พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 488

เขามองไปที่เด็กน้อย

เด็กน้อยพยักหน้าให้“ เอาตามอย่างที่พ่อว่า การแข่งขันนี้มีความสำคัญกับอาชีพของหม่ามี๊มาก ผมก็ไม่อยากให้หม่ามี๊ ต้องละทิ้งการแข่งขันนี้เพราะพวกเรา ”

เขารู้จักหม่ามี๊ดี

หากหม่ามี๊รู้ว่าเขากับไอริณเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น คงต้องละทิ้งการแข่งขันแล้วรีบกลับมาแน่นอน

นัทธีลูบไปที่ศีรษะของอารัณ “ไปเถอะ”

“ครับ”มารุตรับคำ แล้วหันหลังเดินจากไป

“พ่อครับ ผมไม่เอาไหนมากเลยใช่ไหมครับ ?”จู่ๆ อารัณก็ถามออกมาด้วยอารมณ์ที่หดหู่

นัทธีมองไปที่เด็กน้อย“ ทำไมถึงพูดแบบนี้ ？”

“ผมเคยรับปากกับหม่ามี๊ ว่าจะดูแลไอริณให้ดี แต่ผมทำอย่างที่พูดไม่ได้”ดวงตาของอารัณแดงก่ำ พูดเสียงสะอื้น

นัทธีพูดอย่างอ่อนโยนว่า“ไม่เลย ลูกทำอย่างที่พูดไว้ และทำได้ดีมาก ลูกปกป้องไอริณอย่างเต็มที่แล้วไม่ใช่เหรอ เพราะสภาพร่างกายที่ไม่เท่ากัน ดังนั้นก็จึงปกป้องได้ไม่ดีพอ แต่ลูกก็เก่งมากๆแล้ว ”

“จริงเหรอครับ？”อารัณมองไปที่เขาด้วยน้ำตาที่คลอเบ้า

“จริง”

ไม่เพียงมีนัทธีที่พยักหน้า ป้าส้มก็พยักหน้าด้วย“ จริงแน่นอนค่ะ อารัณเก่งมาก”

ในที่สุดอารัณก็ยิ้มออกมา “แต่ผมก็ยังปกป้องไอริณได้ไม่ดีพอ”

“งั้นก็ต้องทำให้ตัวเองเข้มแข็งมากขึ้น รีบโตเร็วๆ”นัทธีลุกขึ้นยืนแล้วพูด

คำพูดนี้ เหมือนเชื้อไฟ ที่จุดประกายในใจของอารัณ

เขากำมือเล็กๆแน่น หายใจเข้าลึกๆ ใบหน้าอันใสซื่อเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น“ครับ ผมจะโตเร็วๆและเข้มแข็ง พ่อครับ ผมอยากเรียนศิลปะการต่อสู้ ”

เขาอยากจะเรียนรู้เรื่องพวกนี้ เพื่อจะได้ปกป้องไอริณในวันข้างหน้า

ต่อให้จะเจอคนรูปร่างสูงใหญ่ เขาก็สามารถใช้ทักษะการต่อสู้นี้ล้มคู่ต่อสู้ได้ ไม่เหมือนกับในครั้งนี้ ตอบโต้กลับอะไรไม่ได้เลย

“ได้”นัทธีพยักหน้า แล้วตอบตกลง“รอไอริณหาย พ่อจะหาครูมาสอนให้”

“ขอบคุณครับพ่อ”อารัณพูดขอบคุณ

นัทธียกยิ้มให้

ในตอนนี้ ประตูของห้องผ่าตัดเปิดออก มีพยาบาลคนหนึ่งเดินออกมา

ป้าส้มรั้งเธอเอาไว้ “คุณพยาบาล เด็กที่อยู่ข้างในเป็นยังไงบ้างคะ ? ”

