พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 540

ผ่านไปหนึ่งชั่วโมง พวกเขาก็เดินทางไปถึงสุสาน

ศรัณย์ถือกระดูกของสุภัทรเดินนำอยู่ด้านหน้าสุด

วารุณีกับนัทธีเดินจูงมือเด็กทั้งสองคนอยู่ด้านหลัง

ไม่นานนักกระดูกของสุภัทรก็ถูกนำลงไปในหลุม ป้ายหลุมศพถูกตั้งขึ้น

แขกเหรื่อคนอื่นๆ นำดอกไม้สดมาวางแล้วค่อยๆ แยกย้ายกันไป เหลือเพียงครอบครัวตระกูลไชยรัตน์

วารุณีมองป้ายหลุมศพใหม่เอี่ยมของสุภัทร โดยไม่ได้กล่าวอะไร

ศรัณย์ที่ยืนอยู่ด้านข้างก็ไม่ได้กล่าวอะไร

นัทธีกับเด็กน้อยทั้งสองยิ่งไม่พูดอะไรกันเลย สถานการณ์เป็นไปด้วยความสงบเงียบ

จนกระทั่งเม็ดฝนหล่นลงมาตกกระทบบนศีรษะ วารุณีถึงจะสูดหายใจเข้าลึกแล้วกล่าวเบาๆ ว่า “ขอให้พ่อไปดีนะคะ”

เธอให้อภัยเขาแล้ว

การเรียกว่าพ่อนี้ราวกับเป็นการเปิดสวิตส์ ศรัณย์น้ำตาไหลพรากพลางกล่าวว่า “พ่อไปดีนะครับ” เช่นกัน

วารุณีจูงเด็กทั้งสองคนมาลูบศีรษะ “เด็กๆ เรียกคุณตาสิคะ”

เด็กทั้งสองมองหน้ากัน สุดท้ายจึงพยักหน้าแล้วไปยืนอยู่หน้าป้ายหลุมศพของสุภัทรแล้วกล่าวว่าคุณตา

นี่เป็นครั้งแรกที่เด็กทั้งสองคนนี้เรียกสุภัทรว่าคุณตาต่อหน้าเขา แม้ว่าเขาจะไม่ได้ยินก็ตาม

นัทธียังคงไม่ได้ปริปากเอ่ยอะไร

วารุณีก็ไม่ได้บอกให้เขาพูด

เพราะก่อนหน้านี้สุภัทรก็ทำไม่ดีกับเขาเอาไว้ เธอให้อภัยสุภัทรได้ แต่ไม่ได้หมายความว่าจะมีสิทธิ์สั่งให้นัทธีให้อภัยเขาด้วย

การที่นัทธีมาร่วมงานฝังของสุภัทรในครั้งนี้ ถือว่าเป็นการให้เกียรติเขามากแล้ว

ดังนั้นเธอจึงไม่มีความคิดให้นัทธีให้อภัยให้กับสุภัทร

เนื่องจากฝนที่ตกลงมาอย่างหนัก

ทำให้เนื้อตัวของทุกคนเริ่มเปียกชื้น

นัทธีถอดเสื้อคลุมด้านนอกออกเพื่อเอามาบังศีรษะให้เด็ก เขากล่าวกับวารุณีว่า “กลับกันก่อนเถอะ”

วารุณีเองก็เป็นห่วงกลัวว่าหากเด็กๆ ทั้งสองคนตากฝนมากเกินไปจะทำให้เป็นหวัดได้ “กลับก็ได้ค่ะ”

หลังจากที่ทั้งผู้ใหญ่และเด็กออกจากสุสานแล้วก็กลับขึ้นรถ

“กลับวิลล่ากันก่อนเถอะ” นัทธีหยิบผ้าขนหนูออกมาแล้วแจกจ่ายให้กับทุกคนก่อนจะกล่าวกำชับกับมารุตที่นั่งอยู่เบาะข้างคนขับ

มารุตตอบรับก่อนจะสตาร์ทรถออก

ระหว่างทางนัทธีไม่ได้สนใจว่าผมของตัวเองเปียกชื้น เขามัวแต่ใช้ผ้าขนหนูเช็ดผมและใบหน้าให้เด็กๆ ทั้งสองคน

ศรัณย์กับวารุณีก็กำลังเช็ดเนื้อตัวให้ตัวเอง เมื่อเห็นภาพนั้น ศรัณย์ก็ยิ้มออกมา “พี่เขยเป็นพ่อที่ดีจริงๆ”

“ใช่แล้ว” วารุณียิ้มพลางพยักหน้า

เมื่อนัทธีได้ยิน แม้ว่าเขาจะไม่ได้ตอบแต่ริมฝีปากของเขาก็ปรากฏรอยยิ้ม อารมณ์ของเขาสดใส

“เสร็จแล้ว” เมื่อนัทธีเห็นผมของเด็กทั้งสองแห้งไปพอสมควรแล้วก็หยุดเช็ด จากนั้นจึงคว้าผ้าอีกผืนขึ้นมาเตรียมจะเช็ดให้ตัวเอง

ทันใดนั้นเอง ผ้าขนหนูสีขาวผืนหนึ่งก็ปลิวมาตกอยู่บนศีรษะของเขา

วารุณียิ้ม “เอาล่ะ ก็เมื่อกี้คุณเช็ดตัวให้อารัณกับไอริณ คุณคงเหนื่อยแล้ว ทีนี้ฉันจะเช็ดให้คุณบ้าง”

ระหว่างพูดเธอก็เริ่มเอามือจับผ้าขนหนูบนศีรษะของเขาแล้วเริ่มเช็ดผมให้

นัทธีอมยิ้มแล้วหลับตาลง แล้วปล่อยให้เธอเช็ดผมเขาไปมาตามใจ แม้ว่าเธอจะเช็ดผมเขาจนยุ่ง เขาก็ไม่ถือสาอะไร

ทันใดนั้นเอง เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น ทำลายบรรยากาศความอบอุ่นในรถ

เมื่อวารุณีได้ยินมือถือของตัวเองดังขึ้นก็วางผ้าขนหนูลง แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา “ตำรวจโทรมาน่ะค่ะ”

ศรัณย์กับนัทธีมองไปที่เธอเป็นตาเดียวกัน

“คงเรื่องขยานี” นัทธีกล่าว

ศรัณย์พยักหน้า “ต้องใช่แน่ๆ ครับ วันนี้เป็นวันที่ขยานีโดนประหาร เวลาลงโทษคือเที่ยงตรง ตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงสิบนาทีแล้ว ตำรวจโทรมาหลังผ่านไปสิบนาทีหลังจากลงโทษ คงเป็นเพราะเรื่องของเธอแน่ๆ”

วารุณีไม่ได้พูดอะไรเพียงเม้มปากแล้วรับโทรศัพท์ “ฉันวารุณีค่ะ”

“สวัสดีครับคุณวารุณี ผมเจ้าหน้าที่ตำรวจนะครับ”

“ทราบค่ะ มีเรื่องอะไรหรือคะ” วารุณีถามเสียงเครียด

ปลายสายจึงตอบกลับมาว่า “เกี่ยวกับเรื่องศพของคุณขยานีครับ ไม่ทราบว่าพวกคุณจะมารับไปไหมครับ”