พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 528

สุภัทรากะพริบตา

ศรัณย์ทำหน้างง “พี่ ตั้งใจทำอะไร”

วารุณีมองสุภัทรริมฝีปากแดงเล็กน้อย “สุภัทรจงใจให้เรานำตัวตำรวจมาที่นี่ตอนบ่ายสองเพียงเพื่อให้เราจับขยานีในที่เกิดเหตุ เขาติดต่อขยานีแล้วค่อยทำให้ขยานีโกรธแล้วลงมือกับเขา ขยานีจะถูกทุกคนเห็นในข้อหาฆ่าคนตายโดยเจตนาและอาชญากรรมนั้นร้ายแรงยิ่งกว่าเดิม นอกจากนี้ขยานียังวางยาพิษเขาและฆ่าแม่ของเขา เขาถูกลงโทษในอาชญากรรมหลายครั้งและขยานีไม่ได้หลบหนี”

หลังจากที่เธออธิบายแล้วศรัณย์ก็เข้าใจทุกอย่างในทันที

“จริงหรือ” ศรัณย์มองสุภัทรา

สุภัทราหัวเราะ “พี่เธอพูดถูก ฉันทำเพื่อสิ่งนี้ สิ่งเดียวที่ฉันทำได้ อะแฮ่ม…”

เขาไออย่างรุนแรง

วารุณีชี้ไปที่หัวเตียง “ศรัณย์ เรียกหมอ”

“ได้” ศรัณย์พยักหน้าแล้วกดปุ่มฉุกเฉินที่ข้างเตียงอย่างรวดเร็ว

ไม่นานหมอก็มา

วารุณีกับศรัณย์ออกไป

นัทธีกับมารุตเดินเข้ามา “พวกเราเพิ่งเห็นขยานีถูกพาตัวออกไปนอกโรงพยาบาล เกิดอะไรขึ้น?”

วารุณีถอนหายใจและพูดในสิ่งที่เขาพูดในหอผู้ป่วยสุภัทรอีกครั้ง

เมื่อนัทธีฟังจบก็หรี่ตาลงและกล่าวว่า “การทำเช่นนี้นอกจากจะเป็นการแก้แค้นให้กับตัวเองแล้ว ยังเป็นการชดใช้บาปอีกด้วย”

“ถึงจะชดใช้บาปได้แล้วยังไง แม่ของฉันก็ไม่สามารถกลับมาได้” วารุณีพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น

นัทธีบีบมือของเธอ “ไม่เป็นไร เธอยังมีฉัน”

“อืม” วรุณียิ้ม

ศรัณย์มองห้องคนไข้ "พี่ขยานีถูกจับ จะทำยังไงต่อไปดี"

“ผมมีหลักฐานว่าเธอผลักแม่ลงไปข้างล่าง เช่นเดียวกับหลักฐานที่ว่าเธอวางยาสุภัทรา ผมจะมอบสิ่งเหล่านี้ให้ตำรวจ แล้วรอให้สถานีตำรวจพิพากษาขยานี” วารุณีลูบแก้ม แล้วบอกว่าตั้งสติเอาไว้

ศรัณย์พยักหน้า “อย่างงี้นี่เอง ฉันรู้แล้ว”

ผ่านไปสักพักหมอก็ออกมา

วารุณีถาม “หมอ ตอนนี้อาการของเขาเป็นอย่างไรบ้าง”

แพทย์เหลือบมองคนสองสามคน "พวกคุณเป็นลูกของเขาใช่ไหม"

“ใช่” วรุณีตอบ

หมอส่ายหัว “เขากำลังจะตาย บางทีไม่กี่วันนี้เอง เขารู้ตัวเองดี เขาเลยขอให้ฉันบอกความปรารถนากับคุณว่าเขาอยากเห็นจุดจบของศัตรูก่อนที่เขาจะตาย”

“จุดจบของศัตรู?” ศรัณย์เกาหัว “พี่ มันหมายความว่าไง?”

วารุณียังไม่ได้ตอบ นัทธีจึงพูดขึ้นว่า "คำพูดของเขา พูดให้ฉันฟัง"

“ห๊ะ?” ศรัณย์ยิ่งงุนงง

วารุณีเข้าใจอะไรบางอย่างแล้วหัวเราะ "เขานี่มันไร้ยางอายจริงๆ ถึงใกล้ตายก็ยังคิดร้ายกับพวกเรา"

“พี่ คุณกำลังพูดเรื่องอะไร” ศรัณย์กังวลอย่างมาก

วารุณีเหลือบมองนัทธีในสายตาของเขารู้สึกผิด "สุภัทรรู้ดี ถึงแม้เราจะส่งหลักฐานการก่ออาชญากรรมของขยานีไปให้ ขยานีก็จะไม่ถูกพิพากษาในทันทีเพราะมีขั้นตอนที่ยาวนาน อาจจะหลังจากหนึ่งปีถึงจะถูกพิพากษา แต่สุภัทรรู้ดีว่าเขาอยู่ได้อีกไม่นาน อยากเห็นขยานีถูกตัดสินก่อนที่เขาจะตาย เลยต้องให้พี่เขยออกโรงเท่านั้น เพราะอำนาจของพี่เขยสามารถทำให้เบื่องบนไว้หน้าได้”

“แบบนี้นี่เอง ไม่แปลกที่พี่เขยพูดว่า คำพูดของสุภัทร เป็นคำพูดที่พูดให้เขาฟัง” ศรัณย์พยักหน้า แล้วมองนัทธีอย่างเขินอาย “ขอโทษนะพี่เขย คำพูดนี้คุณแค่รับฟังก็พอ อย่าเอาไปใส่ใจ และอย่าได้กวนใจ”

“ฉันรู้ แต่ว่าพวกคุณอยากเห็นสุภัทรเสียใจจริงๆ เหรอ” นัทธีมองหน้าพี่สาวและน้องชาย

พี่น้องทั้งสองไม่พูดอะไร

แม้ว่าพวกเขาจะเกลียดชังสุภัทร แต่ยังไงสุภัทรก็คือพ่อของพวกเขา และชายคนนั้นกำลังจะตาย พวกเขาก็หวังที่จะส่งสุภัทรไปด้วยดี ให้สุพัตราจากไปโดยไม่เสียใจ ด้วยวิธีนี้ เธอและศรัณย์ก็สามารถแยกออกจากสุภัทรได้อย่างสมบูรณ์

แต่ว่าพวกเขาไม่ต้องการรบกวนนัทธี