พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 486

ตอนแรกเธอคิดว่า ตัวเองกับนิรุตติ์วางแผนร่วมกัน ก็จะสามารถทำให้ความสัมพันธ์ของนัทธีกับวารุณีร้าวฉานจนหย่าร้างกันได้ จากนั้นเธอก็จะใช้โอกาสนี้ทำข้าวสารให้กลายเป็นข้าวสุก นัทธีก็จะต้องแต่งงานกับเธอ เธออยากเป็นภรรยาของเขา เป็นนายหญิงอย่างที่หวัง และความฝันก็จะได้เป็นจริง

แต่ไม่คิดว่า ความเข้าใจผิดระหว่างนัทธีกับวารุณี จะถูกคลี่คลายลง และแผนของเธอกับนิรุตติ์ ก็ล้มเหลว

เธอไม่มีทางเลือก จำต้องเสี่ยง ดำเนินการตามแผนการทำข้าวสารให้กลายเป็นข้าวสุกต่อ

เดิมทีทุกอย่างก็เป็นไปตามแผนของเธอที่วางเอาไว้ แต่ไม่คิดว่าจะมีปาจรีย์โผล่ออกมา ไม่เดินตามแผนที่วางเอาไว้ ทำให้แผนของเธอกระจุยกระจายไปหมด และทำให้ธาตุแท้ของเธอ ถูกเปิดเผยต่อหน้านัทธี

นี่เป็นสิ่งที่เธอแทบจะทนไม่ได้อยากจะฆ่าปาจรีย์ให้ตายไปต่อหน้า

แต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้ลงมือจัดการกับปาจรีย์ นัทธีก็จับเธอแล้วขังเอาไว้ ต่อให้เธอจะฆ่าตัวตาย นัทธีก็ไม่ยอมใจอ่อน

แต่โชคยังดีที่ตอนนี้เธอออกมาได้แล้ว รอก่อนเถอะ ไม่ว่าจะเป็นวารุณีหรือปาจรีย์ เธอก็จะไม่ปล่อยใครไปสักคน

รวมถึงนัทธีด้วย ในเมื่อไม่ยอมรับในตัวเธอ งั้นเธอก็จะทำลายเขาด้วย ในเมื่อเธอไม่ได้ ก็อย่าหวังว่าจะมีผู้หญิงคนไหนมาได้เขาไปเลย！

ในขณะที่กำลังคิด นวิยาก็ได้ยินเสียงหัวเราะของเด็กน้อยดังขึ้น เป็นเสียงที่ดังมาจากคฤหาสน์ คิกๆๆๆ ช่างร่าเริงจริงๆ

ไม่นาน ประตูของคฤหาสน์ก็เปิดออก ไอริณวิ่งออกมาพร้อมมือที่ถือว่าว “ พี่อารัณ เร็วๆหน่อย เราไปเล่นว่าวที่สนามกัน ”

“รู้แล้วๆ”ด้านนอกประตูมีเสียงที่ไร้อารมณ์ของอารัณดังขึ้น เห็นชัดว่าเรื่องของว่าว ไม่ได้ทำเขาสนใจเลยสักนิด

แต่เพราะน้องสาวชอบ เขาก็จึงต้องไปเล่นเป็นเพื่อนน้องสาว

นวิยาเห็นเด็กทั้งสองคน ใบหน้าที่ถูกหมวกปิดบังอยู่ ทันใดนั้นก็บิดเบี้ยวขึ้นมาทันที มือทั้งสองข้าง ก็กำมันแน่นมากขึ้น

เป็นเด็กตัวน้อยสองคน

ก่อนหน้านั้นตอนเธออาศัยอยู่ที่คฤหาสน์ เจ้าเด็กตัวน้อยสองคนนี้ ก็มักจะลอบกัดเธอ และทำให้เธอต้องตกอยู่ในสถานการณ์ที่น่าอับอายอยู่บ่อยๆ

ไม่พูดไม่ได้ ว่าเจ้าเด็กตัวน้อยสองคนนี้ สมแล้วที่เป็นลูกของวารุณี น่ารังเกียจ เหมือนวารุณีเลย

“คุณน้า น้าเป็นใคร ทำไมมาอยู่ที่หน้าบ้านของหนู ?” ในขณะที่นวิยาจิตใจกำลังล่องลอย ไอริณก็ได้เดินเข้ามายืนอยู่ตรงหน้าของเธอ ดูดนิ้วมือเอียงศีรษะน้อยๆมองดูเธอ

