พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 516

เมื่อได้ยินคำนี้ วารุณีตบไปที่ไหล่ของเธอเบาๆ“วางใจเถอะ ต้องมีสักวัน ที่คุณอากับคุณน้าจะพ้นมลทินนี้”

“หวังว่าจะเป็นแบบนั้น ” ปาจรีย์ฝืนยิ้มออกมา และหยิบบางอย่างออกจากกระเป๋า

วารุณีเห็นว่าสิ่งนั้นคือตราสัญลักษณ์อะไรสักอย่าง ตรานั้นเป็นรูปทรงกลม มีสีดำ และเป็นลวดลายของดาบซามูไร ดูแล้วมันน่าสะพรึงมาก

“ปาจรีย์ นี่เป็นตราอะไร？”วารุณีถามพลางขมวดคิ้ว

ปาจรีย์ยกตราสัญลักษณ์ในมือนั้นขึ้น “เธอหมายถึงอันนี้เหรอ ？”

“อืม”วารุณีพยักหน้า “เจ้าสิ่งนี้ดูไปแล้วน่าสะพรึงและหดหู่มาก เธอมีมันได้ยังไง”

“ฉันเก็บมันได้” ปาจรีย์ตอบกลับ “เก็บได้ในที่เกิดเหตุของพ่อแม่พงศกร ตอนนั้นมันยังมีเลือดติดอยู่ด้วย ตอนหลังฉันก็ทำมันหายไป จนเมื่อวันก่อน ฉันไปรื้อห้องเก็บของก็ถึงได้เจอมันอีก”

“เก็บได้จากที่เกิดเหตุ？”วารุณีหยิบเอาตราสัญลักษณ์นั้นมา “เธอนี่ก็ช่างกล้ามากจริงๆ ของทุกอย่างในที่เกิดเหตุ สามารถเป็นเบาะแสได้ทั้งนั้น เธอจะไปหยิบจับอะไรง่ายๆได้ยังไงกัน ”

“ตอนนั้นฉันเองก็ไม่รู้นี่นา และนี่ก็เป็นครั้งที่สามที่ฉันไปยังที่เกิดเหตุแล้วเจอมันเข้า เก็บได้ที่ใต้โต๊ะชงชา ตอนนั้นสถานที่เกิดเหตุได้เก็บกวาดทำความสะอาดแล้ว ของนี้เป็นของที่ทางเจ้าหน้าที่ตำรวจทำตกหล่นเอาไว้ ตอนแรกฉันก็กะจะเอามันไปคืนให้กับทางเจ้าหน้าที่อยู่หรอก แต่ก็ลืมจนได้ และไม่รู้จะเก็บมันไว้ที่ไหน”ปาจรีย์ถอนหายใจ

“ของสิ่งนี้ คงไม่ใช่ของคนที่ฆ่าพ่อแม่พงศกรทิ้งเอาไว้หรอกนะ？”วารุณียกตรานั้นขึ้นและมองดูอย่างพินิจพิเคราะห์

ปาจรีย์ส่ายหัว“ ฉันก็ไม่รู้ว่ามันเป็นของฆาตกร หรือเป็นของพ่อกับแม่ของพงศกร ”

“ถามพงศกรดูซิ”วารุณีคืนตรานั้นให้เธอ“หากเป็นของพ่อแม่เขา เขาก็ต้องรู้ หากเขาบอกว่าไม่ใช่ งั้นก็ต้องเป็นของฆาตกรนั้น ตามวัตถุนี้ ก็จะตามหาตัวฆาตกรได้ ขอแค่เจอตัวฆาตกรคนนั้น ก็จะสามารถล้างมลทินของคุณอากับคุณน้าได้ ”

“ได้......จริงๆเหรอ？”น้ำเสียงของปาจรีย์สั่นไหวเล็กน้อย“ใช้ตรานี้หาตัวฆาตกร มันดูจะเป็นเรื่องเหลวไหลไปหรือเปล่า ？”

“หากเป็นตราสัญลักษณ์อื่น ก็อาจจะเป็นไปไม่ได้ แต่ตรานี้ ต้องหาเจอได้แน่ๆ ”วารุณีพูดยืนยัน

ปาจรีย์กะพริบตาถี่ๆ “เพราะอะไร ？”

“เธอไม่สังเกตวัสดุของตราสัญลักษณ์หรือเหรอ ? เป็นทองคำดำ การผลิตทองคำดำนั้นพบเห็นได้ยากมาก ราคาค่อนข้างสูง ปรกติเวลาทำพวกเครื่องประดับก็ไม่นิยมใช้ทองคำดำทั้งหมด แต่ตราสัญลักษณ์นี้ ใช้ทองคำดำทั้งหมด นี่หมายความว่ายังไงรู้ไหม มันหมายความว่าตัวตนของผู้ที่อยู่เบื้องหลังนี้ต้องไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน”วารุณีคิดวิเคราะห์

