

วารุณียังคงแสดงความสามารถได้มั่นคงเหมือนเดิม จึงอยู่กลุ่มA

โสรยาก็เช่นกัน

การแข่งขันจบลง วารุณีก็ออกไปจากห้องประชุมแข่งขัน เตรียมไปดูที่คุก เชอรีนก็ไปด้วยกัน

ระหว่างทาง ในที่สุดอาจารย์เมอร์เซเดอก็ตอบข้อความมา

อ่านข้อความเสร็จ วารุณีจึงขมวดคิ้วขึ้นมา

เชอรีนเห็น จึงถามอย่างห่วงใย“วารุณี เป็นอะไร？”

“ตอนฉันมาที่นี่ ฉันไม่ได้ถามอาจารย์แล้วเหรอว่าโสรยาสืบทอดจากอาจารย์ท่านไหน？”วารุณีพูด

เชอรีนพยักหน้า“ใช่ แต่ตอนนั้นอาจารย์เธอบอกว่า บรรดาอาจารย์ชั้นนำต่างไม่มีลูกศิษย์ที่ชื่อโสรยานี่？”

“อือ ใช่ แต่เมื่อกี๊อาจารย์กลับบอกว่า มีอาจารย์ชั้นนำคนหนึ่งโดนเขาละเลย และโสรยาก็เป็นลูกศิษย์ของท่านนั้นพอดี”วารุณีเม้มริมฝีปาก

เชอรีนรีบถาม“ใครเหรอ？”

“อาจารย์ลินดานั่นเอง”