พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 570

“แล้วนวิยาหนีไปทางไหน ? จำป้ายทะเบียนรถได้ไหม ?” นัทธีมองไปยังบอดี้การ์ดแล้วถาม

บอดี้การ์ดพยักหน้า“ ไปทางย่านมหาวิทยาลัย ผมจำป้ายทะเบียนได้ครับ ”

“ดีมาก”นัทธีพยักหน้าให้ จากนั้นก็มองไปที่วารุณี“ ไปตามอารัณลงมา”

วารุณีรู้ว่าเขาต้องการให้อารัณเกาะรอยตามทิศทางของนวิยา และล็อกป้ายทะเบียนรถหาตำแหน่งของนวิยา จึงรีบรับคำ ขึ้นชั้นบนแล้วไปตามตัวอารัณลงมา

ไม่นาน สามคนแม่ลูกก็เดินลงมาจากชั้นบน อ้อมอกของอารัณก็ยังมีแล็ปท็อปเครื่องเล็กๆเครื่องหนึ่งด้วย

คอมพิวเตอร์นั้นนัทธีปรับแต่งให้เขาเป็นพิเศษ แบตเตอรี่มีอายุการใช้งานที่ยาวนาน คุณภาพดี สามารถบรรจุข้อมูลและโปรแกรมได้เป็นจำนวนมาก

หลังจากที่อารัณรู้ว่าพ่ออยากให้ตัวเองทำอะไร ก็เปิดคอมพิวเตอร์ สองมือน้อยๆแตะลงบนแป้นพิมพ์ แล้วขยับเคลื่อนไหวไปมาอย่างรวดเร็ว

เชอรีนกับลีน่าที่อยู่ด้านข้างก็ถึงกับตะลึง

“นี่ เธอรู้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น？”ลีน่าใช้แขนสะกิดไปที่เชอรีน ถามเสียงเบา

เชอรีนลอบกลืนน้ำลายแล้วตอบว่า“ นี่เธอคงไม่รู้ ว่าอารัณเป็นแฮกเกอร์ และยังเป็นแบบที่เก่งกาจมากที่สุดคนหนึ่ง ”

“อะไรนะ？เด็กตัวเล็กแต่นี้ เป็นแฮกเกอร์ ？”ลีน่าตะลึง

เชอรีนพยักหน้า “ใช่ มีครั้งหนึ่งฉันเห็นอารัณใช้คอมพิวเตอร์ ก็คิดว่าเขาคงกำลังเล่นเกมอยู่ เดินไปดู แม่เจ้า หน้าจอเต็มไปด้วยรหัส และกะพริบเร็วมาก ฉันดูจนตาลาย จึงได้เอาเรื่องนี้ไปบอกวารุณี วารุณีถึงได้บอกฉันว่า อารัณเป็นแฮกเกอร์”

“เหลือเชื่อจริงๆ เด็กอายุห้าขวบจะมีความสามารถที่พิเศษขนาดนี้ น่าอิจฉาจริงๆ ”ลีน่ามองไปยังอารัณ ดวงตาก็เป็นประกาย

อารัณรู้สึกได้ว่ามีคนกำลังมองตัวเองอยู่ แต่ก็ไม่ได้สนใจ และกำลังใช้สมาธิจดจ่อกับการค้นหากล้องวงจรปิดในละแวกย่านมหาวิทยาลัย

ผ่านไปสักพัก เขาก็กดปุ่มEnter“เจอแล้ว”

นัทธีกับวารุณีตรงไปยังหน้าจอคอมพิวเตอร์ทันที

“อยู่ไหน ? หาที่ซ่อนตัวของนวิยากับนิรุตติ์เจอหรือยัง？” วารุณีถามอย่างเร่งรีบ

นัทธีส่ายหัว “ไม่ใช่ อารัณหมายถึง เจอเส้นทางหลบหนีของนวิยาแล้ว ”

