เข้าสู่ระบบผ่าน

พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 54

"ฉันรู้ คุณได้รับคำเชิญจากโรงพยาบาลตระกูลจรูญอุดมสุข กลับมาทำงานในประเทศใช่ไหมคะ?" วารุณีนั่งลงบนเก้าอี้

พงศกรชะงัก "คุณรู้ดีขนาดนี้ได้ยังไงครับ?"

วารุณีอธิบาย "คราวก่อนอารัณป่วย ฉันเจอคุณหมอพิชิตที่โรงพยาบาล ได้ยินเขาบอกว่าจะเชิญคุณมาผ่าตัดเคสหนึ่ง"

เธอจำได้ เหมือนว่าเด็กผู้หญิงคนนั้นจะชื่อนวิยา

"ที่แท้ก็แบบนี้นี่เอง" พงศกรถอนหายใจด้วยสีหน้าเศร้าหมอง "ตอนแรกผมยังอยากจะให้คุณเดาอยู่เลย"

วารุณีหัวเราะเบาๆ "กลับมาเมื่อไหร่คะ ฉันจะได้ไปรับคุณ?"

"ต้องดูว่าวีซ่าจะได้เมื่อไหร่ครับ ไว้รอได้วีซ่า ผมจะบอกคุณ"

"ได้ค่ะ！”

หลังจากนั้น วารุณีพูดคุยกับพงศกรเล็กน้อย แล้วจบบทสนทนา

เวลานี้ เพื่อนร่วมงานเดินมา "คุณวารุณีคะ ฝ่ายผลิตเสื้อบอกว่าเสื้อผ้าตัวต้นแบบมีปัญหานิดหน่อย อยากให้คุณไปดูค่ะ"

"ค่ะ ฉันจะรีบไปเดี๋ยวนี้" พูดจบ วารุณีคว้ากระเป๋า แล้วออกไปจากแผนกออกแบบ

ตอนเย็น เธอส่งข้อความไปหาปาจรีย์ ให้ปาจรีย์ช่วยไปรับลูกๆ ส่วนเธอก็นั่งรถไปยังโรงแรมที่เธอเสียพรหมจรรย์เมื่อห้าปีก่อนตามลำพัง

สิ่งที่พิชญาพูดกับปลายสายเมื่อตอนกลางวัน เหมือนเสียงของปีศาจ รบกวนจิตใจของเธอตลอดเวลา

ดังนั้นเธอต้องรู้ให้แน่ชัด คนที่นอนกับเธอในคืนนั้นเป็นใครกันแน่ ไม่อย่างนั้นเธอนอนไม่หลับ！

"สวัสดีค่ะ" วารุณีมาถึงเคาน์เตอร์โรงแรม "ขอโทษนะคะ ผู้จัดการของพวกคุณอยู่ไหมคะ?"

"อยู่ค่ะ สักครู่นะคะ！” พนักงานหน้าเคาน์เตอร์ยิ้มอย่างมีมารยาท จากนั้นหยิบวิทยุสื่อสารขึ้นมา ร้องเรียกผู้จัดการ

ผู้จัดการมองวารุณีอย่างพิจารณาครู่หนึ่ง ถามด้วยความเกรงใจ“คุณต้องการพบผมเหรอครับ?"

"ฉันอยากตรวจสอบกล้องวงจรปิดของพวกคุณ ได้ไหมคะ?" วารุณีสูดลมหายใจเข้า

ผู้จัดการตะลึงไปพักหนึ่ง แล้วปฏิเสธ "ขอโทษด้วยนะครับคุณผู้หญิง เพื่อปกป้องความเป็นส่วนตัวของโรงแรม ผมให้คุณตรวจสอบไม่ได้ นอกจากจะมีเหตุผลจำเป็น"

เหตุผลจำเป็น......

วารุณีหลบตาลง "แล้วถ้าฉันบอกว่า เมื่อห้าปีก่อนฉันถูกข่มขืน ตอนนี้ฉันอยากรู้ว่าใครเป็นคนข่มขืนฉัน ก็ไม่ได้เหรอคะ?"

