พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 567

แต่ถ้าบอกว่าเป็นฝีมือคน มันก็จะสมเหตุสมผล

“ทำไมต้องคิดร้ายกับภรรยาผมด้วย ? ” นัทธีก้าวเดินไปข้างหน้า แล้วหยุดยืนอยู่ตรงหน้าของนักออกแบบชายผิวสี

ในฐานะชายชาวตะวันออก รูปร่างและความสูงของนัทธี เตี้ยกว่า และผอมบางกว่านักออกแบบชายผิวสีคนนี้อยู่มาก

แต่พลังที่นัทธีแผ่ประกายออกมา กลับกดนักออกแบบชายผิวสีคนนี้ซะจนหายใจไม่ออก

นี่คือความแข็งแกร่งบางอย่าง พลังงานความแข็งแกร่งที่เหนือกว่า และเป็นสิ่งที่นักออกแบบชายผิวสีคนนี้ไม่มี

ดังนั้นต่อให้นักออกแบบชายผิวสีคนนี้จะยืนขึ้นและมีร่างที่สูงใหญ่กว่านัทธีไปมาก แต่ในสายตาของคนอื่น ก็ดูตัวเล็กนิดเดียว

“ฉัน......ฉันไม่ได้ตั้งใจ”นักออกแบบชายผิวสีก้มหน้าลง และตอบกลับเสียงเบา

ติ๊นาที่ยืนอยู่ข้างหลังของวารุณีแววตายิ้มเยาะ และหายวับในพริบตา เพราะไม่มีใครเห็นมัน

“อะไรคือไม่ได้ตั้งใจ ทางเดินแคบขนาดนี้ เดินไปพร้อมกันสองคนยังยากเลย วารุณีเดินผ่านหน้านายไป ฉันไม่เชื่อว่านายจะไม่เห็นเธอ ในเมื่อนายเห็นแล้ว ทำไมนายไม่เก็บเท้าของตัวเอง ยังเหยียดไปตรงทางเดิน เห็นชัดว่าจงใจ”ลีน่าชี้ไปที่นักออกแบบชายผิวสีแล้วพูดขึ้นอย่างเสียงดัง

นักออกแบบชายผิวสีส่ายหัวไปมา “ไม่นะไม่ใช่ ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ตอนนั้นฉันกำลังก้มหน้าคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่ ไม่เห็นวารุณีเดินมาจริงๆ วารุณี คุณเชื่อผมนะ”

เขามองไปที่วารุณี

วารุณีเม้มริมฝีปากแดง ไม่รู้กำลังคิดอะไรอยู่

นัทธีก็ถามขึ้นทันทีว่า “มีกล้องวงจรปิดไหม？”

“มี” ติ๊นาพยักหน้า “แต่กล้องจับภาพตรงทางเดินนี้ไม่ได้ ดังนั้นก็จึงบ่งชี้ไม่ได้ ว่าเขาจงใจเหยียดขาออกมาหรือเปล่า”

“งั้นก็เป็นเรื่องยากแล้ว”ลีน่าขมวดคิ้ว

นักออกแบบชายผิวสีก้มหน้าลง มุมปากยกหยักขึ้นเล็กน้อย และคืนกลับเดิมโดยพลัน

“พวกคุณกำลังทำอะไรกัน ? ” ในตอนนี้เอง ก็มีคนอีกกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามา

คือผู้จัดงานและกรรมการผู้ชํานาญการด้านงานออกแบบ

วารุณีมองดูนาฬิกา แล้วหันไปหานัทธี“ที่รัก การแข่งขันจะเริ่มขึ้นแล้ว คุณพาลูกๆไปที่ห้องรับรองก่อน เรื่องนี้เราค่อยมาคุยกันทีหลัง”

นัทธีตอบอืมกลับมาคำหนึ่ง จากนั้นสายตาคมก็เหลือบมองไปยังนักออกแบบชายผิวสีคนนั้น ภายใต้ความหวาดกลัวของนักออกแบบชายผิวสี เขาก็จูงมือของลูกน้อยทั้งสองคนออกไป

วารุณีมองไปยังลีน่า “ เรากลับไปประจำที่ของเรากัน ”

“ได้”ลีน่าพยักหน้าให้ จากนั้นก็จ้องเขม็งไปยังนักออกแบบชายผิวสีคนนั้นอย่างดุดัน“ อย่าคิดว่าเรื่องนี้จะจบง่ายๆแบบนี้ รอเราเช็กเจอว่าเรื่องทั้งหมดนายจงใจทำ นายก็รอจบชีวิตนักออกแบบของนายได้เลย หึ！”

พูดจบ เธอก็เดินตามวารุณีไป

นักออกแบบชายผิวนั่งลงด้วยแววตาที่ลุกลี้ลุกลน มือที่จับดินสออยู่ก็ไหวสั่นเล็กน้อย

เขาคิดถึงคำพูดของลีน่าที่ว่าจบชีวิตของนักออกแบบ ในใจก็หวาดกลัวอย่างมาก

ตอนนี้เขารู้สึกเสียใจที่คิดใช้วิธีสกปรกเล่นงานวารุณี

ยังดีที่กล้องวงจรปิดจับภาพช่วงล่างของขาไม่ได้ เขากำลังคิด ว่าพวกเขาก็คงตรวจเช็กไม่เจออยู่แล้วว่าเขาจงใจทำมัน

เมื่อคิดได้ดังนั้น นักออกแบบชายผิวสีคนนี้ก็สูดหายใจเข้าลึก ควบคุมสงบสติอารมณ์

การแข่งขันได้เริ่มต้นขึ้น พิธีกรขึ้นเวทีเพื่อประกาศหัวข้อการแข่งขันในรอบนี้ ดาวบนท้องฟ้า

เพราะฝ่ายเสื้อผ้าร่วมงานกับฝ่ายเครื่องประดับ เช่นนั้นแล้วการออกแบบเสื้อผ้าด่านต่อไป ก็จะเป็นชุดราตรี เมื่อเป็นแบบนี้ ก็จะเข้าชุดกับเครื่องประดับได้พอดี

ดังนั้นงานที่วารุณีต้องออกแบบ ก็คือชุดราตรีในธีมท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว และลีน่าเอง ก็จะต้องออกแบบเครื่องประดับที่เข้าชุดกับดวงดาว และรังสรรค์ผลงานออกมา

เนื่องจากนักออกแบบเครื่องประดับทุกคนมีสไตล์การออกแบบที่แตกต่างกัน เพราะฉะนั้นอัญมณีที่ใช้ก็จึงแตกต่างด้วย ดังนั้นทางผู้จัดงานก็จึงไม่ได้กำหนดว่านักออกแบบจะใช้อัญมณีชนิดไหนมาออกแบบเครื่องประดับ แต่ให้นักออกแบบเสนอเครื่องประดับที่ต้องการ และยื่นเรื่องกับทางผู้จัดเพื่อเบิกจ่ายและหาซื้อมันด้วยตัวเอง