นางพยาบาลกวาดตามอง ตอบกลับทันทีว่า“แขนของเด็กหัก หัวแตกและเสียเลือดมาก ตอนนี้แขนได้ทำการรักษาแล้ว ที่หัวก็เย็บแผลให้แล้ว เหลือเพียงขั้นตอนถ่ายเลือดสุดท้าย แต่เด็กคนนี้มีกรุ๊ปเลือดRH negative ตอนนี้ฉันกำลังจะไปดูที่ธนาคารเลือด ว่ายังมีเลือดกรุ๊ปนี้อยู่ไหม ”

“ไม่ต้องไปดูก็ได้ครับ เอาของผมไป ”นัทธีตอบกลับทันที

เขาก็มีกรุ๊ปเลือดRH negative ตอนที่อารัณประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ เขาก็เตรียมที่จะบริจาคให้อารัณแล้ว

แต่ก็ถูกวารุณีห้ามเอาไว้ เลือกของนิรุตติ์แทน

แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาหึงหวง นัทธีถอดเสื้อคลุมออกแล้วโยนให้ป้าส้ม ปลดกระดุมแขนเสื้อ แล้วพับแขนขึ้น เผยให้เห็นต้นแขนที่แข็งแรง

เมื่อพยาบาลเห็นว่าเขาเตรียมพร้อมที่จะให้เจาะเลือดขนาดนี้แล้ว ก็จึงไม่คิดที่จะปฏิเสธ แต่เผื่อเอาไว้ ก็ถามไปคำหนึ่งว่า“คุณกับเด็กที่อยู่ด้านใน เป็นอะไรกัน ? หากเป็นพ่อลูกกัน บริจาคเลือดไม่ได้นะ ”

“ผมเป็นพ่อเลี้ยงของเด็กครับ ”นัทธีตอบเสียงเข้ม

พยาบาลแปลกใจเล็กน้อย“ เป็นพ่อเลี้ยงที่มีกรุ๊ปเลือดเดียวกัน นี่มันช่างเป็นเรื่องบังเอิญจริงๆ ตามฉันมาค่ะ”

“ดูแลอารัณให้ดี ผมไปก่อน”นัทธีพูดกำชับกับป้าส้ม แล้วเดินตามพยาบาลไป

ผ่านไปประมาณสิบนาที นัทธีก็กลับมาพร้อมกับก้อนสำลีในมือ ใบหน้าซีดเซียวเล็กน้อย ดูก็รู้ว่าคงถูกเจาะเลือดไปไม่น้อย

“คุณผู้ชาย เป็นยังไงบ้างคะ ？” ป้าส้มประคองเขา ไปนั่งอยู่อีกด้านของเก้าอี้ นั้นก็คือที่ข้างๆของอารัณ

“ผมไม่เป็นอะไร แค่เวียนหัวนิดหน่อย”นัทธีสะบัดหน้าไปมา ตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง

อารัณมองดูเขา ก็นึกอะไรขึ้นมาได้ หยิบลูกอมสองเม็ดออกจากกระเป๋าแล้วยื่นให้เขา “พ่อครับ อะนี่”

นัทธีมองไปที่ลูกอมรสผลไม้สองเม็ดนั้น แล้วเลิกคิ้วขึ้น

ดวงตาของอารัณเศร้าสร้อย“ นี่เป็นของที่ผมเก็บไว้ในกระเป๋า เพื่อจะเอาไว้ปลอบไอริณ แต่ไอริณ......”

“วางใจเถอะ ไอริณจะต้องไม่เป็นอะไร”นัทธีลูบไปที่ศีรษะของเขา จากนั้นก็รับลูกอมสองเม็ดนั้นมาแล้วแกะออก กินไปเม็ดหนึ่ง อีกเม็ดหนึ่งก็ให้อารัณ

พ่อลูกสองคนกินลูกอม ในใจก็ค่อยๆสงบลง

ในตอนนี้เอง โทรศัพท์มือถือของนัทธีก็ดังขึ้น