พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 539

“ก่อนหน้านี้ นวิยามาหาผม” คำพูดของพงศกรทำให้เธอตกใจ

สีหน้าของวารุณีเปลี่ยนไปเล็กน้อย “อะไรนะ เธอมาหาคุณเหรอ”

“ใช่ครับ”

“เธอมาหาคุณทำไม” วารุณีกำหมัดแน่น

พงศกรขยับแว่นก่อนจะตอบ “เธอให้ผมช่วยพาเธอออกไปจากจังหวัดจันทร์”

“แล้วคุณรับปากหรือคะ” เสียงของวารุณีสูงขึ้น

พงศกรส่ายหน้า “เปล่าครับ แต่ผมคิดว่า เธออาจจะไม่ได้อยู่ที่จังหวัดจันทร์แล้ว”

วารุณีตกใจจนเหม่อ “คุณรู้ได้ยังไง”

“หลังจากที่ผมปฏิเสธเธอ ผมบอกเธอว่า แทนที่จะมาหาผม ให้เธอไปหานิรุตติ์ดีกว่า เพราะพวกเขาเป็นพันธมิตรกัน นิรุตติ์จะต้องช่วยเธอ ดังนั้นผมเลยคิดว่าหลังจากนั้นเธอคงจะไปหานิรุตติ์ ถ้าหากเรื่องนี้เป็นความจริง ตอนนี้เธอคงไม่อยู่ในจังหวัดจันทร์แล้ว” พงศกรกล่าว

วารุณีตัวสั่นสะท้าน ในอกของเธอเดือดปุดๆ “เรื่องใหญ่ขนาดนี้ ทำไมคุณไม่บอกฉัน คุณก็รู้นี่ว่าฉันกับนวิยามีคดีต่อกันอยู่”

“วารุณีผมขอโทษ” พงศกรหลุบตาต่ำลงราวกับรู้สึกผิด แต่สีหน้าของเขาไม่ได้แสดงถึงความรู้สึกผิดแต่อย่างใด

แต่วารุณีมองไม่เห็น เธอหลับตาลง “ตอนนี้คุณมาขอโทษฉันมันจะมีประโยชน์อะไร เรื่องราวผ่านมาตั้งนานแล้ว ตอนนั้นคุณไม่ยอมบอกฉัน แล้วทำไมตอนนี้ถึงยอมบอกล่ะ”

“เพราะเมื่อครู่นี้คุณบอกเบาะแสกับผม ผมเลย......”

“ดังนั้นนี่คือการตอบแทนของคุณงั้นหรือ” วารุณียิ้มเย็นชา

ดวงตาของพงศกรเป็นประกาย “ถือว่าใช่ก็แล้วกัน”

“ช่างเถอะ เรื่องนี้ไม่สำคัญแล้ว ฉันแค่อยากรู้ว่าทำไมตอนนั้นนวิยาต้องมาขอให้คุณช่วย ฉันจำได้ว่าพวกคุณสองคนไม่ได้สนิทอะไรกันมากขนาดนั้น อย่างมากคุณก็แค่เป็นหมอประจำให้เธอช่วงระยะเวลาหนึ่งเท่านั้นเอง” วารุณีหรี่ตาด้วยความสงสัย

พงศกรหัวเราะอย่างนุ่มนวล “เรื่องนี้ผมเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน น่าจะเป็นเพราะเธอคงไม่มีคนอื่นแล้วล่ะมั้งครับถึงได้มาหาผม”

“งั้นเหรอ......”วารุณีเม้มปากแน่น ไม่รู้เช่นกันว่าเธอเชื่อหรือไม่เชื่อ

ผ่านไปพักใหญ่ เธอก็ถามขึ้นอีก “เมื่อครู่นี้คุณบอกว่า นวิยากับนิรุตติ์เป็นพันธมิตรกัน เรื่องนี้หมายความว่ายังไง”

“ผมก็บังเอิญรู้มาน่ะครับ ก่อนที่คุณกับประธานนัทธีจะทำสงครามเย็นกัน พวกเขาเคยติดต่อกันครั้งหนึ่ง นวิยาส่งวิดีโอให้นิรุตติ์ จากนั้นนิรุตติ์จึงส่งให้ประธานนัทธี หลังจากนั้นคุณกับประธานนัทธีก็เริ่มทำสงครามเย็นกัน” พงศกรตอบ

ดวงตาของวารุณีหรี่เล็ก “วิดีโอ? หรือว่าจะเป็น......”

“ใช่แล้ว วิดีโอที่คุณคิดนั่นแหละ” พงศกรพยักหน้า

มือที่กำโทรศัพท์ของวารุณีสั่นไหวเบาๆ

ที่แท้วิดีโออันนั้นนิรุตติ์เป็นคนส่งมา

แต่สิ่งที่ทำให้วารุณีตกใจมากที่สุดคือพงศกร

เรื่องๆ นี้ เธอกับนัทธีไม่เคยรู้ แต่พงศกรรู้ว่านิรุตติ์เป็นคนส่งมา

เขารู้เรื่องนี้ได้ยังไง

“วารุณี ยังอยู่ไหม” พงศกรถามมาจากปลายสาย

แววตาของวารุณีเกิดประกาย เธอเก็บซ่อนความสงสัยของตัวเองเอาไว้ แล้วตอบรับ “อยู่ค่ะ แต่ตอนนี้ฉันมีธุระต้องไปจัดการ พงศกร เดี๋ยวเราค่อยคุยกันใหม่คราวหน้านะ”

“ครับ” พงศกรพยักหน้าพลางยิ้ม

หลังจากจบบทสนทนาแล้ว วารุณีจึงวางโทรศัพท์ลง จากนั้นเธอก็ตกอยู่ในภวังค์

เธอค้นพบว่ามีหลายเรื่องราวที่มีขาวบางปิดกั้นอยู่ ทำให้เธอมองเห็นไม่ชัดเจนว่าด้านในมีอะไรซ่อนอยู่และซ่อนไว้ลึกแค่ไหน

กว่าเธอจะกระชากผ้าขาวบางออกได้ เธอก็ยังมองไม่ชัด เพราะด้านในยังมีผ้าขาวบางอีกชั้นหนึ่งปิดเอาไว้อีก

เช่นเดียวกับพงศกร

เธอคิดมาตลอดเลยว่าพงศกร นวิยาและนิรุตติ์ไม่มีทางมีความข้องเกี่ยวกัน เพราะพงศกรไม่ได้มีบุญคุณความแค้นอะไรกับพวกเขา

แต่ตอนนี้เธอเพิ่งเข้าใจ ว่าเธอมองเรื่องราวทุกอย่างใสซื่อเกินไป

องค์กรเบื้องหลังของพงศกรกับนิรุตติ์คงจะมีความแค้นยิ่งใหญ่ต่อกัน และระหว่างพงศกรกับนวิยาอาจจะมีความสัมพันธ์บางอย่างที่เธอไม่รู้

ไม่อย่างนั้นแล้วทำไมนวิยาต้องมาขอให้เขาช่วยด้วย

เธอไม่มีทางเชื่อที่พงศกรพูดอย่างเด็ดขาด ว่านวิยาไม่มีคนอื่นให้ขอความช่วยเหลือ เลยมาขอให้เขาช่วย

“เฮ้อ......” วารุณีนวดขมับอย่างปวดหัว

นัทธีกลับเข้ามาแล้วปิดประตู “ถอนหายใจอะไร”