พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 550

“ฉันบอกว่าสุภัทรกับชยานีตายแล้ว” วารุณีมองเธอและย้ำอีกครั้ง

นี่เป็นการที่ทำให้พิชญามั่นใจว่าตัวเองได้ยินไม่ผิด ถึงได้ทึ่มทื่อไปทั้งกายใจ พูดอย่างคนเลื่อนลอยว่า “ตายแล้ว......เป็นไปได้ยังไง......”

“ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้ สุภัทรถูกแม่เธอวางยาพิษ ระบบในร่างกายถูกทำลายร่างกายทรุดโทรม ต่อมาได้รู้เรื่องของแม่เธอกับปวิช ภายใต้ผลกระทบรุนแรงทางอารมณ์เฉียบพลัน ฝืนทนไม่ได้จนตายไป อาจพูดได้ว่า สุภัทรถูกแม่เธอฆ่าตายทั้งเป็น” วารุณีพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

พิชญาอ้าปากพะงาบๆ ในใจพูดไม่ออกว่ารู้สึกอย่างไร ใช้เวลาอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะถามอีกว่า “แล้วชยานีล่ะ”

“เธอถูกตัดสินประหารชีวิต” วารุณีขดยิ้มมุมปาก “เธอวางยาสุภัทร เดิมทีก็เป็นอาชญากรรมอยู่แล้ว แถมยังพยายามบีบคอฆ่าสุภัทรต่อหน้าตำรวจอีก ที่สำคัญที่สุดคือ เธอผลักคุณแม่ของฉันตกลงมาชั้นล่าง ฆาตกรรมคุณแม่ของฉัน รวมอาชญากรรมเหล่านี้ แน่นอนว่าต้องเป็นโทษตาย”

“ถ้าอย่างนั้น......คุณแม่ของฉันถูกเธอทำร้ายจนตายงั้นเหรอ” พิชญาตวาดด้วยสีหน้าเกรี้ยวกราด

วารุณีอารมณ์ดี “ขอโทษเถอะนะ ฉันต้องแก้ให้เธอหน่อย เธอไม่ได้ถูกฉันทำร้ายจนตาย แต่ตายเพราะความชั่วร้ายของตัวเอง ถ้าเธอไม่ทำเรื่องเลวร้ายมามาก เธอก็คงจะไม่ตายหรอกจริงไหม”

แต่คำพูดนี้ไม่ได้เข้าหูพิชญาเลย เธอแค่รับรู้ว่าชยานีตายแล้ว

แม้จะเกลียดชยานี แต่ชยานีก็เป็นแม่ของเธอ

เธอไม่ยอมให้คนอื่นมาลงมือกับชยานี!

“วารุณี เลิกพูดไร้สาระสักที อะไรคือตายเพราะตัวเอง แน่นอนว่าเป็นเธอ ถ้าไม่ใช่เพราะเธอแจ้งตำรวจ คุณแม่ฉันก็จะไม่ตาย เธอจะไม่ตาย!” พิชญาเลิกผ้าห่มออกแล้วลงจากเตียง กำลังจะปรี่เข้าไปลงมือกับวารุณี

อย่างไรก็ตามยังไม่ทันที่เธอจะไปถึงตรงหน้าวารุณี ก็มีบอดี้การ์ดมาผลักเธอล้มลงไปกองกับพื้น

วารุณียังคงนั่งมั่นคงอยู่บนเก้าอี้ มองเธอด้วยสายตาสุดแสนเย็นชา “เธอมีตรรกะที่ตลกดีนะ ไม่คิดว่านี่เป็นสิ่งตอบแทนที่ชยานีควรได้รับ กลับกันดันคิดว่าฉันไม่ควรแจ้งตำรวจ ฉันพูดได้แค่ว่า เธอสมควรเกิดมาจากชยานีจริงๆ สมองไม่ปกติ ปราศจากความรู้ด้านกฎหมาย ไร้ซึ่งมุมมองอันถูกต้องชอบธรรม”

พิชญาตัวสั่น “เธอไม่ต้องมาพูดเรื่องความรู้ด้านกฎหมายอะไรนั่นกับฉัน ฉันแค่รู้ว่าการตายของคุณแม่ฉัน มันเลี่ยงความเกี่ยวข้องกับเธอไม่ได้วารุณี”

วารุณียิ้ม “ฉันยอมรับ เป็นความจริงที่ฉันพาตำรวจไปจับชยานี แต่แล้วยังไงล่ะ เธอคิดว่าเธอถูกขังอยู่ที่นี่ เธอยังสามารถทำอะไรฉันได้ อีกอย่างเธอเกลียดชยานีไม่ใช่เหรอ มาได้ยินว่าหล่อนตายแล้ว เธอควรดีใจสิถึงจะถูกไม่ใช่หรือไง ทำไมทำท่าทำทางเป็นเดือดเป็นร้อนเพื่อเธอหนักหนา ดูปลอมมากนะ”

