พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 476

ใบรับรองจิตเวช ดันเป็นใบรับรองจิตเวช！

“นัทธี คุณจะเอาฉันขังที่โรงพยาบาลจิตเวชอีกแล้วเหรอ？”พิชญามองนัทธีอย่างไม่อยากจะเชื่อ ร่างสั่นอย่างรุนแรง แววตามีความหวาดกลัวปรากฏออกมา แม้แต่ในหัวก็อดไม่ได้ที่จะปรากฏความทรงจำที่เมื่อก่อนอยู่ในโรงพยาบาลจิตเวช

ช่วงนั้นที่อยู่ในโรงพยาบาลจิตเวช เรียกได้ว่าเป็นประสบการณ์ช่วงหนึ่งที่ชีวิตเธอนั้นมืดหม่นที่สุด

ทุกวันจะมีหมอกับพยาบาลกลุ่มใหญ่มารักษาเธอ ให้เธอทานยา ทั้งๆที่เธอไม่ได้ป่วย ไม่ได้ป่วยทางจิต

แต่หมอกับพยาบาลพวกนั้น กลับเอาแต่บอกว่าเธอป่วย จนหลายครั้ง เธอเริ่มสงสัยว่า ตัวเองป่วยจริงๆหรือไม่

ดังนั้นเธอกลับไปโรงพยาบาลจิตเวชสถานที่อย่างนั้นไม่ได้อีกแล้ว ไม่อย่างนั้นเธอก็จะบ้าจริงๆ

“ผมไม่ได้จะจับคุณขัง แต่จะส่งคุณกลับไปสถานที่ที่คุณควรกลับ”นัทธียืนขึ้นมา พูดอย่างเย็นชา

อย่างไรก็ตามฟังในหูของพิชญาแล้ว กลับน่ากลัวอย่างมาก น้ำตาน้ำมูกเธอไหลกองไปที่หน้า “อะไรคือสถานที่ที่ฉันควรกลับ ฉันไม่ได้ป่วยทางจิต นัทธี ฉันไม่ได้ป่วยทางจิตนะ！”

“ไม่ คุณป่วย”นัทธีก้มหน้าลง มองต่ำลงไปที่เธอจากระดับสูง สายตานั้นมีแต่ความเยือกเย็น“ตอนนั้นคุณแกล้งบ้าหนีออกจากคุกเอง ในเมื่อคุณเลือกทางนี้เอง งั้นคุณก็ควรไปให้ถึงที่สุด”

“ไม่ ไม่เอา......”พิชญายืนขึ้นมา อยากจะจับขากางเกงของนัทธี

วารุณีเห็น ก็ดึงนัทธีมาข้างๆตัวเอง “สกปรก！”

นัทธีเห็นเธอปกป้องตัวเองแบบนี้ ริมฝีปากบางๆยกขึ้น“อือ สกปรกจริงๆ”

พิชญาได้ยินทั้งสองบอกว่าตัวเองสกปรก ในใจก็รู้สึกโกรธอย่างมาก

เธอชี้ไปที่วารุณี ตาคู่นั้นแดงก่ำ เหมือนจะกินเธอให้ได้“เพราะเธอ ถ้าเธอไม่ปรากฏตัว ฉันก็คงไม่อยู่ในจุดนี้ ฉันคงไม่ถูกรายงานว่าคัดลอกผลงาน นัทธีก็จะไม่ถอนหมั้นกับฉัน และฉันก็ไม่ตกอยู่ในจุดจบเช่นวันนี้！”

“เธอก็ยังย้อนเล่นงานฝ่ายตรงข้ามอีกนะ”วารุณียิ้มหยัน“ฉันบอกแล้วไง ถึงไม่มีฉัน ก็จะมีคนอื่นรายงานว่าคุณลอกผลงาน ส่วนการหมั้นของเธอกับนัทธี เธอหมั้นกับนัทธีเมื่อไหร่ ที่หมั้นกับนัทธี ไม่ใช่ว่าเป็นฉันมาตลอดเหรอ？เป็นเธอที่แย่งไป ส่วนนัทธีแค่หลังจากรู้ ก็ดึงเอาความผิดพลาดคืนสู่ความถูกต้องทันทีก็เท่านั้น”

