พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 602

ไม่นาน ผู้ดูแลก็พาวารุณีกับอารัณมาถึงสถานที่ที่นัทธีกระโดดลงไปในแม่น้ำ

วารุณีก้มหน้ามองลงไป เบื้องล่างกระแสน้ำไหลเชี่ยวมาก และมีก้อนหินใหญ่ตระหง่านพ้นน้ำ แค่เห็นภาพก็น่ากลัวแล้ว หากไม่ระวังก็อาจจะล้มพาดเข้ากับหินพวกนั้น จนทำให้ได้รับบาดเจ็บสาหัสได้

วารุณีไม่รู้ว่าตอนนั้นร่างของนัทธีพาดเข้ากับหินนั้นไหม แต่แม่น้ำที่ไหลเชี่ยวแบบนี้ ก็อันตรายมากพอแล้ว

“หม่ามี๊ จะเป็นไปได้ไหมครับที่พ่อจะสำลักน้ำแล้วจมลงไป ?” อารัณจูงมือของวารุณีแล้วถามออกไป

วารุณีส่ายหัว “หม่ามี๊ก็ไม่รู้เหมือนกัน”

อารัณหลุบตาลง และไม่ได้ถามต่อ

วารุณีหันไปหาผู้ดูแล “ไปกันเถอะ พาฉันเดินไปตามแม่น้ำสายนี้”

“ได้ครับคุณผู้หญิง ”ผู้ดูแลพยักหน้า

ทุกคนเดินอ้อมเขตอุตสาหกรรม และมาถึงที่ปลายแม่น้ำสายนี้ และเดินลัดเลาะไปตามแม่น้ำเรื่อยๆ

ตลอดทางที่วารุณีเดินมา ก็มองสำรวจสภาพแวดล้อมรอบๆบริเวณไปด้วย เพื่อดูว่าพอจะมีเบาะแสอะไรไหม

“หลายวันมานี้มีฝนตกหรือเปล่า ?”วารุณีถาม

ผู้ดูแลส่ายหัว “ไม่มีครับ ช่วงนี้ท้องฟ้ามืดครึ้มมาก แต่ฝนก็ไม่ได้ตกครับ”

“หม่ามี๊ ถามเรื่องพวกนี้ทำไมครับ ?”อารัณสงสัย

วารุณีเม้มปากแดงๆ“ฉันแค่กำลังคิดว่า หากตอนนั้นนัทธีขึ้นมาจากแม่น้ำได้ บนบกก็น่าจะมีร่องรอยอะไรบ้าง ขอแค่ฝนไม่ตก ร่องรอยพวกนั้นก็น่าจะยังอยู่ได้สักระยะ แน่นอนว่า มันเป็นเพียงการคาดเดาของฉันเท่านั้น จะเป็นอย่างที่พูดไหมก็ไม่รู้เหมือนกัน ”

“ลองดูครับ”มารุตตอบ “จุดนี้ ก่อนหน้านั้นเราไม่เคยคิดถึงมันมาก่อน แต่ความเป็นไปได้ก็สูงมาก เพราะทั้งสองฝั่งของแม่น้ำล้วนเป็นดินโคลน หากท่านประธานขึ้นฝั่งมาได้จริงๆ ด้วยรองเท้าที่เปียกปอน ก็จะทิ้งรอยเท้าไว้บนโคลนพวกนั้น”

“ใช่จริงๆด้วย ”ผู้ดูแลทุบไปที่ฝ่ามือ “งั้นคุณผู้หญิง ผมจะให้คนเดินลัดเลาะตามริมแม่น้ำ เพื่อค้นหาร่องรอยเลยนะครับ ”

“ดี”วารุณีพยักหน้า

มารุตก็ไปช่วยเหลือ วารุณีจูงมืออารัณแล้วเดินตามทางไปเรื่อยๆ

เมื่อใกล้จะถึงที่ปลายแม่น้ำ ก็ได้ยินเสียงของมารุตที่ดังมาจากอีกฟากหนึ่งของแม่น้ำ“คุณผู้หญิงเจอเบาะแสแล้วครับ ！”

มารุตกวักมือเรียกอย่างตื่นเต้น

หัวใจของวารุณีก็เต้นรัวยิ่งขึ้น

อารัณก็จับมือเธอแน่น “หม่ามี๊ คุณอามารุตพูดว่า เจอร่องรอยของพ่อแล้วเหรอครับ ? ”

“น่าจะใช่” วารุณีตอบด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ ใบหน้าซ่อนความตื่นเต้นเอาไว้ไม่มิด

มารุตพายเรือกู้ภัยขนาดเล็กเข้าไปหาวารุณีสองคนแม่ลูก

“คุณผู้หญิง คุณชายน้อย รีบขึ้นมาเร็ว ผมจะพาไป” มารุตกล่าวอย่างเร่งรีบ

วารุณีรับคำ จากนั้นก็อุ้มอารัณแล้วพากันลงไปในเรือกู้ภัย

ใช้เวลาไม่นาน ทั้งสามคนก็พายเรือข้ามแม่น้ำอันกว้าง มาถึงยังอีกฝั่งของแม่น้ำ

ผู้ดูแลกำลังรอวารุณีกันอยู่

เมื่อวารุณีมาถึง ผู้ดูแลก็ชี้ไปยังพื้นหญ้าที่แบนราบแนบลงกับกองดินแล้วพูดว่า“คุณผู้หญิง ผมสงสัยว่ารอยของหญ้านี้น่าจะเป็นท่านประธานที่ทำเอาไว้ คุณดูหญ้าบริเวณโดยรอบสิ ตั้งตรง ไม่มีร่องรอยอะไร มีแต่ที่ตรงนี้ที่แบนราบ เห็นชัดว่ามีบางอย่างกดทับพื้นที่ตรงนี้เอาไว้ และทับไว้อยู่เป็นเวลานาน ดังนั้นหญ้าตรงนี้จึงได้มีรูปร่างแบบนี้ ”

“นัทธี！”สองมือของวารุณีสั่นสะท้าน ดวงตามีประกายแสงแห่งความหวัง

มารุตก็รีบพูดขึ้นเช่นกันว่า “ใช่ครับ เราสงสัยว่าเป็นท่านประธาน เพราะดูจากร่องรอยของพื้นที่หญ้าตรงนี้แล้ว มันมีขนาดเท่ากับตัวของคนคนหนึ่ง หรือบางทีตอนนั้นท่านประธานอาจจะถูกซัดมาที่บริเวณนี้ อยากจะขึ้นฝั่ง แต่เพราะไม่มีเรี่ยวแรง เลยล้มลงนอนอยู่ตรงนี้”

“แต่หลังจากนั้นพวกคุณก็หาตัวนัทธีไม่เจอนี่นา แล้วนัทธีหายไปไหน？” วารุณีขบริมฝีปาก

เธอกำลังคาดเดาบางอย่างในใจ หรือนัทธีจะถูกใครพาตัวไป

ไม่รู้ว่าจะเป็นนิรุตติ์ หรือคนอื่น

ตอนนั้นนิรุตติ์วางแผนทำร้ายนัทธี ต้องการชีวิตของนัทธี ดังนั้นก็ต้องคิดได้อยู่แล้วว่านัทธีจะต้องกระโดดหนีลงแม่น้ำเพื่อเอาตัวรอด หลังจากนั้นก็ส่งคนมาดักรอที่ริมฝั่ง แล้วพาตัวนัทธีไป