พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 489

“หม่ามี๊ มีอะไรหรือเปล่าครับ ?”อารัณนอนราบไปบนตักของนัทธี แล้วแกล้งทำเป็นหาว

วารุณีฟังเสียงที่ใสซื่อและเต็มไปด้วยความง่วงของลูกชาย ก็หัวเราะออกมาเล็กน้อย“ ไม่มีอะไร หม่ามี๊แค่คิดถึงพวกเรา”

“ขอโทษครับหม่ามี๊ อาทิตย์นี้คุณพ่อไม่ว่าง เลยไม่ได้พาพวกเราไปหาหม่ามี๊” อารัณตอบกลับอย่างรู้สึกผิด

ในใจของวารุณีรู้สึกอบอุ่น “หม่ามี๊รู้”

“หม่ามี๊ไม่คุยแล้วนะ ไว้ครั้งหน้าค่อยคุยกัน ผมก็ง่วงแล้ว” พูดๆอยู่ อารัณก็อ้าปากหาวขึ้นมาอีกครั้ง

เขากลัวว่าถ้าเขายังพูดต่อ หม่ามี๊จะวิดีโอคอลมันต้องแย่แน่ๆ

เมื่อวารุณีได้ยินว่าลูกชายง่วงนอน ก็ไม่ได้สงสัยอะไร พยักหน้าให้ “จ้ะ งั้นหม่ามี๊ไม่กวนแล้ว นอนซะนะ ”

“บ๊ายบายครับหม่ามี๊！”อารัณบอกลา

วารุณีพยักหน้า “บ๊ายบายลูก”

หลังจากที่วางสายไป อารัณก็คืนโทรศัพท์ให้นัทธี“คุณพ่อ อ่ะนี่ ”

นัทธีรับโทรศัพท์มา แล้วเก็บใส่กระเป๋า

ทันใดนั้น ก็มีเสียงฝีเท้าที่เร่งรีบดังขึ้นมาจากที่ไกลๆ

ตามมาด้วย พิชิตที่สวมเสื้อกาวน์สีขาวปรากฏตัวขึ้น“นัทธี อารัณกับไอริณเป็นอะไร？”

นัทธีอุ้มร่างของอารัณไปฝากไว้กับป้าส้ม แล้วลุกขึ้นยืน จากนั้นก็ปล่อยหมัดไปที่พิชิตอย่างเร็วหมัดหนึ่ง

พิชิตถูกต่อยเข้าไปที่มุมปากอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว แล้วล้มลงไปที่พื้นทันที จนแว่นหลุดกระเด็น

เหตุการณ์นี้ ทำเอาป้าส้มกับอารัณตกใจมาก

“คุณผู้ชาย นี่คุณ......” ป้าส้มมองไปที่นัทธีด้วยความประหลาดใจ

นัทธีค่อยๆเก็บกำปั้นลง เดินก้าวไปข้างหน้าสองก้าว แล้วหยุดลงตรงหน้าของพิชิต ก้มหน้าลง มองดูเขาจากที่สูง“มันเป็นเพราะนายปล่อยนวิยาออกมา นวิยาถึงได้มาที่คฤหาสน์ แล้วทำร้ายเด็กทั้งสองคน”

“ฉัน......”รูม่านตาพิชิตหดตัว แล้วตะลึงงัน

เพราะเหตุนี้จริงๆเหรอ ！

ครึ่งชั่วโมงก่อนหน้า มารุตมาหาเขา บอกเขาให้มาที่โรงพยาบาลนี้

เพราะอารัณกับไอริณเด็กน้อยทั้งสองคนได้รับบาดเจ็บ และต้นเหตุก็เป็นเพราะเขา

ตอนนั้นเขางงมาก ไม่รู้ว่าการที่เด็กๆได้รับบาดเจ็บ แล้วมันจะเกี่ยวอะไรกับเขา แต่เขาก็เดินทางมา

ไม่ได้คิดว่าสาเหตุที่แท้จริงจะเป็นแบบนี้ ！

นวิยา......

ในใจของพิชิตก็ยิ่งรู้สึกเสียใจ เสียใจที่ตัวเองไม่น่าจะใจอ่อน ปล่อยเธอไป ให้เธอสร้างปัญหาใหญ่ขึ้นมาอีก

“นัทธี...หวืด......”

พิชิตยังพูดไม่ทันจบ นัทธีก็เตะไปที่เขาอีกครั้ง

ทำร่างที่เขาลุกขึ้นนั่งได้แล้ว ล้มหน้าคว่ำไปกับพื้นอีกรอบ

“นายเห็นห้องผ่าตัดนั้นไหม ? ” นัทธีชี้ไปที่ประตูของห้องผ่าตัด ดวงตาที่โกรธจนแทบจะระเบิดออกจ้องเขม็งไปที่พิชิต“ไอริณเข้าไปเกือบสองชั่วโมงแล้ว ตอนนี้ยังไม่ออกมา และกระดูกก้นกบของอารัณก็เกือบจะหัก ทุกอย่างนี้ มันเป็นเพราะนายทั้งนั้น ”

“ขอโทษ......”พิชิตรู้ว่าตัวเองผิด ก้มหน้าลงแล้วพูดขอโทษ

สองมือนัทธีกำหมัดแน่น “คำขอโทษของนายจะมีประโยชน์อะไร ชดใช้ให้เด็กสองคนนี้ได้เหรอ ？”

“......”พิชิตไม่ได้พูดอะไร

แน่นอนว่าเขารู้ว่ามันชดเชยอะไรไม่ได้

“พิชิต หากนายไม่ใช่เพื่อนที่โตมาด้วยกัน ฉันอยากจะฆ่านายจริงๆ ”นัทธีพูดด้วยน้ำเสียงเย็นเยือก

พิชิตเงยหน้าขึ้นมองเขา ไม่มีแว่นจึงมองใบหน้าของเขาได้ไม่ชัดเจน แต่ก็ดูออก ว่าใบหน้าในตอนนี้ของเขาเย็นเยือกแค่ไหน

“นัทธี ฉันรู้ว่าเรื่องนี้ฉันมีส่วนต้องรับผิดชอบอย่างมาก อาการบาดเจ็บของเด็กทั้งสองคน ฉันจะรับผิดชอบเอง ” พิชิตกุมหน้าท้องแล้วลุกขึ้นยืน

นัทธียิ้มเยาะ กำลังจะพูดอะไรต่อ ไฟสีแดงของห้องผ่าตัด จู่ๆก็กะพริบถี่ๆขึ้นมา

“เกิดอะไรขึ้น？”ป้าส้มถามอย่างประหลาดใจ

อารัณก็ประหม่าไปด้วย “คุณพ่อ？”

นัทธีกำไปที่มือของเขา ให้สัญญาณเขาว่าไม่ต้องกลัว จากนั้นก็จ้องเขม็งไปยังพิชิต “ไฟสีแดงนี้หมายความว่ายังไง ？”

สีหน้าของพิชิตเปลี่ยนไปทันที“ในระหว่างการผ่าตัดไฟสีแดงกะพริบ หมายความว่าผู้ป่วยที่กำลังจะผ่าตัดสำเร็จ จู่ๆก็ตกอยู่ก็ในสภาวะวิกฤต”

“อะไรนะ？”สีหน้าของนัทธีแย่ขึ้นมาทันที