พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 589

วารุณียิ้ม “เพราะเราทั้งสามกลุ่มมีความแข็งแกร่งเท่ากัน กล่าวคือ ไม่มีใครมีความมั่นใจที่จะเอาชนะคนอื่นและคว้าแชมป์รอบชิงชนะเลิศได้เลย แล้วประหม่าไปจะมีประโยชน์อะไร? เรายังแสดงความสามารถออกมาไม่ได้ สิ่งที่สำคัญที่สุดคือเราขึ้นมาท็อปสามแล้ว และได้รับความสนใจจากคนทั้งโลก เราจะคว้าแชมป์ได้หรือไม่นั้นมันไม่สำคัญแล้ว"

ลีน่าพยักหน้าอย่างครุ่นคิด “มันก็จริง”

“แน่นอนว่ามันดีกว่าถ้าได้แชมป์มา มันฟังดูดีกว่าในแง่ของชื่อเสียงและตำแหน่ง ถ้าไม่ได้แชมป์ ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าคุณคือหนึ่งในสามดีไซเนอร์อายุน้อยที่ดีที่สุดในโลก” วารุณีกล่าว

ลีน่ายิ้มแล้วพูดว่า “ใช่ ตอนนี้ฉันแทบไม่รู้สึกถึงความเป็นปรปักษ์ของการต่อสู้ครั้งก่อนจากทุกคนเลย มันเหมือนกับฉันกลับไปแข่งรอบแรกใหม่เลย”

“ทำมันออกมาให้ดี” วารุณีตบไหล่เธอ

ลีน่าพยักหน้า

หลังจากนั้นทั้งสองก็เริ่มตั้งใจฟังพิธีกรพูดเกี่ยวกับหัวข้อการแข่งขันรอบนี้

หัวข้อของการแข่งขันรอบนี้ไม่ได้ตายตัวแต่เป็นแบบปลายเปิด

นั่นคือการออกแบบชุดและเครื่องประดับที่มีองค์ประกอบดั้งเดิมของประเทศตนเอง

เพราะองค์ประกอบดั้งเดิมของเสื้อผ้าและเครื่องประดับในแต่ละประเทศมีความแตกต่างกัน จึงพูดไม่ได้ว่าเป็นธรรมหรือไม่เป็นธรรม ยังไงซะโลกนี้ก็ไม่มีความยุติธรรมที่สมบูรณ์แบบ แทนที่จะคิดถึงความเป็นธรรม ลองไปนึกภาพว่าจะใช้องค์ประกอบของประเทศตัวเองออกแบบชุดและเครื่องประดับยังไงให้ดีขึ้นดีกว่า

ดีไซเนอร์ทั้งสามกลุ่มเริ่มพูดคุยกัน

นอกจากนี้ยังเป็นเรื่องบังเอิญที่ดีไซเนอร์ทั้งสามกลุ่มมาจากประเทศของตน มาจากสามประเทศพอดี

หากกลุ่มใดกลุ่มหนึ่งมาจากหลายประเทศก็จะลำบากเพราะองค์ประกอบของแต่ละประเทศไม่เหมือนกัน สุดท้ายชุดและเครื่องประดับที่ออกแบบจะไม่เข้ากันและดูอึมครึม ก็จะถูกคัดออกไปโดยปริยาย

อาจเป็นเพราะเหตุนี้ ผู้จัดงานจึงคิดหัวข้อนี้ขึ้นมา

“วารุณี คุณว่าเครื่องประดับสำคัญๆของประเทศเรามีอะไรบ้าง” ลีน่าเกาหัว “ฉันโตมาที่ต่างประเทศ และงานออกแบบของฉันนั้นโดยพื้นฐานแล้วจะเป็นเครื่องประดับที่ทันสมัย ส่วนใหญ่เป็นเพชรหลากชนิด และเครื่องประดับประจำชาติของเราน่าจะไม่มีเพชร"

"มีคริสทัล" วารุณีกล่าว "ความโปร่งใสของคริสทัลไม่ต่างจากเพชรมากนัก แต่ฉันก็แนะนำว่าอย่าใช้คริสทัลจะดีกว่า ฉันกลัวว่าเมื่อคุณเห็นคริสทัลแล้วจะนึกถึงเพชร แล้วจะวาดเครื่องประดับสมัยใหม่ออกมาโดยไม่รู้ตัว"

“ที่คุณพูดก็ใช่” ลีน่าพยักหน้า “ถ้าอย่างนั้นคุณให้ความเห็นฉันหน่อยสิ”

“ประเพณีก็คือสิ่งที่สืบทอดกันมาตั้งแต่โบราณ สมัยโบราณประเทศเราก็มีเครื่องประดับมากมาย เช่น เครื่องประดับทองคำบริสุทธิ์ และยังมีผ้าขน หินหยก ไข่มุก และมรกต”

“เยอะขนาดนั้นเลย?” ลีน่าทำหน้ากลัดกลุ้ม “มากขนาดนั้นฉันจะใช้อะไรดีล่ะ?”

“มันขึ้นอยู่กับชุดของฉัน องค์ประกอบดั้งเดิมที่สุดของเครื่องแต่งกายในประเทศเราคืองานปัก แต่ว่าที่เราออกแบบคือชุดที่หรูหราที่สุด ถ้าต้องการงานปักละก็ต้องปักด้วยมือ ไม่อย่างนั้นมันจะราคาต่ำ แต่เป็นไปไม่ได้ที่จะปักชุดที่ทำด้วยมือภายในเวลาเพียงครึ่งเดือน หนึ่งเดือน ดังนั้นเราจะออกแบบอย่างไร ต้องคิดให้ดี"

วารุณีจับคางแล้วพูดอย่างครุ่นคิด

ลีน่าก็เริ่มครุ่นคิดและหยุดพูด

ไม่เพียงแค่พวกเขาสองคนเท่านั้น ดีไซเนอร์อีกสองกลุ่มก็ยังคุยกัน

คุยกันประมาณสิบนาที พิธีกรก็ประกาศให้กลับได้

วารุณีหยิบกระเป๋าแล้วออกจากห้องประชุมกับลีน่า

พอพึ่งจะออกไปก็ถูกเรียกให้หยุด "วารุณี!"

วารุณีหยุดและหันกลับไปพบว่าเขาเป็นดีไซเนอร์ผิวดำหรือก็คือเจสันที่สะดุดล้มเธอเมื่อครั้งก่อน

“มีอะไรเหรอ” วารุณีมองเขาแล้วถามอย่างเย็นชา

ท่าทางของเธอดูไม่ดี เจสันก็ไม่ได้โกรธ แต่เขากลับโค้งคำนับเธอแทน "ฉันขอโทษ!"

วารุณีตกใจมาก

ลีน่าก็อ้าปากอย่างแปลกๆ “วารุณี นึกไม่ถึงว่าเขาจะขอโทษคุณ!”