พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 538

นัทธีเงยหน้าขึ้นแล้วเดินเข้ามา

มารุตรีบลุกขึ้น “ท่านประธาน อย่างนั้นผมขอตัวก่อน”

“พาอารัณกับไอริณออกไปด้วย” นัทธีตอบรับ

มารุตจึงรู้ว่าท่านประธานกับคุณหญิงมีเรื่องต้องคุยกัน จึงพยักหน้ารับ จากนั้นจึงพาเด็กทั้งสองออกไปด้านนอก

หลังจากปิดประตูแล้ว ในห้องเหลือเพียงวารุณีกับนัทธีสองคน

วารุณีเดินไปหยุดอยู่ข้างหน้านัทธี “เป็นอะไรไปคะ อารมณ์ไม่ดีเหรอ”

นัทธีนิ่งเฉยไป

อารมณ์ของเขาตอนนี้ไม่ดีจริงๆ อารมณ์หนักอึ้งและละอายใจ

“คุณหญิงอัณณ์พูดอะไรกับคุณใช่ไหมคะ” วารุณีจูงมือเขาเดินไปที่เตียงแล้วนั่งลง

นัทธีนวดขมับ “ผมรู้แล้วว่าทำไมแม่ผมยกวันเฮิร์ทให้นิรุตติ์”

“ทำไมเหรอคะ” วารุณีกะพริบตา

นัทธีมองเธอ “เพราะแม่มองนิรุตติ์เหมือนเป็นลูกคนหนึ่ง จึงมอบวันเฮิร์ทให้เป็นของขวัญที่แม่ให้ลูก ไม่ใช่ในฐานะป้าให้หลายชาย”

“หมายความว่ายังไงคะ ทำไมแม่ถึงมองนิรุตติ์เป็นลูกชายไปได้” วารุณีรู้สึกสับสน

นัทธีเม้มปาก “ผมจำได้ว่าก่อนหน้านี้ผมเคยบอกคุณไปแล้ว ว่าตอนผมเด็กๆ ผมไม่ได้อยู่กับพ่อแม่”

“ค่ะ ฉันจำได้” วารุณีพยักหน้า

นัทธีหลุบตาลงแล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “ตอนอายุสามขวบ ปู่เอาตัวผมไปอยู่ด้วยกันกับท่าน โดยปู้เป็นคนดูแลผมด้วยตัวเอง และด้วยเหตุนี้ ผมจึงไม่ค่อยมีเวลาเจอหน้าพ่อกับแม่เท่าไหร่ วันเวลานานเข้า แม้ว่าจะยังมีความรู้สึกต่อกันอยู่ แต่ไม่มีความผูกพัน ตอนผมอายุห้าขวบปู่ก็ส่งผมไปต่างประเทศเพื่อรับการศึกษาที่ดีที่สุดในตอนนั้น ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ผมก็อยู่ที่นั่นมาตลอดและกลับมาตอนอายุสิบห้าปี”

“แสดงว่าคุณไม่ได้กลับมาเลยเป็นระยะเวลาสิบปี” วารุณีมองไปที่เขา

นัทธีตอบรับ “ถูกต้อง ตอนนั้นเทคโนโลยีก็ยังไม่ก้าวหน้าเหมือนอย่างตอนนี้ เวลาสิบปี นอกจากคุยโทรศัพท์กับพ่อแม่แล้ว ผมไม่เคยได้เจอหน้าพวกเขาสักครั้ง ต่อให้คุยกันก็จริง แต่ก็เป็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆ เท่านั้นเพราะไม่รู้จะคุยอะไรกันอีก”

“ฉันเข้าใจแล้ว ด้วยนิสัยของคุณที่ไม่ค่อยพูดเสียด้วย” วารุณีจับมือของเขาเล่น

นัทธีหัวเราะเบาๆ ก่อนอารมณ์จะกลับมาเย็นชาเหมือนเดิม “สิบปีนั้น มีเพียงนิรุตติ์ที่อยู่เคียงข้างพ่อแม่ของผม”

“ฉันเข้าใจแล้ว นิรุตติ์คอยดูแลพ่อแม่ของคุณแทนคุณมาสิบปี ส่วนพ่อแม่ของคุณก็ได้สัมผัสถึงความสุขของการมีลูกคอยดูแล ดังนั้น......”

“ใช่ อาจจะด้วยเหตุนี้เอง แม่ของผมเลยยกวันเฮิร์ทให้นิรุตติ์ และไม่ได้ยกให้ผม ในหน้าที่ของลูกผมถือว่าทำหน้าที่ได้ไม่ผ่าน” นัทธีกุมหน้าผาก

วารุณีโอบเอวของเขาเอาไว้ “คุณทำหน้าที่ไม่ผ่านจริงๆ แหละค่ะ แต่คุณก็มีเหตุผล แต่สิ่งหนึ่งที่ฉันไม่เข้าใจเกี่ยวกับนิรุตติ์คือ เขาอยู่กับพ่อแม่คุณมาสิบปี ฉันไม่คิดว่าเขาจะไม่มีความรู้สึกใดๆ เลยกับพ่อแม่ของคุณ ในเมื่อเป็นอย่างนี้ ทำไมเขาถึงไม่ขัดขวางแผนการสังหารพ่อแม่คุณของขงเบ้ง ต่อให้เขาไม่รู้ แต่เบื้องหลังเขาก็ต้องรู้ แล้วทำไมเขาไม่ยอมเปิดโปงล่ะ เขาไม่น่ามีความรู้สึกอะไรกับขงเบ้งหรอกนะ”

นัทธีหรี่ตา “ประเด็นนี้ ต้องถามเองจากนิรุตติ์ ผมเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าในใจของเขามีพ่อกับแม่ผมอยู่บ้างหรือไม่”

“แต่ใครบ้างที่จะรู้ว่านิรุตติ์อยู่ที่ไหน” วารุณีถอนใจ

นัทธีไม่ได้ตอบเพียงก้มหน้าลง เขาไม่รู้จะพูดอะไรต่อไป

ตอนนั้นเองโทรศัพท์ของเขาดังขึ้น

เป็นหนึ่งในประธานของบริษัทคนหนึ่ง

นัทธีปล่อยมือวารุณีแล้วลุกขึ้นเดินไปที่ระเบียงเพื่อรับโทรศัพท์

วารุณีหยิบอัลบั้มรูปที่อยู่บนหัวเตียงขึ้นมาพลิกเปิดดู การออกแบบให้นักร้องบนนิตยสารต่างประเทศใกล้จะถึงวันต้องส่งต้นฉบับแล้ว

ทันใดนั้นเอง กระดาษใบหนึ่งก็ปลิวตกลงมาจากอัลบั้มรูปแล้วมาตกอยู่ที่เท้าของเธอพอดี

เธอก้มตัวลงไปหยิบขึ้นมา ด้านบนไม่เกี่ยวกับการออกแบบเสื้อผ้า แต่เป็นรูปสเกตช์ตราสัญลักษณ์แผ่นหนึ่ง

เป็นตราที่ปาจรีย์หยิบติดมือมาในคราวที่แล้ว หลังจากที่เธอเห็นมันแล้ว กลับมาเธอจึงวาดมันออกมาเพื่อเตรียมให้นัทธีดู

แต่สุดท้ายด้วยเรื่องของสุภัทรทำให้เธอลืมทุกอย่าง