พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 501

เห็นได้ชัดว่านวิยาคิดไม่ถึงว่าพงศกรจะไม่ไว้หน้ากันขนาดนี้ ตัวสั่นด้วยความโมโห “พงศกร คุณไม่กลัวฉันจะบอกวารุณี เรื่องอุบัติเหตุทางรถยนต์ของอารัณ ว่าคุณเป็นคนวางแผนหรอกอย่างนั้นหรือ?”

“แล้วยังมีอีก เพื่อไม่ให้เรื่องถูกเปิดเผย คุณยังลบความทรงจำของอารัณไปด้วย อีกทั้งแม้แต่อุบัติเหตุทางรถยนต์ของตัวคุณเอง ก็เป็นการวางแผนของคุณเช่นกัน และยังรวมไปถึงเรื่องไฟไหม้ที่โกดังของวารุณีคุณก็เป็นคุณทำด้วยเหมือนกัน”

ได้ยินคำพูดพวกนี้แล้ว พงศกรไม่เพียงแต่ไม่มีความลุกลี้ลุกลนเลยแม้แต่นิดเดียว แต่กลับยิ้มด้วยสีหน้าที่เยือกเย็นขึ้นมา “ถ้าอย่างนั้นคุณก็ไปบอกสิ คุณเชื่อหรือเปล่าว่าก่อนที่คุณจะไปพูด ผมจะจัดการคุณไปก่อนแล้ว คุณต้องรู้นะ สำหรับหมอคนหนึ่งแล้ว การสร้างตัวอย่างร่างกายของคนๆนึงไม่ใช่เรื่องยากอะไร คุณรู้สึกว่าถึงตอนนั้นแล้วใครจะรู้ว่าตัวอย่างนั่นคือคุณ?”

“คุณ.....” นวิยารู้สึกตกใจ

โรคจิต ผู้ชายคนนี้โรคจิตจริงๆ

เธอยอมรับว่าตัวเองโหดร้ายแล้ว แต่ก็ไม่เคยเป็นเหมือนพงศกรมาก่อน หลังจากที่ทำให้คนตายแล้ว ยังจะเอาศพมาเสริมแต่งขึ้นมาอีก

อย่างมากที่สุดเธอก็ฆ่าให้ตายเท่านั้น

ดังนั้นเทียบกับพงศกรแล้ว เธอยังแตกต่างอยู่บ้าง

ฟังออกถึงความกลัวของนวิยา พงศกรส่งเสียงฮึดฮัดด้วยความไม่พอใจ “เพราะฉะนั้น คุณอย่ามาขู่ผมจะดีที่สุดนะ ไม่อย่างนั้นคุณก็ไม่ได้พอที่จะให้ผมเล่นได้หรอกนะ”

นวิยากัดฟัน “ได้ ครั้งนี้ถือว่าฉันแพ้ แต่พงศกร คุณรอก่อนก็แล้วกัน”

พงศกรวางสายไปด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความเหยียดหยาม

รออย่างนั้นหรือ?

ได้ เขาก็จะรอดูว่าพวกเขาสองคน ใครจะตกอยู่ในจุดจบที่น่าเวทนากว่ากัน

พงศกรเอาโทรศัพท์มือถือใส่ลงไปในกระเป๋าเสื้อคลุมยาวสีขาว แล้วก้าวเท้าเดินเข้าไปในลิฟต์

เขามาที่นี่ ก็เพราะได้รับการเชิญมาให้ทำการผ่าตัดคนไข้คนหนึ่งที่โรงพยาบาลแห่งนี้

จะสายไม่ได้

วารุณีกับนัทธีไม่รู้ว่าหลังจากที่ตัวเองไปแล้ว พงศกรยังคุยโทรศัพท์กับนวิยาอีกด้วย

ทั้งสองคนกลับมายังห้องพักผู้ป่วย ได้ยินเสียงหัวเราะของปาจรีย์กับเด็กทั้งสองคน อารมณ์ก็ค่อยๆดีขึ้นมา