“บ้านเธอเหรอ？”มุมปากนวิยายกหยักขึ้นด้วยความชั่วร้าย

ไอริณพยักหน้า“ ใช่ ที่นี่เป็นบ้านของหนู คุณน้าหลงทางมาใช่ไหมคะ ? หากคุณน้าหลงทางมา หนูจะให้คุณยายส้มมาบอกทางให้”

“บอกทาง ? ไม่ต้อง ฉันแค่มาดูที่นี่เท่านั้น ”นวิยาหัวเราะออกมาอย่างชั่วร้าย

ไอริณมองใบหน้าเธอได้ไม่ชัดเจน แต่ฟังเสียงหัวเราะแปลกๆนั่น ใบหน้าที่น่ารักก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาเล็กน้อย ก้าวถอยหลังไปสองก้าวอย่างไม่รู้ตัว

พอถอยไปแล้ว แผ่นหลังก็ชนเข้ากับอารัณที่เดินเข้ามา

“ทำอะไรทำไมถึงได้เซ่อซ่าแบบนี้ เดี๋ยวก็หกล้มหรอก ”อารัณพยุงตัวเด็กหญิง แม้ใบหน้าจะมีความแหนงหน่าย แต่คำพูดนั้นเต็มไปด้วยความห่วงใย

“พี่อารัณ คุณน้าคนนี้......”ไอริณชี้ไปที่นวิยาที่อยู่ตรงหน้า

อารัณในตอนนี้ก็เพิ่งจะสังเกตเห็นว่าตรงหน้ามีคนอยู่ด้วยคนหนึ่ง เงยหน้ามองไป“คุณเป็นใคร？”

เขาไม่ได้สุภาพเหมือนไอริณที่เอ่ยถามกับอีกฝ่าย

เพราะคนที่ปิดบังใบหน้าจนมองไม่เห็นแบบนี้ แล้วมาโผล่อยู่ที่หน้าประตูบ้านแบบนี้ ใครจะไปรู้ว่าเป็นคนไม่ดีหรือเปล่า

เพราะฉะนั้นก็จึงไม่จำเป็นที่จะต้องมีมารยาทด้วย

“ฉันเป็นใคร？”นวิยาก็หัวเราะออกมาอีกครั้ง จากนั้นก็ยกปีกของหมวกขึ้น

ในที่สุดไอริณกับอารัณก็ได้เห็นใบหน้าที่ชัดเจนของเธอ ต่างพากันตกใจ

“คุณน้านวิยา？”ไอริณกะพริบตาปริบๆ

แต่อารัณกลับขมวดคิ้วมุ่น“เป็นคุณน้านี่เอง แล้วคุณน้ามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง คุณน้าถูกคุณพ่อจับตัวขังเอาไว้ไม่ใช่เหรอ？”

“ใช่ ฉันถูกขังเอาไว้ แต่ตอนนี้ฉันก็ถูกปล่อยตัวออกมาแล้ว”รอยยิ้มบนใบหน้าของนวิยา ก็ยิ่งทวีความดุร้ายมากขึ้น

อารัณพาน้องสาวก้าวถอยออกห่าง มองไปที่เธออย่างระแวดระวัง “คุณน้าคิดจะทำอะไร？”

“ฉันจะทำอะไรดีนะ ? ฉันถูกพวกเธอทำร้ายซะขนาดนี้ เธอคิดว่าฉันจะทำอะไรล่ะ ก็ต้องแก้แค้นนะสิ เดิมทีที่มาที่นี่ในวันนี้ ก็แค่อยากจะมาดูที่ที่ฉันเคยพักอาศัย แต่ไม่คิดว่าจะมาเจอเธอสองคนพี่น้อง พอดีเลย ตอนนี้แก้แค้นเอาคืนกับวารุณีไม่ได้ งั้นฉันก็จะใช้เธอสองคนพี่น้องเป็นที่ระบายอารมณ์แล้วกัน！”

พูดจบ นวิยาก็ยื่นมือไปหาเด็กน้อยทั้งสองคน

อารัณปล่อยตัวไอริณ แล้วดันเธอไปยังด้านหลัง“ไอริณหนีไป กลับไปที่คฤหาสน์ ”