พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 599

มารุตพยักหน้าติดต่อกัน “ใช่แล้ว นายน้อยแก้ไขคลิปวิดีโอได้ดีมากเลย และอีกอย่าเสียงของท่านประธานนัทธีก็ทำออกมาได้เหมือนมากเลย ไม่งั้นคงปิดบังความจริงไม่ได้เลย”

“ลูกรักเก่งจริงๆ” วารุณียิ้มให้กับอารัณและไอริณ

อารัณดีใจมากๆ

ถึงแม้ว่าจิตใจของเขาจะเป็นผู้ใหญ่ แต่ถึงอย่างไรเขาก็ยังเป็นเด็ก เวลาถูกพ่อแม่ชม ในใจก็รู้สึกมีความสุขและภูมิใจอย่างมาก

“แต่ว่าต่อไปเราจะทำอย่างไร?” สีหน้าของมารุตกลับมาจริงจังอีกแล้ว “ประธานก็ยังไม่มีข่าวคราวอะไรเลย” วารุณีเจ็บปวดหัวใจ สายตาก็หดหู่ “ตามหาต่อเถอะ ฉันไม่เชื่อว่า เขาจะสามารถจากโลกนี้ไปได้  ใช่แล้วอารัณ”

“กลับประเทศหรอ?” เชอรีนและลีน่ากำลังถือกับข้าวที่เพิ่งซื้อเข้ามา พวกเธอก็ได้ยินประโยคนี้เข้าพอดี

มารุตพยักหน้า “ครับ ผมเป็นห่วงคุณชาย ผมอยากไปตามหาคุณชายด้วยตัวเอง”

“ว่าแต่การแข่งขันล่ะจะทำยังไง” เชอรีนถาม

วารุณีก้มหน้าลงไป “ฉันอยากถอนตัวแล้ว”

การแข่งขันสำคัญก็จริง แต่ในใจของเธอแล้วมันเทียบกับนัทธีไม่ได้เลย

เธอสามารถละทิ้งการแข่งขันได้ แต่เธอไม่สามารถละทิ้งนัทธีได้

“จะได้ยังไงล่ะ! เชอรีนรีบวางถังที่เก็บความร้อนลง เธอมุ่งหน้าไปจับมือของวารุณีไว้ “วารุณี ฉันไม่รู้ว่าทำแบบนี้ทำไม แต่ว่าการแข่งขันกำลังจะจบลงแล้ว ถ้าเธอทำแบบนี้ ไม่รู้สึกว่าเห็นแก่ตัวไปหรอ? เธอไม่ได้แข่งขันคนเดียวนะ ถ้าเธอไปแล้ว ลีน่าจะทำยังไง? พวกเธอเป็นคู่หูกัน ถ้าเธอไปแล้วลีน่าก็ไม่สามารถแข่งขันต่อไปได้แล้ว”

พอได้ยินประโยคนี้ วารุณีก็หลบตา แล้วมองไปที่ลีน่า ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด 

ใช่แล้ว การแข่งขันไม่ใช่เรื่องของเธอคนเดียว ยังมีลีน่าด้วย

ถ้าเธอไปแล้ว ลีน่าจะทำอย่าไร?

“ลีน่า ขอโทษนะ ฉัน….”

“เอาล่ะ “ลีน่ายิ้มแล้วเดินมาข้างหน้า “ฉันเข้าใจเธอ ถ้าเธออยากกลับก็กลับไปสิ”

“ลีน่า?” เชอรีนมองเธออย่างเหลือเชื่อ “รู้ตัวไหม ว่าเธอกำลังพูดอะไรอยู่?”

“ฉันรู้ ดังนั้นฉันเข้าใจวารุณี คุณนัทธีไม่รู้ว่าเป็นตายร้ายดียังไง ถึงแม้ว่าวารุณีจะอยู่แข่งขันต่อ เธอก็ไม่สามารถวาดแบบที่ดีออกมาได้ เพราะว่าใจของเธอไม่ได้อยู่ในการแข่งขันแล้ว” ลีน่าหลับตาพูด

เชอรีนอ้าปากค้างไปชั่วขณะ ผ่านไปสักพักถึงพูดว่า “งั้นเธอล่ะ เธอจะทำยังไง?”

“ฉันไม่เป็นไร ถอนตัวตอนนี้ เรายังได้ที่สามนี่ อีกอย่างรางวัลชนะเลิศนั่น พวกเราก็ไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่ว่าจะได้มาไหม เพราะว่าศักยภาพของทุกคนก็พอๆกัน  ที่สามก็ดีมากพอแล้ว รองวัลชนะเลิศก็แค่มีออร่าที่สะดุดตาขึ้นมาอีกระดับนึงแค่นั้น และมีชื่อเสียงที่ดีกว่าเอง จริงๆแล้วไม่ได้มีผลกระทบอะไรมาก จะว่าไปแล้ว ยังมีการแข่งขันครั้งถัดไปนี่” ลีน่ายิ้มแล้วพูด

แต่ว่ายิ้มของเธอนั้น กลับทำให้วารุณีรู้สึกอึดอัด และรู้สึกผิดต่อเธอ

วารุณีหลับตา และสะอึ้นออกมาเบาๆ “ฉันขอโทษนะลีน่า ฉันขอโทษจริงๆ”

“เอาล่ะ” ลีน่ากอดเธอ และตบหลังเธอเบาๆ “ที่จริงแล้วฉันรู้มาก่อนแล้วว่าเธอจะต้องทำแบบนี้ ดังนั้นฉันไปบอกกับอาจารย์แล้ว อาจารย์ของฉันก็ยินยอมแล้ว ถึงแม้ว่าการแข่งขันจะสำคัญก็จริง แต่พอมาเทียบกับชีวิตของคนคนนึงแล้ว ก็เทียบอะไรไม่ได้เลย การเป็นดีไซน์เนอร์ จริงๆแล้วควรจะแสวงหารางวัลชนะเลิศ แต่ถ้าการไล่ตามรางวัลชนะเลิศ โดยไม่สนใจความรู้สึกและสัญชาตญาณของตัวเองเลย งั้นก็ไม่ใช่ดีไซน์เนอร์ที่มีคุณสมบัติที่ผ่านเกณฑ์ และจะไม่สามารถออกแบบเสื้อผ้าให้ทุกคนมีความรู้สึกร่วมด้วย”

พูดมาถึงตรงนี้ ลีน่าก็เช็ดน้ำตาให้วารุณี แล้วพูดอีกว่า “ดังนั้นวารุณี กลับไปตามหาคุณนัทธีเถอะ อีกอย่างต้องหาคุณนัทธีให้เจอ แบบนี้ถึงจะไม่ทำให้ฉันผิดหวังที่ถอนตัวจากการแข่งขันเพื่อเธอ แน่นอนว่า หลังจากที่เจอคุณนัทธีแล้ว เธอจะต้องชดเชยให้กับฉันอย่างดี ชดเชยให้เชอรีน ไม่งั้นฉันไม่ปล่อยเธอไปแน่ๆ”

เชอรีนถอหายใจ แล้วหันหน้าพูดว่า “ลีน่าพูดขนาดนี้ ฉันจะพูดอะไรได้อีก แต่ว่าวารุณี ครั้งนี้ฉันยืนฝั่งลีน่านะ เธอพูด พวกเราทิ้งการแข่งขันเพราะเธอ เธอจะทำให้เราผิดหวังไม่ได้นะ ไม่งั้นเราจะตัดขาดความสัมพันธ์กับเธอจริงๆด้วย”