พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 487

ไอริณถูกพาเข้าห้องฉุกเฉิน

ป้าส้มกับอารัณก็ยืนอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน รออย่างใจจดใจจ่อ

มือหนึ่งของอารัณนวดคลึงไปที่ก้น และอีกมือก็ปาดน้ำตา“คุณยายส้ม ไอริณจะไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ ？”

“ใช่จ้ะ ไอริณจะไม่เป็นอะไรแน่นอน”ป้าส้มย่อตัวลง และลูบไปที่ศีรษะของเด็กน้อย กักเก็บความเศร้าเสียใจ ยิ้มแล้วพูดปลอบ

สองมืออารัณกำแน่น จ้องมองไปยังไฟสีแดงของห้องผ่าตัด ดวงตาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง

นวิยา กล้าทำร้ายไอริณแบบนี้ ทำร้ายน้องสาวของเขา เขาจะไม่มีวันปล่อยเธอไปแน่！

“อารัณ เรานั่งรออยู่ตรงนี้ก่อนนะ ยายจะโทรไปหาพ่อของเรา เกิดเรื่องกับไอริณแบบนี้ ต้องแจ้งให้คุณผู้ชายทราบ”ป้าส้มอุ้มอารัณขึ้น แล้ววางลงบนเก้าอี้ข้างๆ

ทันทีที่ก้นของอารัณสัมผัสเข้ากับเก้าอี้ เขาก็ส่งเสียงซี๊ดด้วยความเจ็บปวดออกมา

ป้าส้มเป็นกังวล “เป็นอะไรไป？”

“เจ็บก้น”อารัณตอบกลับด้วยใบหน้าที่หดเกร็ง

ป้าส้มถอดกางเกงของเขาออกเล็กน้อย เห็นก้นที่บวมแดงของเขา ก็ถึงกับอ้าปากค้างทันที “นี่......นี่มันเกิดอะไรขึ้น？”

“ถูกนวิยาเตะล้มกับพื้นครับ”อารัณกัดฟัน แล้วตอบกลับด้วยใบหน้าที่เย็นชา

ป้าส้มโกรธจนก่นด่าออกมา“ นังงูพิษนั้น ต้องได้ชดใช้กรรมสักวัน”

พูดจบ เธอก็ตบไปที่หลังของอารัณเบาๆ “ไม่ต้องกลัวนะ เดี๋ยวยายจะพาเราไปทาเอง ”

เธออุ้มอารัณขึ้น แล้วเดินไปยังแผนกกุมารเวชกรรม

การผ่าตัดของไอริณ คงจะไม่แล้วเสร็จในเร็วๆนี้แน่ และในช่วงเวลานี้ เธอก็จึงพาอารัณไปทายา

เมื่อมาถึงที่แผนกกุมารเวชกรรม

หมอได้ตรวจเช็กร่างกายให้อารัณ คิ้วก็ขมวดกันแน่น“ เด็กคนนี้ทำไมถึงได้ล้มแรงขนาดนี้ ？”

“อาการหนักมากเหรอคะ？”ป้าส้มถามด้วยความประหม่า

หมอพยักหน้าให้“เส้นเลือดฝอยตรงบริเวณผิวหนังบั้นท้ายของเด็กเสียหายอย่างหนัก ดังนั้นก็จึงได้บวมแดงแบบนี้ ในช่วงนี้ เด็กจะไม่สามารถนั่งได้ ให้นอนคว่ำเท่านั้น และโชคยังดีที่เป็นตรงบั้นท้าย เพราะตรงบั้นท้ายมีเนื้ออยู่มาก จึงปกป้องกระดูกส่วนนั้นไว้ได้ มิเช่นนั้นกระดูกที่เปราะบางของเด็ก เกรงว่าคงหักไปแล้ว ”

“นวิยานังบ้าสมควรตายจริงๆ”เมื่อป้าส้มได้ยินอาการที่สาหัสของอารัณ ก็โมโหจนต้องก่นด่าออกมาอีกครั้ง

“เอาล่ะหนูน้อย นอนคว่ำอยู่ตรงนี้ไปก่อน เดี๋ยวฉันจะทายาให้ ”หมอพูดด้วยน้ำเสียงที่ผ่อนคลาย เพื่อปลอบอารัณ

ป้าส้มก็พูดปลอบเช่นกัน “อารัณเด็กดี ให้หมดทายาหน่อยนะ ”

“ครับ”อารัณพยักหน้าให้ ถอดกางเกงออกอย่างว่าง่าย นอนคว่ำอยู่บนโซฟาด้วยใบหน้าที่เห่อแดง

หมอหยิบสำลีก้อนและยาออกมา เริ่มทายาให้

ป้าส้มไม่ได้เฝ้ามองดู หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วกดโทรออก

โทรศัพท์เชื่อมต่ออย่างรวดเร็ว

เมื่อมารุตเห็นว่าคนที่โทรเข้ามาคือป้าส้ม ไม่รีรอ เปิดประตูห้องประชุมออกแล้วเดินเข้าไป เดินไปยังหัวโต๊ะตรงที่นั่งของนัทธี “ท่านประธาน ป้าส้มครับ ”

เขาคืนโทรศัพท์ให้กับนัทธี

ปรกติป้าส้มจะไม่โทรหาท่านประธาน เว้นแต่จะมีเรื่องสำคัญเท่านั้น

ดังนั้น เขาจึงไม่ได้สนใจว่าจะอยู่ในระหว่างการประชุมหรือไม่ เอาโทรศัพท์ให้กับนัทธี

นัทธีรับโทรศัพท์มา แล้วทำท่าทางให้หยุดการประชุมลงก่อน จากนั้นก็กดรับสาย “เกิดอะไรขึ้น？”

“คุณผู้ชาย ไม่ดีแล้ว นวิยาหนีออกมาแล้ว”เมื่อป้าส้มได้ยินเสียงของชายหนุ่ม ก็พูดออกมาด้วยความร้อนใจ

นัทธีพยักหน้าให้ “ผมรู้ แล้วป้ารู้ได้อย่างไร ? เจอเธอเหรอ ？”

เขาไม่ได้บอกเรื่องที่นวิยาถูกปล่อยตัวออกมาให้ป้าส้มได้รู้ แต่ป้าส้มกลับรู้

นั้นก็แสดงว่า ป้าส้มเจอกับนวิยา

“ใช่ค่ะ นวิยาเธอมาที่คฤหาสน์ แล้ว......”น้ำเสียงของป้าส้มก็สะอื้นเบาๆ

นัทธีเหยียดตัวตรง สีหน้าก็จริงจังขึ้นมา “แล้วอะไร？พูดมา！”

ในใจของเขามีลางสังหรณ์ที่ไม่ค่อยดีเท่าไร