“กำลังคุยอะไรกันอยู่จ๊ะ?” วารุณีวางแบบฟอร์มขั้นตอนการออกจากโรงพยาบาล ยิ้มแล้วพลางเอ่ยถามขึ้น

ปาจรีย์ตอบ “เล่าเรื่องตลกให้เด็กๆสองคนฟังน่ะ”

วารุณีพยักหน้าลง “ถ้าอย่างนั้นพวกเธอเล่ากันต่อเลย”

“ไม่แล้วล่ะ ได้เวลาแล้ว ฉันเองก็ควรจะไปแล้ว วันนี้รับปากพ่อกับแม่ไว้ว่าจะไปทานข้าวด้วย” ปาจรีย์ลุกขึ้นยืนจากเตียงผู้ป่วย

“แม่บุญธรรมบ๊ายบายค่ะ” เด็กสองคนโบกมือลาให้เธออย่างน่าเอ็นดู

ปาจรีย์ลูบใบหน้าที่น่าเอ็นดูของเด็กสองคนเป็นพิเศษ “นึกถึงว่าต่อไปจะไม่ได้เจอพวกเราสองคนเป็นเวลานานๆแล้ว แม่บุญธรรมทำใจไม่ได้จริงๆ”

วารุณียิ้มพลางเอ่ยขึ้น : “ถ้าคิดถึงพวกเขา มีเวลาก็ไปหาพวกเราที่ต่างประเทศได้นี่ ให้นัทธีพาเธอไปด้วย”

ปาจรีย์มองไปยังนัทธีทันที

นัทธียืนอยู่ทางด้านหลังของวารุณี ด้วยใบหน้าเย็นชากับท่าทางที่เย่อหยิ่ง

ปาจรีย์กลัวจนตัวสั่น “ช่างเถอะ ฉันมีเวลาฉันจะไปหาเธอเองแล้วกัน”

เธอไม่อยากไปกับประธานนัทธี

ครั้งที่แล้วเธอถอนผมประธานนัทธีไปแล้ว จนถึงตอนนี้ทุกครั้งที่ประธานนัทธีมองเธอก็มีสีหน้าที่ไม่ดีนัก ถ้าหากเธอไปกับประธานนัทธีเพียงลำพัง ยังรู้สึกกังวลว่าเขาจะแก้แค้นเธอด้วย

วารุณีเองก็พอจะเดาได้ถึงสาเหตุที่ปาจรีย์ปฏิเสธ จึงหัวเราะออกมาพลางส่ายหน้า

แล้วทันใดนั้นเธอก็นึกถึงอะไรขึ้นมา รอยยิ้มก็ชะงักลง “ใช่สิปาจรีย์ เมื่อกี้ตอนที่ฉันไปทำเรื่องออกจากโรงพยาบาลให้ไอริณ เจอพงศกรด้วยนะ”

ปาจรีย์ได้ยินแล้ว ก็รู้สึกอึ้งไป จากนั้นก็ปิดเปลือกตาลงมา “เขาไม่ได้อยู่อีกโรงพยาบาลนึงเหรอ? ทำไมมาที่นี่ล่ะ?”

“ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน คงจะมีเรื่องอะไรหรือเปล่า เธอ......”

“ฉันไม่เป็นไร” ปาจรีย์โบกมือแล้วยิ้ม “ความจริงแล้วเธอไม่ต้องพูดเรื่องพวกนี้กับฉันตั้งแต่ตอนแรกเลย ก่อนหน้านี้ไม่ใช่ว่าฉันบอกแล้วหรือ ว่าฉันปล่อยวางจากพงศกรแล้ว เพราะฉะนั้นทุกอย่างที่เกี่ยวกับเขา ฉันไม่ได้สงสัยเลย เอาล่ะวารุณี ฉันไปก่อนนะ”

พูดจบแล้วเธอก็หยิบกระเป๋าขึ้นมาแล้วเดินออกไป