“มันไม่ใช่เรื่องของเธอ ต่อให้ฉันเกลียดเธอ แต่เธอก็เป็นแม่ของฉัน ไม่ใช่ธุระกงการของเธอที่จะมาลงมือ” พิชญาขยับไม่ได้เพราะถูกบอดี้การ์ดล็อคตัวไว้ ได้แต่จ้องเธอจนเบ้าตาถลนเส้นเลือดขึ้น ดูราวกับอยากฉีกเธอเป็นชิ้นๆ

วารุณีกุมหน้าผาก มีอารมณ์เบื่อหน่าย “งั้นสุภัทรล่ะ ชยานีทำไม่ดีต่อเธอขนาดนั้นตั้งแต่เธอยังเด็ก ตอนนี้เธอยังทวงความยุติธรรมเพื่อหล่อน งั้นสุภัทรก็ตายแล้ว ทำไมฉันไม่ได้ยินเธอเสียใจเพื่อเขาเลย สุภัทรดีต่อเธอมากนี่นา เพื่อเธอแล้ว ขับไล่ฉันกับศรัณย์ลูกชายหญิงที่ตัวเองให้กำเนิดออกจากบ้าน แต่ผลลัพธ์กลายเป็นว่าเมื่อได้ยินว่าเขาตายแล้ว เธอกลับไม่ได้นึกถึงเขาเลยสักนิด”

ได้ยินคำพูดนี้ พิชญาพลันรู้สึกผิดอย่างมาก แววตาสั่นไหวต่อเนื่อง “ทำไมฉันต้องนึกถึงเขา เธอก็บอกเองว่าเขาไม่ใช่พ่อผู้ให้กำเนิดฉัน มีเหตุผลอะไรที่ฉันต้องนึกถึงเขา”

“ต่อให้เขาไม่ใช่พ่อเธอ แต่ก็ดีต่อเธอมากนะ” วารุณีมองเธอ

พิชญายิ้มเย็นชา “ดีต่อฉันงั้นเหรอ ใช่ เมื่อก่อนเขาดีต่อฉัน แต่นั่นเพราะเขาคิดว่าฉันเป็นลูกที่เขาให้กำเนิด ถ้าเขารู้ก่อนว่าฉันไม่ใช่ลูกที่เขาให้กำเนิด เขายังจะดีต่อฉันไหมล่ะ”

วารุณีเสยผม “ลูกหมาป่าตาขาวเลี้ยงไม่เชื่องพูดแบบนี้ ถ้าสุภัทรได้ยินเข้า คาดว่าต้องโกรธตายแน่ ไม่ผิด ถ้าเขารู้ก่อนว่าเธอไม่ใช่ลูกที่เขาให้กำเนิด เขาก็อาจจะไม่ดีต่อเธออีก แต่เมื่อก่อนเขาดีต่อเธอ ซึ่งเธอไม่สามารถลบสิ่งนี้ออกได้ พระคุณของเขาในการเลี้ยงดูเธอมันเป็นความจริงแท้แน่นอน แต่ปรากฏว่า ขนาดตายแล้วแม้แต่คำพูดดีๆ สักคำก็ไม่ได้รับ”

เมื่อพูดจบแล้วเธอก็ยืนขึ้น “เดิมทีฉันคิดว่าถ้าฉันบอกเธอเรื่องพวกนี้ อย่างน้อยๆ เธอคงจะร้องไห้ให้สุภัทรสักนิดหน่อย แต่ตอนนี้ดูแล้วฉันคิดผิดไป คนไม่มีหัวใจ จะร้องไห้ได้ยังไง เอาล่ะ เธออยู่ที่นี่ไปดีๆ เถอะ ฉันไปก่อน”

เธอหันหลังเดินไปที่ประตู

พิชญาตะโกนตามหลังเสียงแหบเสียงแห้ง น้ำเสียงตะโกนเต็มไปด้วยความคับแค้น “วารุณีเธอรอเลย เธอฆ่าคุณแม่ฉัน ฉันจะไม่มีวันปล่อยเธอแน่นอน ต่อให้ฉันออกไปไม่ได้ ฉันก็จะหาวิธีลากเธอลงนรก......”

วารุณีหยุดก้าวเดินชั่วครู่ หันหน้ามองไปยังพิชญา “งั้นเหรอ งั้นฉันจะรอ แต่ก่อนที่เธอจะลากฉันลงนรก ฉันจะทำให้เธอรู้สึกก่อนว่าอะไรที่เรียกว่าตกนรก พวกคุณสั่งสอนเธอให้ดีๆ ชำระล้างปากให้เธอ”

“ครับ” บอดี้การ์ดที่จับพิชญาส่งเสียงตอบรับพร้อมกัน

วารุณีหันกลับไปแล้วเดินออกจากห้อง

หลังจากออกไป เธอยังสามารถได้ยินเสียงร้องอันเจ็บปวดของพิชญาดังขึ้นข้างหลัง

เห็นได้ชัดว่าบอดี้การ์ดสองคนนั้น กำลังลงโทษพิชญาอย่างโหดร้ายทารุณ