พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 526

หลังจากที่ส่งลูกทั้งสองเข้านอนก็ดึกมากแล้ว

วารุณีกลับห้องไปก่อน นัทธียังไม่กลับมา

ไม่มีทางเลือก เธอปิดประตูห้องและไปห้องหนังสือ

มาถึงห้องหนังสือ วารุณียกมือขึ้นเคาะประตู

“ป้าส้มเหรอ เข้ามาสิ” เสียงที่เหนื่อยของนัทธีออกมาจากข้างใน

วารุณีเปิดประตูเข้ามา "ฉันเอง"

นัทธีที่นั่งอยู่หลังโต๊ะได้ยินเสียงเธอจึงเงยหน้าขึ้น “ยังไม่นอนหรือ?”

“คุณยังไม่กลับห้องเลย จะให้ฉันนอนได้ยังไง” วารุณีปิดประตูเดินเข้ามา “ยังเดินออกมาไม่ได้เหรอ?”

นัทธีดึงมือเธอขึ้นมานั่งตัก “ฉันเดินออกมาได้แล้ว ฉันแค่คิดว่านวิยาจะพาพ่อแม่ไปเส้นทางนั้นได้อย่างไร แล้วใช้ให้ขงเบ้งฆ่า”

“ในเมื่อคิดไม่ออกก็ไม่ต้องคิดแล้ว พอจับนวิยาได้ ก็จะรู้เรื่องทั้งหมดแล้วไม่ใช่เหรอ” วารุณีจับหน้าเขาเงยขึ้นแล้วลูบ

นัทธีเอามือของเธอออก “แล้วคุณละ ออกมาได้หรือยัง”

วารุณีชะงักไปเล็กน้อย

เธอรู้ว่าเขากำลังถามเรื่องวิดีโอกล้องวงจรปิดที่เธอเห็นในตอนกลางวัน

วิดีโอกล้องวงจรปิดนั้นทำให้เธอรู้ว่าแม่ของเธอเสียชีวิตอย่างไร ด้วยเหตุนี้จิตใจเธอจึงพังทราย

ดังนั้นตอนนี้เขาจึงยังเป็นห่วงเธออยู่ว่าเธอจะเดินออกมาจากจิตใจที่พังทรายได้หรือไม่

วารุณีจับที่คอของนัทธีที่ “ยังมีคุณอยู่กับฉัน ฉันก็ต้องเดินออกมาได้อยู่แล้วสิ”

ถ้าเดินออกมาไม่ได้แล้วยังไง? แม่ก็ตายแล้วฟื้นกลับมาไม่ได้

ดังนั้น แทนที่จะมาเสียใจ ไปล้างแค้นให้แม่ไม่ดีกว่าเหรอ

“ฉันก็ด้วย โชคดีที่มีเธอ” นัทธีโอบกอดวารุณีอย่างเบาๆ เอาคางพิงที่ไหล่ของเธอแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา

เขาก็เพราะมีเธอคอยอยู่เคียงข้างคอยปลอบโยนและตักเตือนเขา

หากไม่มีเธอ เขาคิดว่าเขาอาจจะไม่สงบขนาดนี้ ตอนรู้ว่าพ่อแม่ของเขาถูกขงเบ้งและนวิยาร่วมมือกันฆ่า เขาก็อยากจะไปฆ่าขงเบ้งและนวิยาเลย

แต่เป็นเพราะเธอและลูกทั้งสองคน เขาจึงยับยั้งการแก้แค้นที่โหดเหี้ยมนี้ไว้ได้

มิฉะนั้น ถ้าเขาเข้าไป จะเกิดอะไรขึ้นกับเธอและลูกทั้งสอง?

นัทธีคิด แล้วกัดไปที่คอของวารุณี “ที่รัก ผมไม่เคยกล่าวขอบคุณเลย ขอบคุณที่มีคุณอยู่ด้วย ไม่อย่างนั้นฉันก็ไม่รู้ว่าฉันจะกลายเป็นยังไง”

บางทีอาจจะกลายเป็นคนที่ไม่มีความรู้สึกและรู้จักการแต่แก้แค้นเท่านั้น

หรือหุ่นยนต์ที่รู้แต่การทำเงินอย่างเดียว

วารุณีตบที่หลังผู้ชาย "พอแล้ว แล้วทำไมจู่ๆถึงมาจีบแบบนี้ล่ะ ฉันไม่ชินเลย"

นัทธีหัวเราะเบาๆ แล้วกัดคอเธอต่อไป

วารุณีรู้สึกคันเล็กน้อยและผลักเขาอย่างช่วยไม่ได้ "พอแล้ว ไม่ต้องกัดแล้ว ปล่อย ฉันคัน!"

นัทธีไม่ปล่อย แต่กัดคอเธอเข้าไปอีก ไม่นานก็มาถึงกระดูกไหปลาร้า น้ำเสียงแหบแห้ง “ดูเวลาน่าจะถึงแล้ว”

“อะไรถึงแล้ว” วารุณีงงเล็กน้อย ยังไม่มีสติกลับมา

นัทธีปล่อยคอที่กัดลงชั่วคราวและมองด้วยดวงตาสีเข้ม “สามเดือน หมอบอก ลูกจะหายดีหลังจากสามเดือน คุณก็อยู่กับฉันได้แล้ว”

วารุณีก็หน้าแดงทันที ทั้งตกใจและงุนงง “คุณนับวันอยู่ตลอดเลยเหรอ”

นัทธีพยักหน้าตอบรับ

วารุณีอดหัวเราะไม่ได้ "คุณนี่มัน..."