เมื่อได้ฟัง เนื้อที่แก้มของผู้จัดการสั่นเทา ตกใจกับคำพูดของเธออย่างเห็นได้ชัด รีบเปลี่ยนคำพูด

"ได้แน่นอนครับ พวกผมยินดีให้ความร่วมมือ"

นี่มันคดีอาญาแล้ว จะไม่ให้ความร่วมมือได้ยังไง

ถ้าคุณผู้หญิงคนนั้นแจ้งความ เจ้าหน้าที่ตำรวจมาขอดูกล้องวงจรปิด ถ้าอย่างนั้นชื่อเสียงของโรงแรมก็จะเสียหาย

"เชิญครับ！” ผู้จัดการผายมือเชิญ

วารุณีกล่าวขอบคุณ แล้วเดินตามหลังเขาไปยังห้องกล้องวงจรปิด

เหตุเพราะวารุณีจะดูบันทึกเมื่อห้าปีก่อน ทำให้พนักงานในห้องกล้องวงจรปิดต้องใช้เวลากว่าครึ่งค่อนวัน ถึงจะหาบันทึกเมื่อห้าปีก่อนออกมาได้ แล้วกดเปิด

วารุณียืนอยู่ตรงหน้าจอภาพที่ใหญ่ที่สุด มือทั้งสองข้างของเธอกำหมัดแน่น เห็นได้ชัดว่าเวลานี้เธอไม่ใจเย็นอีกต่อไปแล้ว

อย่างรวดเร็ว ภาพจากกล้องวงจรปิดเผยให้เห็นพิชญาพาเธอ เดินอยู่ตรงทางเดินในห้องสูทของโรงแรม วินาทีต่อมา พิชญาเปิดประตู แล้วผลักเธอเข้าไป

"เดี๋ยวก่อน！” จู่ๆ ผู้จัดการก็บอกให้หยุด

วารุณีมองไปที่เขา "เป็นอะไรไปคะ?"

"คุณวารุณีครับ เมื่อกี้คุณบอกว่า ตอนนั้นคุณพักที่ห้อง 3606 ใช่ไหมครับ?" ผู้จัดการถาม

"ถูกต้องค่ะ" นัยน์ตาของวารุณีฉายแสงแวววับ พยักหน้า ทว่าภายในใจของเธอกลับรู้สึกร้อนตัว

เธอโกหก เธอจงใจบอกผู้จัดการว่า พี่สาวของเธอช่วยเปิดห้องให้เธอ บอกให้เธอพักผ่อน หลังจากนั้นก็มีคนบุกเข้ามา แล้วข่มขืนเธอ

ถ้าพูดแบบนี้ ผู้จัดการจะได้ไม่ต้องคิดว่า เธอเป็นคนเข้าไปในห้องนั้นด้วยตนเอง เพราะถึงอย่างไร มันก็ไม่ใช่เรื่องที่ดี！

ผู้จัดการไม่ได้สงสัยว่าสิ่งที่วารุณีพูดเป็นเรื่องจริงหรือโกหก ชี้ไปยังห้องที่เธอเข้าไปแล้วพูด“แต่คุณวารุณีครับห้องที่คุณเข้าไป ไม่ใช่ห้อง3606 แต่เป็นห้อง 3609"

"คุณบอกว่าอะไรนะคะ?" สีหน้าของวารุณีเปลี่ยนไปทันที ดวงตาของเธอเบิกกว้าง

ใบหน้าของผู้จัดการเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด "นี่คือความผิดของทางโรงแรมครับ ตอนนั้นเลข 9 ของห้อง 3609 หลวม ทำให้กลายเป็นเลข 6 ทางโรงแรมก็เพิ่งรู้ในตอนหลังเองครับ"

ตัวของวารุณีสั่นเทา ภาพตรงหน้ามืดสนิท

ดังนั้นในตอนนั้นเธอเข้าผิดห้อง นอนกับผู้ชายผิดคน?

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