พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 463

เอมี่กับทิฟฟานี่นางแบบของเธอ จู่ๆก็ไม่อยู่ที่คุก แต่ถูกย้ายไปลงโทษที่คุกที่ใหญ่กว่าอย่างลับๆ

ได้ยินว่าคุกที่นั่น ด้านในที่ขังไว้ ล้วนแต่เป็นคนโหดเหี้ยมร้ายกาจอย่างมาก เอมี่กับทิฟฟานี่ ยังไงก็ไม่มีทางที่จะย้ายไปคุกแบบนั้นแน่

แต่พวกเธอดันถูกย้ายไป นี่มันมีปัญหาชัดๆ

กลับไปที่รถ สีหน้าเชอรีนซีดขาวเล็กน้อย สักพักจึงพูดส่งเสียงว่า“วารุณี คงไม่ได้เป็นแบบที่เธอคิดหรอกนะ ไม่ใช่พวกเอมี่ที่ทำ？”

วารุณีบีบพวงมาลัย“บางทีพวกเธออาจจะรับผิดแทนคนอื่น อาชญากรที่แท้จริงพาพวกเธอไปคุกแบบนั้น เพื่อไม่อยากให้พวกเราไปเจอพวกเอมี่ พวกเอมี่จะได้ไม่ได้พูดความจริงออกมา”

“พระเจ้า น่ากลัวมาก”เชอรีนถูแขนอย่างทนไม่ไหว“วารุณี เธอว่าฆาตกรตัวจริงคือสองคนไหนกันแน่ ถึงได้มีความสามารถขนาดที่ว่า ย้ายพวกเอมี่ไปได้”

วารุณีเม้มริมฝีปาก สักพักจึงตอบว่า：“ฉันก็ไม่รู้ แต่ว่าเรื่องนี้ไม่จบแน่ ทางเจ้าภาพรู้เรื่องนี้หรือไม่”

“ถ้ารู้ ก็หมายความว่าทางเจ้าภาพจะต้องยืนอยู่ข้างฆาตกรตัวจริง”เชอรีนพูดอย่างจริงจัง

วารุณีขมวดคิ้วแน่น“ไม่ว่าอย่างไร เรื่องนี้อย่าไปถามทางเจ้าภาพ ถ้าทางเจ้าภาพปิดบังแทนฆาตกรจริงๆ พวกเราถามไป ก็จะยั่วโมโหเจ้าภาพได้ และเป็นไปได้ว่าทางเจ้าภาพก็จะแอบกลั่นแกล้งพวกเรา”

“งั้นพวกเราจะทำอย่างไรดี？”เชอรีนขมวดคิ้ว

วารุณีกดพวงมาลัย“เราจะสืบอย่างลับๆกันเอง แล้วเดี๋ยวค่อยไปหาสำนักงานนักสืบ”

ภายในสามเดือน ยังไงก็สืบได้น่ะ

เชอรีนพยักหน้า“ก็ได้แต่แบบนี้แหละ งั้นต่อไปพวกเราไปโรงพยาบาลเถอะ”

วารุณีตอบอือ

ตลอดทางไม่พูดอะไร ครึ่งชั่วโมงถัดมา ก็มาถึงโรงพยาบาล

ถึงไม่ใช่ที่วารุณีไปมาเมื่อวาน แต่ก็หนึ่งในโรงพยาบาลใหญ่ของทางนี้

วารุณีจอดรถเสร็จ ก็ไปลงทะเบียนที่แผนกสูติกับเชอรีน

พยาบาลคนหนึ่งเห็นชื่อของเธอ ดวงตาก็หม่นลงไปเล็กน้อย จากนั้นทำท่าเชื้อเชิญ “คุณผู้หญิงคะ เชิญตามฉันมาค่ะ”

“เชอรีน ฉันไปละนะ”วารุณีเอากระเป๋ายื่นให้เชอรีน

เชอรีนรับมา“ไปเถอะ ฉันรอเธอตรงนี้เอง”

วารุณียิ้ม แล้วตามพยาบาลเข้าไปในห้องตรวจ

หมอท่านหนึ่งกำลังรออยู่แล้ว

พยาบาลแนะนำ：“คุณหมอปีเตอร์ นี่วารุณีค่ะ”

ได้ยินเสียงของพยาบาล แว่นตาหมอสะท้อนเล็กน้อย“ผมทราบแล้ว คุณออกไปก่อนเถอะ”

พยาบาลตอบรับ แล้วหันกลับออกไป

คุณหมอปีเตอร์ส่งสัญญาณให้วารุณีนอนที่เตียงตรวจ

วารุณีนอนลงไปอย่างเชื่อฟัง และถกชายเสื้อขึ้น เผยให้เห็นช่วงท้องน้อย

คุณหมอปีเตอร์หยิบเครื่องมือขึ้นมาวางไว้ที่หน้าท้องน้องของเธอแล้วทำการตรวจ

วารุณีมองหน้าจอคอมตรงนั้น บนหน้าจอเป็นสถานะตั้งครรภ์ของเธอ

เนื่องจากจำนวนเดือนยังน้อยมาก ลูกในท้องของเธอก็ยังเป็นก้อนเนื้อเล็กๆ แม้แต่มือเท้าและศีรษะก็ยังไม่โตออกมา

แต่วารุณีจึงมองไปอย่างนั้น ใจแทบจะละลาย

นั่นคือลูกของเธอ

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน การตรวจของคุณหมอปีเตอร์ก็จบลง

วารุณีนั่งขึ้นมา จัดเสื้อผ้าเรียบร้อย จึงลงจากเตียงแล้วถามว่า：“หมอคะ ลูกของฉันเป็นไงบ้าง？”

เธอไม่ได้ถามว่าลูกตัวเองมีปัญหาหรือไม่ เธออยากฟังว่าหมอจะพูดอย่างไร

คุณหมอปีเตอร์กลับไปที่โต๊ะทำงานแล้ว ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย อาการที่ใบหน้านั้นดูซีเรียส

วารุณีเห็นแบบนี้ ในใจก็เต้นตึกตัก มือทั้งสองข้าง ก็อดไม่ได้ที่จะกำขึ้นมา