พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 500

คุณหญิงทารีนาพยักหน้า “คุณหญิงนวิยาเธอเคยเป็นเพื่อนสนิทของฉัน ก่อนหน้านั้นเราทะเลาะกัน ก็เลยไม่ได้ติดต่อกันอีก แต่ฉันรู้ เธอกับคุณปวิชเป็นคนดีทั้งคู่ แต่ลูกสาวที่เกิดมา เหมือนปีศาจไม่มีผิด ฉันได้ยินมาว่า......”

“ได้ยินอะไรคะ？”วารุณีมองมาที่เธอ

คุณหญิงทารีนาขมวดคิ้ว“ ฉันเองก็ไม่รู้ว่ามันเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า แต่ฉันเคยได้ยินพวกคุณหญิงคุณนายเขาเล่ากัน ว่าตอนที่คุณหญิงนวิยาท้องได้สี่หรือห้าเดือน เธอไปตรวจที่โรงพยาบาล แล้วหมอก็พบว่าลูกในท้องของเธอเป็นโรคบุคลิกภาพผิดปกติแบบต่อต้านสังคม แนะนำให้เอาเด็กออก แต่คุณหญิงนวิยาเธอไม่ยินยอม ยังบอกอีกว่าหมอพูดจาเหลวไหล”

“จะพูดจาเหลวไหลได้ยังไง ทารกที่อยู่ในครรภ์ สามารถตรวจคัดกรองความผิดปกติของโครโมโซมได้จริงๆ ”วารุณีพูดเป็นจริงเป็นจัง

เรื่องแบบนี้ที่ต่างประเทศเป็นเรื่องปรกติมาก แต่บ้านเรายังพบเห็นกันได้น้อย โดยทั่วไปแล้วก็ไม่นิยมตรวจอะไรแบบนี้กัน

กลัวเกิดข้อผิดพลาด แล้วต้องทำแท้งแบบไม่ทันได้ยั้งคิด

“ใช่ แต่คุณหญิงนวิยาเธอไม่เชื่อ ยังบอกอีกว่าต่อให้มีโรคบุคลิกภาพผิดปกติแบบต่อต้านสังคม เธอก็สามารถเลี้ยงดูอบรมสั่งสอนได้ แต่พอนวิยาโตขึ้นมาได้ไม่กี่ขวบ ก็อบรมสั่งสอนอย่างที่เคยพูดเอาไว้ไม่ได้ และทำให้มีคนเสียชีวิตด้วย ” คุณหญิงทารีนากระซิบกระซากให้ฟัง

วารุณีสูดหายใจลึกๆ “คุณหมายความว่า ตอนที่นวิยายังเด็ก ก็เคยฆ่าคนมาแล้ว ？”

“ไม่ใช่ฆ่าคน แต่เป็นการฆ่าแบบทางอ้อม แต่จะเป็นเรื่องจริงหรือไม่ฉันเองก็ไม่รู้ ได้ยินเพียงพวกคุณหญิงคุณนายเขาพูดกันเท่านั้น” คุณหญิงทารีนาส่ายหัว

วารุณีลอบกลืนน้ำลาย “ได้ยินมาเมื่อไหร่คะ ? ”

“น่าจะเมื่อสิบแปดปีก่อน” คุณหญิงทารีนาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งจึงตอบกลับไป

วารุณีรู้สึกชาวาบไปทั่วทั้งร่าง

เมื่อสิบแปดปีที่แล้ว นวิยาน่าจะมีอายุแค่สิบขวบเท่านั้น

เด็กอายุสิบขวบ ก็สามารถทำร้ายคนให้ตายได้แล้ว ช่างน่ากลัวจริงๆ

นวิยาเป็นปีศาจแบบไหนกัน ?

“คุณหญิงทารีนา คนที่เธอทำร้ายจนตายคือใครคะ？” วารุณีถามต่อ

คุณหญิงทารีนาส่ายหัวให้อีกครั้ง“อันนี้ฉันไม่รู้จริงๆ พวกคุณหญิงคุณนายก็ไม่รู้ คุณหญิงที่พูดเรื่องนี้ ก็บอกเพียงว่าเขาบังเอิญไปได้ยินตอนที่คุณหญิงนวิยากำลังตำหนินวิยาอยู่ บอกว่าพวกเขาดีกับเธอขนาดนี้ ทำไมเธอถึงใจดำอำมหิตทำร้ายพวกเขาได้ แต่คนที่ถูกทำร้ายเป็นใคร คุณหญิงนวิยาก็ไม่ได้พูดออกมา”

“เหรอคะ ฉันทราบแล้ว ขอบคุณคุณหญิงทารีนาที่เล่าเรื่องพวกนี้ให้ฟังนะคะ ”วารุณีกล่าวขอบคุณ

คุณหญิงทารีนาโบกมือให้ “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันก็ได้ยินมาอีกที จะใช่เรื่องจริงหรือเปล่าก็ไม่รู้”

“ไม่ว่าจะจริงหรือไม่ อย่างน้อยเราก็รู้ ว่าคนอย่างนวิยา น่ากลัวเกินไปก็พอแล้วค่ะ”วารุณีพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม แต่ในใจกลับไม่ได้ยิ้มตาม

ต้องจับตัวนวิยามาลงโทษให้ได้

คนแบบนี้หากปล่อยให้อยู่ข้างนอก มันอันตรายเกินไป

วารุณีกลับไปที่โรงพยาบาลด้วยสภาพจิตใจที่ว้าวุ่น อดไม่ได้ที่อยากจะพาลูกๆหนีไปจากตรงนี้ ไปต่างประเทศยังจะรู้สึกสบายใจมากกว่า

