พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 57

นัทธียกมือข้างที่ไม่ได้ฉีดน้ำเกลือแล้วนวดขมับ "ฉันช่วยเธอ ไม่เกี่ยวว่าเธอเป็นคนของนิรุตติ์หรือไม่ แต่เพราะเธอคือพนักงานของบริษัท ไชยรัตน์ กรุ๊ป ในฐานะหัวหน้าฉันมีหน้าที่ต้องรับผิดชอบความปลอดภัยของเธอ นอกเหนือจากนี้ สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือเธอเคยช่วยฉัน สองครั้ง！”

เมื่อได้ฟัง มารุตอ้าปาก หมดคำจะพูดทันที

จริงด้วย ถ้าตอนนั้นไม่ใช่เพราะวารุณีช่วยท่านประธานที่ถูกฟันจนบาดเจ็บ ท่านประธานอาจจะตายไปนานแล้วก็ได้！

นัทธีวางมือลง ถามเสียงเคร่งขรึม "เรื่องที่ฉันได้รับบาดเจ็บ คงไม่ได้แพร่งพรายออกไปใช่ไหม?"

ถ้านิรุตติ์รู้ว่าเขาได้รับบาดเจ็บ คงจะต้องคิดหาวิธีขวางไม่ให้เขากลับประเทศแน่นอน

จากนั้นอ้างว่าเขารักษาตัวอยู่ต่างประเทศ ไม่สามารถดูแลบริษัทได้ ร่วมมือกับพวกคนที่ไม่พอใจเขาตั้งแต่ต้น มาแย่งอำนาจของเขา！

เห็นได้ชัดว่ามารุตรู้ว่านัทธีกำลังเป็นกังวลเรื่องอะไร ส่ายหน้าแล้วตอบ“วางใจเถอะครับท่านประธาน ผมปิดข่าวได้ทันเวลา นิรุตติ์ยังไม่รู้ แต่ว่าผู้จัดการพิชญากำลังสืบเรื่องของคุณ"

ดวงตาของนัทธีฉายแสงแวววับ "เธอสืบเรื่องของฉันทำไม?"

มารุตทิ้งสำลีลงถังขยะ "คุณพิชญาเห็นว่าเมื่อวานท่านประธานไม่ได้กลับประเทศ แล้วยังติดต่อท่านประธานไม่ได้ คงจะเพราะเป็นห่วงท่านประธานมั้งครับ ท่านประธานโทรหาคุณพิชญาหน่อยดีไหมครับ?"

"ไม่ต้อง！” ริมฝีปากบางของนัทธีเม้มตรง

มารุตเองก็ไม่ได้โน้มน้าว ยกแก้วน้ำที่อยู่บนเตียงไปให้นัทธีดื่ม

นัทธีเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ดูดน้ำผ่านหลอดไม่กี่อึก จากนั้นผายมือไม่เอาแล้ว

มารุตเอาแก้วน้ำออก เพิ่งวางลง โทรศัพท์ดังขึ้นทันที

"ท่านประธานครับ ทางแฟชั่นฮอลล์โทรมา น่าจะเป็นเพราะเรื่องแผ่นดินไหวในครั้งนี้" มารุตหยิบโทรศัพท์ออกมาดูแล้วพูด

นัทธีหลับตาลง บีบจมูก "นายไปจัดการให้เรียบร้อย"

"ครับ" มารุตขานตอบ แล้วเดินออกไป

ทันทีที่เปิดประตู เห็นวารุณีพาหมอเดินมา

วารุณีหยุดเดินแล้วไถ่ถาม "ผู้ช่วยมารุต คุณจะไปแล้วเหรอคะ?"

มารุตขยับแว่นตา "ครับ มีเรื่องต้องทำ รบกวนคุณดูแลท่านประธานด้วย"

"วางใจเถอะค่ะ ฉันจะดูแลประธานนัทธีเป็นอย่างดี" วารุณีพยักหน้า

มารุตกล่าวขอบคุณ แล้วเดินไป

มองดูแผ่นหลังของเขา วารุณีเอียงศีรษะด้วยความงงงวยเล็กน้อย

แปลกจับ สองวันที่ผ่านมานี้เขาไม่ชอบขี้หน้าเธอไม่ใช่เหรอ?

ทำไมตอนนี้ ถึงกลับมาเกรงอกเกรงใจเธอเหมือนเมื่อก่อน?

เมื่อไม่เข้าใจ วารุณีเองก็ไม่คิดมาก พาหมอเข้าไปในห้อง

หมอตรวจนัทธี เปลี่ยนยา แล้วออกไปอย่างรวดเร็ว ภายในห้องเหลือแค่วารุณีและนัทธีสองคนเท่านั้น

วารุณียืนอยู่ตรงข้างเตียง มองเขาด้วยความรู้สึกซาบซึ้ง "ประธานนัทธี ขอบคุณมากนะคะที่ช่วยฉัน"

ถ้าไม่ใช่เพราะเขาผลักเธอทิ้ง เธอต้องถูกโคมไฟคริสทัลหล่นใส่ตัวแน่นอน

"คุณไม่จำเป็นต้องขอบคุณผม คุณเองก็เคยช่วยผมไม่ใช่เหรอ เราไม่มีอะไรติดค้างกัน！” ริมฝีปากบางของนัทธีพูดขึ้น

หลังจากนั้น เขานึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ มองวารุณีอย่างพิจารณา "จริงด้วย ตอนที่ผมผลักคุณ ออกแรงเยอะเลย คุณได้รับบาดเจ็บรึเปล่า?"

"ไม่ค่ะๆ " วารุณีส่ายหน้าและโบกมือ ภายในใจของเธอรู้สึกอบอุ่น

เขาบาดเจ็บถึงขนาดนี้แล้ว แต่ไม่ลืมที่จะเป็นห่วงเธอ

ไม่รู้จะพูดยังไงดี

เมื่อได้ยินวารุณีบอกว่าตนไม่เป็นอะไร นัทธีวางใจลงเล็กน้อย แต่วินาทีต่อมาตอนที่เขาเห็นผ้าพันแผลบนมือเธอ ขมวดคิ้วเป็นปม "มือของคุณเป็นอะไร?"

"คุณหมายถึงนี่เหรอคะ?" วารุณียกมือขึ้นดู จากนั้นยิ้มแล้วพูด“ตอนที่ยกโคมไฟคริสทัลบาดโดนนิดหน่อย ไม่ได้เป็นอะไรมากค่ะ"

คิ้วของนัทธีคลายลง "ถ้าแบบนั้นก็ดีครับ！”

วารุณียกมือลง

ตอนนี้ เสียงกร๊อกดังขึ้น