พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 58

"ลูกอย่าเพิ่งสนใจ ฟังที่หม่ามี๊พูดก็พอแล้วครับ" วารุณีไม่มีทีท่าจะตอบ

อารัณเห้นสีหน้าเคร่งขรึมของเธอ จึงไม่ได้ถาม ใบหน้าเล็กๆ พยักหน้า "ผมเข้าใจแล้วครับหม่ามี๊"

"เด็กดี！” วารุณีชื่นชมเขา

จากนั้น จบวิดีโอคอล

วารุณีโทรหาคุณครูที่โรงเรียนอนุบาล โทรขอลาเรียนให้ลูกทั้งสองคน

เพิ่งลาเรียนเสร็จ ยังไม่ทันได้วางโทรศัพท์ ได้ยินเสียงของชายหนุ่มที่อยู่บนเตียง เสียงนั้นเคร่งขรึม "มีคนไม่หวังดีกับอารัณและไอริณเหรอครับ?"

"ประธานนัทธีตื่นแล้วเหรอคะ?" วารุณีรีบมองไปที่เขา ไม่รู้ว่าเขาตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่ ทั้งยังฟังบทสนทนาของเธอจนหมด

นัทธีเชยคางขึ้นเล็กน้อย "เพิ่งตื่นครับ"

"ฉันทำให้คุณตื่นรึเปล่าคะ?" วารุณีชี้ไปที่โทรศัพท์

ต้องรู้ว่า ตอนที่เธอวิดีโอคอล ไม่ได้ออกไปข้างนอก

นัทธีส่ายหน้า "ไม่ใช่ครับ ผมตื่นนอนเอง คุณยังไม่ได้ตอบคำถามผม"

วารุณีเม้มปาก "ฉันไม่รู้ว่าเขาหวังร้ายกับอารัณและไอริณรึเปล่า แต่จู่ๆ ตอนนี้เขาก็โผล่ไปหาอารัณกับไอริณ ต้องไม่มีเจตนาดีแน่นอนค่ะ"

"ดังนั้นวิธีแก้ปัญหาของคุณ คือให้ลูกทั้งสองคนย้ายโรงเรียน?" นัทธีมองหน้าเธอ

วารุณีตอบอื้ม

นัทธีหรี่ตาลง "ไม่ได้แก้ปัญหาที่ต้นตอ คุณบอกเรื่องลูกทั้งสองคนให้นิรุตติ์รู้เถอะ มีนิรุตติ์คอยปกป้อง ถึงจะรับประกันความปลอดภัยของเด็กทั้งสองคนได้"

ได้ยินคำพูดนี้ วารุณีชะงัก "ทำไมฉันต้องบอกผู้อำนวยการนิรุตติ์ เรื่องอารัณกับไอริณด้วยคะ?"

นัทธีมองเธอด้วยแววตาหม่นหมอง แล้วพูดขึ้นช้าๆ “เขาเป็นพ่อของเด็กทั้งสองคนไม่ใช่เหรอครับ?"

"พ่อของเด็กทั้งสองคน......ฮ่าๆ ！”วารุณีกลั้นหัวเราะไม่อยู่ หลุดหัวเราะเสียงดัง

นัทธีเห็นเธอหัวเราะโอเวอร์มาก ขมวดคิ้วเล็กน้อย "คุณหัวเราะอะไรครับ?"

วารุณีเช็ดน้ำตาที่เล็ดออกมาตอนหัวเราะ "ประธานนัทธี ใครบอกคุณคะว่าผู้อำนวยการนิรุตติ์เป็นพ่อของเด็กทั้งสองคน"

คุณต่างหากที่เป็นพ่อเด็ก！

นัทธีเบิกตากว้าง ไม่ได้พูดอะไรอีก ภายในใจของเขามีคลื่นลูกใหญ่

คำพูดของเธอกำลังสื่ออย่างชัดเจนว่า นิรุตติ์ไม่ใช่พ่อของเด็กทั้งสองคน

แล้วพ่อของพวกเด็กๆ เป็นใครกันแน่?

คล้ายจะดูออกว่านัทธีกำลังคิดอะไร วารุณีถอนหายใจ "ประธานนัทธี ทำไมคุณถึงคิดว่าผู้อำนวยการนิรุตติ์เป็นพ่อของลูกฉันคะ?"

นัทธีหลบตาลง เพื่อปิดบังอารมณ์ปั่นป่วนของเขาที่อยู่ในแววตาคู่นั้น "ผมเดา วันนั้นที่ห้องประชุม นิรุตติ์บอกว่าพวกคุณรู้จักกันมาหลายปีแล้ว เขาทิ้งคุณ ดังนั้น......"

"เขาพูดสร้างเรื่องขึ้นมาค่ะ" วารุณีผายมือขัดคำพูดของนัทธี

นัทธีหรี่ตาลง "สร้างเรื่องขึ้นมา?"

วารุณีตอบอื้ม "ใช่ค่ะ วันนั้นช่างเพิ่งรู้จักผู้อำนวยการนิรุตติ์เป็นวันที่สอง ดังนั้นพวกเราจะรู้จักกันตั้งหลายปีได้ยังไงคะ เรื่องที่ถูกเขาทิ้ง ก็ยิ่งเป็นไปไม่ได้"

สีหน้าของนัทธีเคร่งขรึม รอบตัวของเขาแผ่ไอเย็นเฉียบ "ดังนั้นคุณที่เพิ่งรู้จักกับนิรุตติ์ ก็ไปนอนกับเขา?"

"เปล่าหนิคะ" วารุณีส่ายหน้า

นัทธีหัวเราะในลำคอ "แล้วรอยบนคอของคุณจะอธิบายยังไง?"

"รอย?" วารุณีชะงัก จากนั้นดังสติกลับมา ตีหน้าผากตนเอง "ถูกเขาหยิกค่ะ"

"เกิดเรื่องอะไรขึ้น?" ริมฝีปากบางของนัทธีโค้งลงเล็กน้อย ถามเสียงเข้ม

วารุณีเล่าเรื่องที่ตนรู้จักกับนิรุตติ์ให้เขาฟังอย่างละเอียด

หลังจากฟังจบ ใบหน้าหล่อเหลาของนัทธีชะงัก

เขาดูออก เธอไม่ได้โกหก