พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 569

“เรื่องอะไร？”นัทธีขมวดคิ้วและมองไปยังวารุณี

ภายใต้สายตาของผู้ใหญ่จำนวนหนึ่งกับเด็กน้อยอีกสองคน วารุณีก็บอกเล่าเรื่องที่ติ๊นาเตือนให้ฟัง

เชอรีนถึงกับอุทาน“ ดังนั้นวารุณี เธอสงสัยว่านวิยาจะลงมือจัดการกับเธอในรอบชิงชนะเลิศเหรอ？”

“ใช่ เพราะนอกเหนือจากนี้ ฉันนึกความเป็นไปได้อื่นไม่ได้อีก ”วารุณีพยักหน้าและพูดตอบ

ลีน่ามองไปที่เธอ แล้วมองไปที่เชอรีน “ นวิยาเป็นใครเหรอ ？”

“เป็นศัตรูของวารุณี และเป็นผู้หญิงที่ชั่วช้าเลวทรามมากคนหนึ่ง” เชอรีนตอบด้วยความรังเกียจ

ลีน่าพยักหน้าให้เหมือนจะเข้าใจแต่ก็ไม่เข้าใจ“ แบบนี้เองเหรอ ”

“นัทธี คุณคิดว่าอย่างไร”วารุณีมองไปที่นัทธี

นัทธีเม้มริมฝีปากแน่น“ผมจะไปคุยกับทางผู้จัด ให้พวกเขาเฝ้าระวังมากขึ้น แต่ต่อให้จะเป็นแบบนั้น หากมีนักออกแบบคิดที่จะลงมือทำอะไร เราก็ป้องกันไม่ได้ เพราะตอนนี้นอกจากเราจะรู้ว่ามีเจสัน คนหนึ่ง ก็ไม่รู้ว่านักออกแบบคนอื่นๆจะตกปากรับคำด้วยหรือเปล่า ดังนั้นก็ทำได้แค่ป้องกัน และหากทำการป้องกันก็ไม่แน่ว่าจะป้องกันมันได้ทั้งหมด”

“ประธานนัทธีหมายความว่า ต่อให้จะระวังตัวแค่ไหน ก็มีนักออกแบบที่จะหาช่องโหว่เพื่อจัดการกับวารุณีใช่ไหมคะ ?”เชอรีนกล่าวพร้อมมือลูบคางไปมา

นัทธีพยักหน้าให้ “ถูกต้อง ถ้าเกิดเหตุการณ์แบบนี้ คุณแค่ให้ความร่วมมือกับทางผู้จัดในการตรวจสอบ ที่เหลือ ผมจะจัดการแทนคุณเอง”

“ได้ค่ะ”วารุณีพยักหน้า

“ส่วนเจสัน เอาไว้ก่อน ครั้งนี้เราไม่จัดการอะไรกับเขา เขาก็จะได้ใจไม่คิดระวังตัว คิดว่าเราทำอะไรเขาไม่ได้ และเขาก็จะลงมือกับคุณอีก ถึงตอนนั้นเราค่อยจับเขาแบบคาหนังคาเขา ก็ยังดีกว่าจับเขาตอนนี้โดยไม่มีหลักฐานอะไร ”นัทธีหรี่ตาลง และพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นเยือก

ลีน่าปรบมือ “ความคิดนี้ไม่เลว แต่ประธานนัทธี การจะจับเขาให้ได้แบบคาหนังคาเขามันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ต้องคอยจับตาดูเขาตลอด ติดตามเขา และต้องรู้ถึงแผนการล่วงหน้าของเขาด้วย”

“เรื่องนี้ไม่ได้ยากสำหรับผม ผมจะจัดการเอง” นัทธีพูดเสียงเรียบ

ลีน่าตบไปที่หน้าผาก“ ใช่ ประธานนัทธีเป็นถึงประธานของบริษัท ไชยรัตน์ กรุ๊ป ดูความจำของฉันสิ เรื่องแค่นี้ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับประธานนัทธีเลย”

“อารัณ สองวันนี้ มีร่องรอยอะไรของนิรุตติ์จากกล้องวงจรปิดไหม ？”นัทธีมองไปยังเด็กน้อย แล้วถามขึ้น

อารัณส่ายหัว “ไม่มีครับ เหมือนเมื่อก่อน พวกเขาหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย ไม่รู้จริงๆว่าพวกเขาไปหลบซ่อนตัวอยู่ที่ไหน”

“ไม่เป็นไร คอยจับตาดูต่อไป”นัทธีลูบไปที่ศีรษะของเขา

อารัณพยักหน้าให้ แล้วตอบอืมกลับมาคำหนึ่ง

วันรุ่งขึ้น วารุณีและลีน่าพร้อมด้วยเชอรีนทั้งสามคนไปยังตลาดพลอย เพื่อหาซื้อหินออบซิเดียน

นัทธีกับเด็กทั้งสองคนไม่ได้ตามไปด้วย

นัทธีมีประชุมวิดีโอคอนเฟอเรนซ์ หากพาเด็กๆไปด้วย วารุณีกลัวมีคนตามไปเยอะเกินไป ดูแลกันไม่สะดวก ก็จึงปล่อยให้อยู่ที่บ้าน

“วารุณี เธอดูหินออบซิเดียนนี่สิเป็นยังไง？”เชอรีนถามแล้วชี้ไปที่หินออบซิเดียนในร้านที่มีขนาดเท่าลูกบาสเกตบอล

วารุณีเดินเข้าไปดูใกล้ๆ แล้วส่ายหัว“ฉันดูไม่เป็น ให้ลีน่ามาดูเองดีกว่า ”

พูดจบ ลีน่าก็เดินเข้ามาหา “เกิดอะไรขึ้น？”

“จะให้เธอมาลองดูหินออบซิเดียนนี้”วารุณีพูดด้วยรอยยิ้ม

ลีน่าหันมองดู และส่ายหัว “ชิ้นนี้ยังดำไม่พอ หินออบซิเดียนก็มีหลายชนิด อันที่ดี และมีค่ามีราคา คือหินออบซิเดียนที่เกิดจากการระเบิดของภูเขาไฟ”

“ดังนั้นที่เราจะซื้อก็คือหินออบซิเดียนจากภูเขาไฟ？”เชอรีนกะพริบตาปริบๆ

ลีน่าพยักหน้าให้“ ใช่ แต่ดูเหมือนว่าร้านนี้จะไม่มี เราไปดูร้านอื่นกันเถอะ”

ทั้งสามคนเดินออกจากร้านขายพลอยดิบ แล้วไปยังอีกร้านหนึ่ง

ถนนสายนี้ ขายแต่พลอยดิบ ไม่ต้องกลัวว่าจะไม่มีร้านให้เดินเลือกซื้อ

เดินเข้าออกร้านแล้วร้านเล่า ลีน่าก็เลือกหินออบซิเดียนที่ถูกใจไม่ได้ หินออบซิเดียนจากภูเขาไฟมีไม่มาก การขุดของทุกปีก็มีจำนวนจำกัด หากจะหาซื้อหินออบซิเดียนแบบที่วาดหวังได้ ก็ต้องพึ่งโชคแล้วเท่านั้น

“ยังมีอีกสองร้านสุดท้าย หากสองร้านนี้ไม่มี ฉันคงต้องไปถามรุ่นพี่และอาจารย์แล้วล่ะ ”ลีน่าพูดแล้วคลึงไปที่ขมับ

วารุณีพยักหน้า “เข้าไปดูข้างในกันเถอะ”