“ไม่ใช่ ไม่ใช่！”พิชญาส่ายหน้าอย่างแรง ไม่ยอมรับคำพูดนี้

วารุณีเห็นแบบนี้ ก็ขี้เกียจพูดมาก

ยังไงวงจรสมองของพิชญา ก็ไม่เหมือนกับคนปกติ ในใจคิดว่าตัวเองเป็นผู้ถูกทำร้าย อยู่ในจุดจบนี้ เพราะถูกกระทำ ตัวเองไม่ผิดเลยสักนิด

ดังนั้นสำหรับคนแบบนี้ เธอก็ไม่อยากพูดมาก

“สามี ให้คนพาเธอไปเถอะ”วารุณีมองไปที่นัทธี

นัทธีพยักหน้า

ผู้ดูแลข้างๆเห็น ก็เรียกบอดี้การ์ดสองคนเข้ามาเลย

เห็นบอดี้การ์ดที่รูปร่างใหญ่โตสองคน พิชญาก็หนีไม่พ้น ได้แต่ตะโกนด้วยความตื่นตระหนก“นัทธี วารุณี พวกคุณไม่มีสิทธิ์เอาฉันไปส่งที่โรงพยาบาลจิตเวช ฉันไม่ได้ป่วย ใบรับรองในมือพวกคุณเป็นของปลอม เป็นของปลอม！”

“ของปลอม？”นัทธีเลิกคิ้วขึ้น“นี่คือใบรับรองจิตเวชที่โรงพยาบาลจิตเวชที่มีอำนาจที่สุดในเมืองนี้ออกให้ เป็นของจริง”

“ถึงเป็นของจริงแล้วยังไง ฉันไม่เคยตรวจทางจิต คนในใบรับรองก็ไม่ใช่ฉัน พวกคุณไม่มีสิทธิ์พาฉันไป”พิชญาดิ้นรนอย่างรุนแรง อยากหลุดพ้นจากพันธนาการของบอดี้การ์ดทั้งสองคน

แต่บอดี้การ์ดทั้งสองคนออกแรงอย่างหนัก จนแขนเธอแทบจะขาด สลัดไม่ออก แต่กลับเหนื่อยจนเหงื่อท่วมหัว

“คุณไม่เคยตรวจจริงๆ แต่แล้วยังไงล่ะ หาผู้หญิงที่ป่วยทางจิตไปตรวจ เปลี่ยนชื่อของผู้หญิงคนนั้นเป็นชื่อของคุณ ผลตรวจนี้ก็เป็นของคุณ พาไป”นัทธีออกคำสั่งเสียงหม่น

บอดี้การ์ดสองคนจึงพาพิชญาไป

ออกไปไกลมากแล้ว แต่คำด่าอันร้ายกาจของพิชญาก็ดังเข้าไปถึงทางผู้จัดงานได้

วารุณีได้ยินคำด่าพวกนั้นที่พิชญาว่าตัวเอง หน้าเล็กๆก็หม่นลงอย่างน่าเกลียด “มีสิทธิ์อะไรล่ะ”

“ทำไมเหรอ？”นัทธีมองเธอ

วารุณีทำเสียงฮึดฮัด“ทั้งๆที่คุณสั่งให้พาเธอไป และก็เป็นใบรับรองที่คุณทำ ไม่เกี่ยวกับฉัน ทำไมเธอว่าแต่ฉัน ไม่ว่าคุณล่ะ？”

คิดถึงตรงนี้ เธอก็นึกถึงนวิยา

นวิยากับพิชญาเป็นคนประเภทเดียวกัน พวกเธอต่างรักนัทธี และหวังว่านัทธีสามารถกลับไปรักพวกเธอเหมือนกันได้