เรื่องที่คุณหญิงทารีนาเล่าให้เธอฟัง มันทำให้เธอรู้สึกหวาดกลัว และทำให้เธออดไม่ได้ที่จะต้องเฝ้าระวังภัยอันตรายมากขึ้น

และมันทำให้จิตใจของเธอไม่อยู่กับร่องกับรอย

“วารุณี เธอเป็นอะไรไป？”ในตอนบ่าย ปาจรีย์แวะเอาผลไม้และของเล่นมาเยี่ยมเด็กๆ เมื่อเห็นวารุณีเหม่อลอย อดไม่ได้ที่จะถามไปด้วยความเป็นห่วง

วารุณีฝืนยิ้มออกมา “ฉันไม่เป็นอะไร”

“ไม่เป็นอะไรแน่นะ ฉันเห็นเธอคิ้วผูกเป็นปมเชียว หรือไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า？” ปาจรีย์มองไปที่หน้าท้องของเธอ“ลูกน้อยในท้องแผลงฤทธิ์อีกรึไง？”

“ไม่ใช่”วารุณีส่ายหัว

“แล้วเธอ......”

“พอแล้วปาจรีย์ ฉันไม่เป็นอะไรจริงๆ เธออยู่เป็นเพื่อนเล่นกับพวกอารัณไปก่อนนะ ฉันจะไปทำเรื่องออกจากโรงพยาบาลของไอริณ” วารุณีลุกขึ้นยืนแล้วพูด

เพราะพรุ่งนี้ลูกทั้งสองคนจะเดินทางไปต่างประเทศกับเธอ ไปรักษาตัวต่อที่ต่างประเทศ ทางฝั่งนี้ก็จำต้องทำเรื่องประวัติการรักษาผู้ป่วย

วารุณีกับพงศกรต่างหันไปมอง

นัทธียืนมือล้วงกระเป๋า ขาที่เรียวยาวเดินก้าวเข้ามา จากนั้นก็คว้าไปที่แขนของวารุณี สายตาคมเข้มจ้องมองไปยังพงศกร“ ฉันเห็นแก่ที่นายคอยดูแลวารุณีและลูกๆตอนอยู่ที่ต่างประเทศ ดังนั้นเรื่องนี้ฉันจะไม่ถือสาเอาความอะไรอีก นายก็ทำตัวดีๆแล้วกัน”

พูดจบ เขาก็ละสายตาออก มองไปยังวารุณี “เราไปกันเถอะ”

วารุณีพยักหน้าให้

ทั้งสองก็เดินจากไป

พงศกรมองแผ่นหลังของพวกเขา ถอดแว่นตาออก มุมปากก็ค่อยๆยกหยักขึ้น ใบหน้าไม่หลงเหลือความรู้สึกผิด มีเพียงเงาของความน่ากลัว

ในตอนนี้เอง โทรศัพท์มือถือของพงศกรก็ดังขึ้น เขาหยิบออกมาแล้วมองดู เป็นเบอร์แปลกๆที่ไม่ได้ทำการบันทึกเอาไว้

เห็นชัดว่าเขารู้ว่าคนที่โทรเข้ามานั้นเป็นใคร กดรับด้วยใบหน้าที่ไม่สบอารมณ์ “มีอะไร？”

น้ำเสียงที่แหบแห้งของนวิยาก็ดังลอดเข้ามา“พงศกร นายช่วยคิดหาวิธีส่งฉันไปต่างประเทศหน่อย ตอนนี้ทั้งจังหวัดจันทร์ถูกนัทธีปิดล้อมเอาไว้หมดแล้ว ฉันไม่มีทางหนีออกไปได้เลย ทางฝั่งตระกูลผดุงธรรมก็ส่งคนมาช่วยฉันไม่ได้ ตอนนี้ฉันหลบอยู่ใต้สะพานมาสองสามวันแล้ว จะทนไม่ไหวอยู่แล้ว นายต้องหาทางส่งฉันไปต่างประเทศให้ได้”

ที่นี่เธอไม่สามารถที่จะอยู่ต่อไปได้อีกแล้ว หาถูกนัทธีจับตัวได้ เธอจบเห่แน่

มีเพียงไปต่างประเทศเท่านั้น เธอถึงจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ได้

“ทำไมฉันต้องส่งเธอไปต่างประเทศด้วย ? หลังจากที่เธอออกมา ฉันช่วยเหลือเธอหลบหนีการจับกุมของนัทธีก็ถือว่ามีน้ำใจมากแล้ว เธอยังจะมาขอให้ฉันช่วยเธอหลบหนีออกไปจากต่างประเทศอีกงั้นเหรอ ？”

ใบหน้าของพงศกรเต็มไปด้วยรอยยิ้มของความเย้ยหยัน

“นี่นายหมายความว่า นายจะไม่ช่วยฉันใช่ไหม ?” นวิยาแผดน้ำเสียงแหลมคมออกมา

“ไม่ช่วย ถ้าเธอจะหาคนช่วย ก็ไปหานิรุตติ์ เธอกับเขาต่างหากที่เป็นพันธมิตรกัน หรือไม่ใช่？” พงศกรสวมแว่นกลับไปอีกครั้ง แล้วพูดเสียงเรียบ