พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 541

นัทธีนั่งอยู่เบาะหลัง หลับตาเล็กน้อย ไม่ได้มีการลืมขึ้น ส่งเสียงอืมเป็นการบ่งบอกว่ารู้แล้ว

มารุตเห็นดังนั้นจึงไม่ได้พูดอะไรอีกและขับรถต่อไป

ประมาณหนึ่งชั่วโมง ก็มาถึงยังที่คุมขังนักโทษชาย

คุณหญิงอัณณ์ยืนอยู่ตรงประตูเรือนจำในเสื้อคลุมยาวสีดำ บนใบหน้าสวมแมสด้วย และข้างหลังมีบอดี้การ์ดสองคน

เมื่อเห็นนัทธีมาแล้ว คุณหญิงอัณณ์จึงเดินเข้าไปทันที “นัทธี”

สายตานัทธีตกไปที่กระเป๋าเอกสารในมือของเธอ

คุณหญิงอัณณ์สังเกตเห็น จึงยิ้มอย่างค่อนข้างเขินอาย “มันคือข้อตกลงการหย่าร้างน่ะ”

“ผมรู้ เข้าไปเถอะ” นัทธีถอนสายตา เอ่ยต่อน้ำเสียงบางเบา ยกเท้าก้าวเดินเข้าไปในที่คุมขัง

คุณหญิงอัณณ์สูดลมหายใจเข้าลึก ก่อนจะตามเข้าไป

เนื่องจากขงเบ้งเป็นอัมพาตครึ่งซีกยืนไม่ได้ จึงถูกผู้คุมเรือนจำเข็นรถเข็นออกมา

อันที่จริงสภาพอย่างขงเบ้ง สามารถไม่ต้องติดคุกได้

แต่นัทธีกังวลว่าถ้าให้ขงเบ้งถูกตัดสินประหารนอกเรือนจำ จะเกิดปัญหาเพิ่ม เช่นถูกช่วยหรืออะไรซักอย่าง

ดังนั้นจึงต้องใช้สถานะของเขา ในการขอให้ขังขงเบ้งเอาไว้

นี่ก็คือสาเหตุว่าเพราะอะไร ขงเบ้งที่เป็นคนพิการ แต่ยังต้องติดคุก

“เป็น......เป็นพวกเธอ......” มือข้างหนึ่งของขงเบ้งหยิบไมโครโฟนมา มองคนสองคนที่หลังกระจก ถ้อยคำไม่ชัด และปากขยับพูดอย่างตื่นเต้น

ขงเบ้งกับสุภัทรเป็นอัมพาตต่างกัน

ก่อนสุภัทรตาย เป็นอัมพาตอย่างสมบูรณ์ตั้งแต่ใต้คอลงไป แต่ยังคงพูดได้ และพูดได้เป็นปกติ

ส่วนขงเบ้งเป็นอัมพาตครึ่งซีก เป็นอัมพาตที่สมมาตร ปากฝั่งหนึ่งปกติ ปากอีกฝั่งแข็งขยับไม่ได้ ดังนั้นเวลาพูดปากจะไม่เปิดกว้าง ถ้อยคำจึงเชื่องช้าและไม่ชัด เสียงก็เปลี่ยนเป็นแปลกไป ฟังไปแล้วค่อนข้างตลก

แต่นัทธีกับคุณหญิงอัณณ์ไม่มีการยิ้ม

นัทธีสายตาเย็นชามองขงเบ้ง คุณหญิงอัณณ์มีสีหน้าขอโทษ “ตาเฒ่าขง ฉันมาเยี่ยมคุณ”

ขงเบ้งส่งเสียงหึ ค่อยๆ พูดช้าๆ “ผมเข้ามาตั้งนานแล้ว คุณไม่เคยมาเลย มาตอนนี้ ไม่รู้สึกว่ามันเสแสร้งเกินไปหน่อยเหรอ”

เขาจำได้อย่างชัดเจน ตอนที่เขาถูกจับ ผู้หญิงคนนี้ขายเขา บอกว่าเขาเป็นฆาตกร ไม่เกี่ยวข้องกับเธอ

ใช่ ทุกอย่างมันไม่ได้เกี่ยวข้องกับเธอ แต่เธอเป็นภรรยาของเขา เมื่อมีวิกฤตเข้ามา เธอทิ้งเขาเลย ให้เขาเผชิญหน้าตามลำพัง ทำให้เขาท้อแท้สิ้นหวัง

“ฉันเสแสร้งเหรอ” เดิมทีคุณหญิงอัณณ์ยังรู้สึกค่อนข้างละอายใจที่ผ่านมาตั้งนานแล้วตนถึงเพิ่งมา แต่เมื่อได้ยินขงเบ้งบอกว่าตัวเองเสแสร้ง ความละอายแก่ใจพลันหายไปทันที สิ่งที่แทนที่เข้ามามีเพียงความโกรธ

“นัทธี เธอออกไปก่อนนะ ฉันมีเรื่องจะพูดกับตาเฒ่านี่สักหน่อย” คุณหญิงอัณณ์มองขงเบ้งอย่างโกรธเกรี้ยว พร้อมพูดกับนัทธี

นัทธีเลิกคิ้ว “ได้ สิบนาที จัดการเรื่องของคุณให้จบ”

“ได้” คุณหญิงอัณณ์พยักหน้า

นัทธีก้าวขายาวเดินออกไป