พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 551

“อื้ม แน่นอนอยู่แล้ว” วารุณีพยักหน้า

หลังจากนั้น ทั้งสองก็พูดอะไรบางอย่าง จึงจะจบการสนทนา

หลังจากที่วารุณีเก็บโทรศัพท์ โบกรถคันหนึ่งแล้วออกไป

หลังจากที่รถแท็กซี่ขับจากไป ในทางที่ไม่ไกลมากนัก มีรถเก๋งสีดำคันหนึ่ง ลดกระจกหลังลงกะทันหัน

ในกระจกรถ นวิยามองไปทางที่วารุณีจากไปด้วยสีหน้าที่มืดมน ภายในตาเต็มไปด้วยความอาฆาต

ทันใดนั้น น้ำเสียงที่เย็นชาของผู้ชายก็ดังขึ้น “ฉันขอเตือนเธอให้เก็บนัยน์ตาของเธอให้ดี เธอเผยความอาฆาตที่มีต่อวารุณีต่อหน้าฉัน ฉันกลัวว่าฉันจะทนไม่ไหวจนฆ่าเธอ”

ได้ยินประโยคนี้แล้ว มือที่วางอยู่บนตักของนวิยาก็กำหมัดแน่นขึ้น และฟันก็กัดแน่นไปยังริมฝีปากร่าง เกือบจะกัดริมฝีปากร่างจนถลอก

ทว่าในไม่ช้า เธอสูดหายใจลึก พยายามกดทับความแค้นภายในใจลงไป ฝืนบีบรอยยิ้มออกมา “ประทานโทษค่ะ ต่อจากนี้ฉันจะระมัดระวังค่ะ”

นิรุตติ์ถอนหายใจอย่างเยือกเย็น ไม่ได้พูดอะไร

นวิยาเก็บนัยน์ตากลับมา มองไปทางโรงพยาบาลจิตเวชทางด้านหน้า “พิชญาอยู่ในนั้น?”

“ถูกต้อง” นิรุตติ์พยักหน้า “ฉันใช้เวลาและกำลังไปเยอะมาก จึงจะได้ข่าวนี้มา”

นวิยาหรี่ตา “ยัยโง่นั่น ครั้งที่แล้วฉันแปลงโฉมให้เธอ คิดว่าเธอจะทำงานสำเร็จ คิดไม่ถึงว่าจะถูกเปิดโปงเร็วขนาดนี้ ยังถูกขังเข้ามาในสถานที่แบบนี้อีก ไม่มีประโยชน์อะไรเลยจริงๆ!”

นิรุตติ์ยิ้ม “หากเธอมีประโยชน์ ก็คงแต่งงานกับนัทธีตั้งนานแล้ว ก็คงไม่ตกอยู่ในสภาพแบบนี้หรอก จะขึ้นไปเยี่ยมเธอไหม?”

“ไม่แล้ว” นวิยาส่ายหัว “นายเคยบอกว่าที่นี่มีบอดี้การ์ดที่นัทธีจัดไว้ไม่ใช่เหรอ? หากฉันไปแล้ว ก็เหมือนว่าตนเองตกเข้าไปในหลุมพรางที่ผู้อื่นวางไว้สิ?”

นิรุตติ์ยักไหล่ “ในเมื่อไม่ไป งั้นก็กลับไปก่อนเถอะ”

นวิยาอื้มตอบกลับ เลื่อนกระจกรถขึ้น

พวกเขามาที่นี่ เพราะได้ข่าวว่าวารุณีกลับมาแล้ว ดังนั้นจึงลองมาดู

ตอนนี้เห็นตัววารุณีแล้ว แน่นอนว่าไม่จำเป็นต้องอยู่ต่อไปแล้ว

ในไม่ช้า รถเก๋งก็ขับออกจากหน้าประตูโรงพยาบาลจิตเวชไป เข้าไปในดงรถยนต์ และหายไปไม่พบอีก

อีกทางหนึ่ง วารุณีไม่รู้ว่าหลังจากที่ตนเองไปแล้ว นวิยากับนิรุตติ์จะปรากฏตัว

เธอกลับไปยังวิลล่า เด็กทั้งสองรีบวิ่งมาต้อนรับ “หม่ามี๊”

“เด็กน้อย” วารุณีกอดเด็กทั้งสองไว้ฝั่งขวาทางหนึ่งฝั่งซ้ายทางหนึ่ง ขยี้ผมของเด็กทั้งสองด้วยความเอ็นดู

เชอรีนถือแชมเปญแก้วหนึ่งออกมา “วารุณี เมื่อกี้ทางนิตยสารโทรมา”

“บอกว่าอะไรบ้าง?” วารุณีจูงมือของเด็กทั้งสอง ไปนั่งยังตรงหน้าโซฟา

เชอรีนดื่มสุราไปคำหนึ่งแล้วตอบกลับว่า “ก็ยังเป็นเรื่องการออกแบบ อีกหนึ่งอาทิตย์ทางนิตยสารจะทำการถ่ายภาพนิตยสารแล้ว ถามว่าเธอออกแบบเสร็จหรือยัง”

“เรียบร้อยแล้ว ฉันว่าจะส่งไปในวันพรุ่งนี้” วารุณีหยิบแอปเปิลขึ้นมาหนึ่งลูก ปอกเปลือกไปด้วยตอบกลับไปด้วย

เชอรีนพยักหน้า “โอเค งั้นฉันไปตอบกลับก่อน”

วารุณีตอบกลับไปประโยคหนึ่ง “อื้ม”

หลังจากที่เชอรีนจากไปแล้ว วารุณีนำแอปเปิลที่ปอกเสร็จแล้วหั่นเป็นสองส่วน แบ่งให้เด็กสองคน จากนั้นก็ให้เด็กทั้งสองขึ้นไปเล่นบนตึก

ขณะนี้ สาวใช้คนหนึ่งของวิลล่าเดินตรงมา ในมือยังจับพัสดุไว้กล่องหนึ่งด้วย

“คุณนาย พัสดุของคุณค่ะ” สาวใช้ส่งพัสดุให้วารุณี

วารุณีรับมาด้วยความสงสัย “ใครส่งมาเนี่ย?”

เธอไม่ได้ซื้ออะไรบนอินเทอร์เน็ตเลย

“ไม่รู้ค่ะ ข้างบนไม่มีข้อมูลใดๆเลย แค่บอกว่าให้คุณนายค่ะ อีกอย่างพัสดุนี้ หนูเอาออกมาจากในกล่องจดหมายข้างนอกค่ะ” สาวใช้ตอบกลับ

วารุณียิ้มไปทางเธอ “ฉันรู้แล้ว เธอมีอะไรก็ไปทำเถอะ”

“ค่ะ” สาวใช้พยักหน้า จากนั้นหันหลังแล้วจากไป

ในห้องรับแขกเหลือแต่วารุณีเพียงคนเดียวแล้ว

หลังจากที่เธอตรวจสอบภาพภายนอกของพัสดุแล้ว เห็นว่าไม่มีข้อมูลอะไรจริงๆ ในใจก็มีความสงสัยผุดขึ้นมา

ตั้งใจปิดบังข้อมูลแล้วส่งพัสดุนี้ให้เธอ ดูเหมือนว่าคนเบื้องหลัง จะไม่ธรรมดา

แค่ไม่รู้ว่าจะเป็นคนดีหรือคนร้าย

คนดียังไม่ว่ากันก่อน หากเป็นคนร้าย จะเป็นใครกัน?