ดวงตาของปาจรีย์เป็นประกาย“เมื่อสิบปีก่อน ครอบครัวของพงศกรเป็นเพียงครอบครัวธรรมดา ไม่มีทางที่จะซื้อทองคำดำได้แน่ๆ ดูแล้วตรานี้ เป็นของฆาตกร”

“มีความเป็นไปได้สูง คนคนนั้นเก็บตรานี้เอาไว้กับตัวอยู่ตลอด เห็นชัดว่าต้องเคยมีคนเห็นมันมาก่อน หากตามสืบไปในแนวทางนี้ ต้องหาตัวเจอแน่”

“แล้วถ้าหากหาไม่เจอล่ะจะทำยังไง ？”ปาจรีย์รู้สึกเป็นกังวลขึ้นมาเล็กน้อย

สิบกว่าปีแล้ว ที่เธอพยายามที่จะแก้ไขความเข้าใจผิดระหว่างครอบครัวของเธอกับพงศกร แต่ก็ไม่เคยประสบความสำเร็จเลย

ดังนั้นเธอจึงกลัวมากจริงๆ ว่าครั้งนี้ก็คงจะทำมันไม่สำเร็จเช่นกัน

“ลองดูสิ ไม่ลองแล้วจะรู้ได้ยังไง ？”วารุณีรู้ว่าปาจรีย์กำลังคิดอะไรอยู่ ยิ้มแล้วพูดปลอบเธอ“เธอลองถามพงศกรดู ฉันจะลองถามนัทธีให้ด้วย ให้เขาลองสืบหาเรื่องของตราสัญลักษณ์นี้”

ปาจรีย์ขบริมฝีปากแน่น แล้วจึงพยักหน้าให้ในที่สุด “ได้ ฉันจะลองดู ฉันจะโทรหาพงศกร แล้วนัดเขาออกมาคุย”

“ไปเถอะ”วารุณีทำท่าทางส่งกำลังใจไปให้

ปาจรีย์ลุกขึ้นแล้วเดินออกไป

วารุณีเริ่มตรวจดูงานเขียนแบบ ที่พนักงานทยอยส่งกันเข้ามาในช่วงนี้

จนเวลาเที่ยง ปาจรีย์กลับมาแล้ว ดวงตาแดงก่ำ เห็นชัดว่าเพิ่งผ่านการร้องไห้มา

เมื่อวารุณีเห็นสภาพของเธอ ก็รีบวางปากกาในมือลงแล้วลุกขึ้นยืน “เป็นอะไรไป？”

“วารุณี......”ปาจรีย์ขบริมฝีปากแน่น แล้ววิ่งเข้ามาหา กอดวารุณีไว้แน่น แล้วร้องไห้ออกมา

วารุณีตบหลังเธอเบาๆ ไม่ได้ถามอะไรอีก ปล่อยให้เธอร้องไห้ตามแต่ใจ

รอจนเธอร้องไห้ได้พอประมาณแล้ว ก็จึงได้ถามขึ้นอีกครั้ง “ปาจรีย์ เกิดอะไรขึ้น？”

“พงศกรเขา......เขา......”ปาจรีย์หายใจเข้าลึก กักเก็บความอยากร้องไห้ที่มี ตอบด้วยน้ำเสียงสะอื้นว่า “เขาไม่เชื่อฉัน ขนาดว่าฉันเอาตรานั้นให้เขาดูแล้ว เขาก็ยังไม่ยอมเชื่อ ”

เมื่อได้ยินดังนี้ วารุณีก็ลูบไปที่ศีรษะของเธอ“มันแน่นอนอยู่แล้ว เขาคิดมาตลอดว่าการตายของพ่อแม่เขา ต้นเหตุเป็นเพราะครอบครัวของเธอ ดังนั้นต่อให้เธอจะสืบเรื่องของตรานั้นเจอ เขาก็คงจะคิดแค่ว่าเธอกำลังหาข้อแก้ตัวอยู่ เพราะแค่ตรานั้นมันยืนยันความบริสุทธิ์อะไรของพวกเธอไม่ได้ เว้นแต่จะจับตัวฆาตกรนั้นได้ แล้วให้ฆาตกรรับสารภาพเองว่าไม่เกี่ยวข้องอะไรกับพวกเธอ ไม่งั้นกับพงศกรที่ตกอยู่ในความหมกมุ่นแบบนี้ ทั้งหมดล้วนไม่มีความน่าเชื่อถืออะไรทั้งนั้น”