“ครับ รถของนวิยา ขับเข้าไปในย่านมหาวิทยาลัยจริง แต่เข้าไปแล้ว กล้องวงจรปิดบริเวณนั้นถูกทำลายทั้งหมด หรือจะพูดอีกอย่างก็คือ เรารู้ว่าเธอขับเข้าไปในย่านมหาวิทยาลัย แต่พอเข้าไปแล้ว หยุดอยู่ที่นั่นเลย หรือว่าทิ้งรถแล้วหนีหายไป เราก็ไม่อาจรู้ได้ เพราะกล้องวงจรปิดรอบๆบริเวณย่านของมหาวิทยาลัย ไม่เห็นรถคันนั้นขับออกมาอีก”อารัณตอบอย่างจนใจ

วารุณีขมวดคิ้ว “หมายความว่า เราไม่เจอร่องรอยของเธออีกแล้วงั้นเหรอ？”

“ครับ”อารัณพยักหน้าให้“ แต่ถ้าหากอยากจะหาตัวเธอให้เจอ ยังมีอีกวิธีหนึ่ง นั้นก็คือเจาะเข้าระบบของดาวเทียม และใช้กล้องจากดาวเทียมเพื่อค้นหา”

“ไม่ได้！”สีหน้าของนัทธีแน่นิ่ง คัดค้านทันที“เจาะเข้าระบบดาวเทียมไม่ได้ ไม่ว่าจะในประเทศหรือต่างประเทศ ห้ามเจาะเข้าระบบดาวเทียมเด็ดขาด ได้ยินไหมอารัณ？”

เขามองไปที่อารัณด้วยสีหน้าที่จริงจัง

สีหน้าของวารุณีก็จริงจังขึ้นมาด้วย “ใช่อารัณ เชื่อฟังที่พ่อพูด ”

เพราะตอนนี้พวกเขาอยู่ที่ต่างประเทศ หากเจาะเข้าระบบดาวเทียมของประเทศนี้ และถูกประเทศนี้ตรวจจับได้ ตามหาตัวอารัณเจอ อารัณที่ยังเด็กและมากความสามารถแบบนี้ ประเทศนี้ไม่มีทางปล่อยอารัณให้กลับไปแน่ เป็นไปได้ว่าอาจจะกักขังตัวอารัณไว้ และฝึกฝนพัฒนา จนเป็นพลเมืองของประเทศนี้ ไปไหนไม่ได้อีกเลยตลอดชีวิต

ในประเทศเองก็เช่นเดียวกัน บุคคลระดับสูงในประเทศ จะไม่ปล่อยให้อารัณได้อยู่ที่ตระกูลไชยรัตน์ จะพาตัวอารัณไปด้วยเช่นกัน

ดังนั้นไม่ว่ายังไง เธอกับนัทธียอมใช้วิธีที่โง่และช้าในการตามหาตัวพวกนวิยา และไม่ยอมให้อารัณเจาะเข้าระบบของดาวเทียม แม้วิธีนั้นจะหาตัวพวกเขาได้ในทันทีก็ตาม

เห็นพ่อกับแม่เคร่งเครียดกันขนาดนี้ อารัณก็เข้าใจในสิ่งที่พวกเขาเป็นกังวล จึงยิ้มและพยักหน้าให้“วางใจได้ครับคุณพ่อหม่ามี๊ ผมไม่ทำแน่นอนครับ”

“ดีมาก”วารุณีกอดเขา แล้วลูบเบาๆไปที่ศีรษะของเขา

นัทธียืนขึ้น และมองไปยังบอดี้การ์ด“ส่งคนไปค้นหาย่านมหาวิทยาลัยดูว่ารถยังอยู่หรือเปล่า หากยังอยู่ ใช้รูปถ่ายของนวิยาถามเอากับคนละแวกนั้น เธอมีใบหน้าของชาวตะวันออก คนละแวกนั้นน่าจะคุ้นหน้าคุ้นตาอยู่บ้าง”