พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 504

รอก่อนแล้วกัน แค้นนี้เธอจะต้องแก้แค้นแน่!

นวิยาโมโหเตะแท็งก์น้ำที่อยู่ข้างๆไปหนึ่งที หลังจากนั้นก็บีบจมูกแล้วนั่งยองๆลง หลีกเลี่ยงกับการที่จะยืนทรงตัวไม่ได้หากเรือเริ่มออกแล่น

ในขณะเดียวกัน เธอเองก็จะต้องซ่อนตัวเองตลอดเวลาอีกด้วย เพื่อหลีกเลี่ยงให้ตำรวจจับได้

เพียงแค่ถึงทะเลหลวง ถึงทะเลหลวงแล้วเธอก็จะเป็นอิสระ

นวิยาออกมาจากจังหวัดจันทร์ นัทธีกับวารุณีนั้นยังไม่รู้เป็นการชั่วคราว

เนื่องจากว่าพวกเขาก็ไม่มีใครคาดคิด ว่านวิยาจะมาอยู่ใต้ดาดฟ้าเรือประมงที่ลักลอบเข้าเมืองแบบนี้ เพื่อเป็นการหลีกเลี่ยงกำลังคนที่นัทธีจัดเอาไว้ค้นหาที่ท่าเรือ

หลังจากนั้นเจ็ดถึงแปดชั่วโมง ครอบครัวทั้งสี่คนของวารุณีก็ถึงที่หมายแล้ว

เชอรีนขับรถมารับ

เห็นว่านัทธีตามมาด้วยกัน เธอก็รู้สึกอึ้งไปทันที “ประธานนัทธี มาได้อย่างไรคะ?”

“มาไม่ได้หรือ?” นัทธีตอบกลับด้วยน้ำเสียงเนือยๆ

เชอรีนรีบโบกมือ “ไม่ค่ะๆๆ ฉันไม่ได้หมายความแบบนี้ เพียงแต่คุณมาไม่บอกก่อนล่วงหน้าก่อน ฉันก็เลยขับรถที่มีสี่ที่นั่งมา นั่งไม่หมดหรอกค่ะ”

“ง่ายมาก คุณนั่งรถกลับไป กุญแจรถ” นัทธียื่นมือออกมา

เชอรีนหน้ามุ่ย แล้วส่งกุญแจมาให้

นัทธีเข็นเด็กทั้งสองคนที่กำลังหลับอยู่ แล้วโอบเอวของวารุณี เดินไปทางลิฟต์ของที่จอดรถชั้นใต้ดิน

ตอนที่เดินผ่านเชอรีนนั้น วารุณียิ้มให้กับเชอรีนอย่างขอโทษ “ขอโทษนะเชอรีน ฉันลืมบอกเธอเลย เธอรออยู่ที่สนามบินซักพักนึงนะ ฉันจะโทรบอกคนรับใช้เดี๋ยวนี้เลยให้ขับรถมารับเธอ”

“ไม่ต้องหรอก ฉันนั่งรถกลับเองก็ได้ อีกอย่างประธานนัทธีมาด้วย ฉันไม่อยากรบกวนครอบครัวพวกเธอ ฉันออกไปเที่ยวเล่น จะกลับค่ำๆหน่อยนะ” เชอรีนยิ้มพลางเอ่ยขึ้น

วารุณีพยักหน้าลง “เอาอย่างนั้นก็ได้ เธอเที่ยวให้สนุกนะ กลับมาฉันให้นัทธีเบิกเงินคืนให้”

ดวงตาของเชอรีนเป็นประกาย “โอเคค่ะ นายหญิง ขอบคุณนะคะนายหญิง ขอบคุณนะคะเจ้านาย”

นัทธีส่งเสียงออกมา แล้วไม่ได้เอ่ยพูด

วารุณีกลับรู้สึกขำกับคำว่านายหญิงนี้

อย่าพูดเลย ได้ยินแล้วดูมีพลังเชียว

“ไปเถอะครับ” มือใหญ่ที่โอบอยู่ที่เอวของวารุณีเลื่อนมาบนใบหน้าของเธอ ให้เธอไม่ต้องมองเชอรีนอีก

วารุณีพูดไม่ออก “ไปค่ะๆ”

ครอบครัวทั้งสามคนเดินไปทางด้านหน้า

เนื่องจากความสัมพันธ์ทางเรื่องความต่างของเวลา นัทธีจึงไม่ได้ค้างคืนที่นี่ ตอนที่ฟ้ามืด ก็ขึ้นไปเหยียบบนเครื่องบินเพื่อกลับประเทศอีกครั้ง

เป็นเพราะตอนกลับมาถึงในประเทศแล้ว ก็เป็นเวลากลางคืนพอดี เขาก็ไม่ต้องปรับเรื่องความต่างของเวลาอีก

หลังจากที่เด็กๆทั้งสองคนตื่นขึ้นมาแล้ว รู้ว่าพ่อไปแล้วนั้น ก็รู้สึกหงอยเหงาเป็นอย่างมาก

แต่หลังจากที่วารุณีปลอบใจพวกเขาแล้วว่าผ่านไปอีกไม่กี่วันพ่อก็จะมาอีก พวกเขาถึงได้ยิ้มขึ้นมาอีกครั้ง

และทันใดนั้น โทรศัพท์มือถือที่วารุณีวางเอาไว้ตรงหัวเตียงก็ดังขึ้น

เธอเช็ดผมแล้วเดินไป หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดู เป็นศรัณย์โทรมา แล้วจึงยิ้มขึ้นมาทันที “ศรัณย์”

“พี่ พี่ยังอยู่ที่ประเทศอเมริกาอยู่หรือเปล่าครับ?” เสียงที่อบอุ่นของศรัณย์เอ่ยถามขึ้นมาทางปลายสาย

วารุณีพยักหน้าลง “อยู่สิ ทำไมหรือ?”

“อาจารย์ของผมจะจัดนิทรรศการศิลปะการเดินทาง แล้วสถานีต่อไปก็คือประเทศอเมริกา พอดีเลยผมจะได้เจอพี่ด้วย” ศรัณย์เอ่ยพูดขึ้น

วารุณีดีใจมาก “ถ้าอย่างนั้นก็ดีเลย ไอริณกับอารัณรู้จะต้องดีใจมากแน่ๆ ถึงเมื่อไหร่ เดี๋ยวพี่ไปรับนายเอง”

“พรุ่งนี้ช่วงบ่ายสี่โมงเย็นครับ” ศรันย์ตอบ

วารุณีจำเวลานี้เอาไว้ “พี่รู้แล้วล่ะ”

ช่วงบ่ายสี่โมงเย็น การแข่งขันของเธอเสร็จแล้วเหมือนกัน มีเวลาไปรับพอดี

หลังจากนั้น พี่น้องสองคนก็พูดถึงการติดต่ออื่นๆ แล้วถึงได้สิ้นสุดการสนทนาลง

หลังจากนั้นวารุณีจึงไปที่ห้องของเด็กทั้งสองคน แล้วบอกข่าวดีเรื่องที่คุณน้าของพวกเขาจะมากับเด็กทั้งสองคน

และเป็นอย่างที่คิดไว้ เด็กทั้งสองคนดีใจมาก เนื่องจากว่าพวกเขาไม่ได้เจอคุณน้าของพวกเขามานานมาแล้ว