พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 59

วารุณียิ้มแล้วตอบ "ทำน้ำซุปให้คุณอานัทธีครับ คุณอาเจ็บตัวเพราะช่วยหม่ามี๊ หม่ามี๊ต้องแสดงน้ำใจหน่อย"

ตอนนี้นัทธีกลับประเทศแล้ว สิ่งที่เธอรับปากมารุต ไม่จำเป็นต้องทำแล้ว

"แบบนี้เหรอครับ" อารัณพยักหน้า แสดงความเข้าใจ

วารุณีจับศีรษะของเด็กน้อย "ไปเล่นกับน้องสิครับ หม่ามี๊จะทำอาหารแล้ว"

"ครับ" อารัณขานตอบ แล้ววิ่งกลับไปที่ห้อง ไปหาไอริณ

วารุณีมองประตูห้องของลูกท้องสองที่ปิดลง ยิ้มแล้วเดินไปที่ห้องครัว

รอให้เธอทำอาหารเสร็จ กริ๊งดังขึ้น

วารุณีเช็ดมือของตนบนผ้ากันเปื้อน แล้วเดินไปเปิดประตู

พงศกรยืนอยู่ด้านนอกประตู ยิ้มให้เธอด้วยความอ่อนโยน "วารุณี"

"พงศกร คุณมาได้ยังไงคะ?" วารุณีเห็นเขา อ้าปากกว้างด้วยความตกใจ

พงศกรหยิบโทรศัพท์ออกมา "คุณลืมไปแล้วเหรอ เมื่อหลายวันก่อนเราเพิ่งคุยโทรศัพท์กัน ผมบอกว่าจะกลับประเทศยังไงครับ"

"ฉันไม่ลืมค่ะ แต่คุณไม่ได้บอกว่าจะกลับวันนี้ ทำไมถึงไม่บอกให้ฉันไปรับคะ?" วารุณีเปิดประตู แล้วหยิบรองเท้าแตะให้เขา

พงศกรเข้ามาด้านในแล้วปิดประตู เปลี่ยนรองเท้าไปด้วยพร้อมกับพูด“ผมอยากมาเซอร์ไพรส์คุณไงครับ จริงด้วย นี่คือของขวัญของอารัณกับไอริณ"

ขณะพูด เขาก็ยื่นถุงทั้งสองถึงในมือมาให้เธอ

วารุณีเองก็ไม่ได้เกรงใจ ยื่นมือไปรับ "ขอบคุณมากนะคะพงศกร"

"ไม่เป็นไรครับ" พงศกรผายมือ จากนั้นมองไปที่ห้องนั่งเล่น "เด็กทั้งสองคนล่ะ?"

"อยู่ในห้องค่ะ" วารุณีวางถุงลง บอกให้เขานั่ง "ฉันไปตามพวกเขาออกมานะคะ พอดีเลยพวกเรากำลังจะกินข้าวแล้ว"

"เดี๋ยวผมไปเองครับ" พงศกรไม่ได้นั่งลง เขาเดินไปยังห้องนอนของเด็กๆ

วารุณีเห็นแบบนั้น รู้สึกว่าดีเหมือนกัน เธอจึงกลับไปที่ห้องครัว แล้วยกอาหารออกมา

หลังจากกินข้าวเสร็จ เด็กทั้งสองไปอาบน้ำ วารุณีล้างจานกับพงศกรในห้องครัว

พงศกรมองดูกระติกเก็บความร้อนที่วางอยู่ข้างอ่างล้างจาน "นี่คือ......"

วารุณียื่นถ้วยที่ล้างสะอาดแล้วให้เขา "เป็นซุปกระดูกที่ฉันทำให้ประธานนัทธีค่ะ"

"ซุปที่ทำให้ประธานนัทธี?" พงศกรที่กำลังเช็ดถ้วยอยู่นั้นหยุดชะงักครู่หนึ่ง แววตาที่อยู่ด้านหลังแว่นตามีแสงแห่งความหม่นหมองฉายผ่าน

วารุณีไม่เห้น เธอล้างถ้วยแล้วยื่นให้เขาอีกหนึ่งใบ "ใช่ค่ะ"

รอยยิ้มบนใบหน้าที่อบอุ่นของพงศกรจางลง "ผมได้ยินว่าประธานนัทธีได้รับบาดเจ็บ วารุณีทำน้ำซุปให้เขา คุณเป็นห่วงเขามากขนาดนั้นเลยเหรอครับ?"

มือของวารุณีลื่น เกือบทำถ้วยหล่น หลบตาลง ตอบด้วยความร้อนตัวเล็กน้อย "ฉันไม่ได้เป็นห่วงเขาหรอกค่ะ ที่ฉันทำแบบนี้ ฉันมีเหตุผล"

พงศกรดูออกว่าเธอปากไม่ตรงกับใจ

พงศกรรู้ว่าเธออาจจะรู้สึกดีกับนัทธี ม่านตาหดเล็ก แม้แต่ใบหน้าที่ยิ้มแย้ม ก็ฉายความร้ายกาจออกมา

แต่อย่างรวดเร็ว ทุกอย่างหายไปจนหมด กลับมาเป็นสีหน้าปกติ คล้ายว่าเมื่อกี้เป็นแค่ภาพหลอน

"เหรอครับ" พงศกรยิ้มทว่านัยน์ตาของเขาไม่ได้ยิ้ม จากนั้นถามเสียงแผ่วเบา "วารุณี คุณรู้ไหมครับว่าครั้งนี้ผมผ่าตัดให้ใคร?"

"รู้ค่ะ เป็นคนสนิทของคุณหมอพิชิตและประธานนัทธี" วารุณีล้างถ้วยใบสุดท้ายเสร็จแล้วพูด

พงศกรรับถ้วยมาแล้วเช็ดช้าๆ "คุณพูดถูก ความสัมพันธ์ของพวกเขา มากกว่าคนสนิท เธอชื่อสวิยา เป็นคุณหนูของบริษัท แก้วสุทธิ กรุ๊ป เมื่อสิบปีก่อนเธอประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ ทำให้สุขภาพไม่ดีมาโดยตลอด เมื่อเจ็ดปีก่อน จู่ๆ เธอก็กลายเป็นเจ้าหญิงนิทรา"

"ที่แท้ก็เป็นเธอนี่เอง！” ฟังที่เขาบอก วารุณีก็นึกขึ้นได้แล้ว

บริษัท แก้วสุทธิ กรุ๊ปเป็นหนึ่งในบริษัทที่มีชื่อเสียงของจังหวัดจันทร์ แต่ว่าเมื่อสิบปีก่อนล้มละลาย หลังจากที่สองสามีภรรยาประธานธนงค์ตาย เหลือเพียงลูกสาวคนเดียวที่ยังมีชีวิต

เพียงแต่หลังจากจบงานศพของสองสามีภรรยาประธานธนงค์ก็ไม่ได้ยินชื่อของคุณหนูคนนี้อีกเลย คิดไม่ถึงว่าเธอจะกลายเป็นเจ้าหญิงนิทราไปแล้ว

"คุณนวิยาคนนี้เป็นคนที่โตมาพร้อมกับประธานนัทธี ทั้งสองมีสัมพันธ์ที่ดีกันมาตลอดตั้งแต่เล็กจนโต ถ้าไม่ใช่เพราะอุบัติเหตุรถยนต์ในครั้งนั้น พวกเขาน่าจะแต่งงานกันนานแล้ว" หางตาของพงศกรมองไปที่วารุณี