พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 611

“รายงาน？”นัทธีเพ่งสายตาไป“พูดแบบนี้แสดงว่า เธอติดต่อนวิยาได้？”

“ฉันเคยถามพยาบาลแล้ว พยาบาลบอกว่า นวิยาให้ไอดีวีแชทเธอไว้ ให้เธอส่งข้อความไปหาวีแชทนั้นทุกวัน แต่นวิยาไม่เคยตอบ ดังนั้นฉันเดาว่า ไอดีวีแชทนั้น ก็แค่แอคสำรองที่ทิ้งได้ตลอดเวลา พวกเราไม่อาจรู้ได้เลยว่า เธอลงทะเบียนวีแชทนั้นที่ไหน ร้านคอม หรือว่าโรงแรม”

พูดถึงตรงนี้ พิชิตก็ถอนหายใจเบาๆ“ดังนั้นจะหานวิยาให้เจอจากวีแชทนั้น เป็นไปไม่ค่อยได้”

นัทธีขยี้คิ้ว“ฉันรู้ แล้วก็ ใช้คอนเนคชันแก ไปติดต่อโรงพยาบาลอื่นหน่อย”

พิชิตฉลาดมาก เข้าใจความหมายของเขาทันที สีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย“นัทธี แกสงสัยว่า เป็นไปได้ไหมที่นวิยาจะเอายาจากที่โรงพยาบาลอื่น？”

“ในเมื่อเธออยากได้ยาอันตรายขนาดนั้น เอามาจากแกไม่ได้ แล้วทำไมไม่ไปเอาที่อื่นล่ะ？”นัทธีเงยขึ้นถามเขา

“เอ่อ......”พิชิตพูดไม่ออก ไม่สามารถโต้กลับได้ในทันที

ใช่ เอาจากเขาไม่ได้ ทำไมไม่ไปเอาที่อื่นล่ะ

ก็ไม่ใช่ว่าต้องยึดติดอยู่แค่หนทางเดียวสักหน่อย！

“ฉันเข้าใจแล้ว”พิชิตปวดหัวสุดๆ“ฉันจะไปติดต่อโรงพยาบาลอื่น”

นัทธีตอบอือ“ทำเป็นการส่วนตัว อย่าถูกจับได้”

“วางใจเถอะ”พิชิตพยักหน้า จากนั้นเดินออกมา

วารุณีเห็นแบบนี้ ก็จูงมือของอารัณเดินเข้ามา“พูดจบแล้ว？”

เธอไม่ได้ถามพวกเขาว่าพูดอะไร

ตอนเธอเดินออกไป พวกเขาก็ไม่ได้เรียกเธอไว้ ไม่อยากให้เธอรู้

ดังนั้นเธอเลยไม่ถาม

นัทธีพยักหน้าเล็กน้อย“พูดจบแล้ว”

“งั้นก็ดี ถึงเวลาที่คุณต้องฟื้นร่างกายแล้ว พวกเรากลับไปก่อนดีกว่า”วารุณีพูดไป ก็ปล่อยมือของอารัณด้วย พยุงเขาไว้

อารัณก็ไปประคองนัทธีอีกด้านอย่างเป็นเด็กดี

ภาพอันอบอุ่นและกลมเกลียวของสามคนพ่อแม่ลูกเป็นที่น่าอิจฉา

ป้าส้มควบคุมรถเข็นตัวเองตามอยู่ด้านหลัง มองเห็นฉากนี้ ก็ยิ้มกว้าง

กลับไปที่ห้องคนไข้ วารุณีประคองนัทธีมาถึงเตียงคนไข้ โทรศัพท์ก็ดังขึ้น

วารุณีหยิบมาดู เป็นมารุตโทรมา

เธอมองไปที่นัทธีอย่างแปลกใจเล็กน้อย“ผู้ช่วยมารุตค่ะ ทำไมเขาไม่โทรหาคุณ แต่โทรมาหาฉันล่ะ？”

“คุณไม่ได้ให้เขาไปรับลูกสาวเหรอ？เกรงว่าจะเป็นเรื่องของลูกสาวน่ะสิ”นัทธีบีบมือเล็กๆของอารัณแล้วพูด

วารุณีพยักหน้า“ฉันลืมไปเลยแหละ”

พูดจบ เธอก็กดรับสาย“ฮัลโหล ผู้ช่วยมารุต”

“หม่ามี๊”คาดไม่ถึงเลย ปลายสายที่ส่งเสียงมา ไม่ใช่เสียงของมารุต แต่เป็นเสียงหวานนุ่มของไอริณ

วารุณีจึงดูนุ่มนวลลง เสียงก็อ่อนโยน“ลูกรัก”

“หม่ามี๊ หนูคิดถึงหม่ามี๊มากเลย”ไอริณเบะปาก ตอบกลับอย่างน้อยใจ

ปลายจมูกวารุณีร้อนผ่าว“ลูกรัก หม่ามี๊ก็คิดถึงหนู”

“ดังนั้นหนูเลยกลับมาหาหม่ามี๊ หนูกับคุณอามารุตเพิ่งลงเครื่อง”ไอริพูดอย่างยิ้มร่า

วารุณีพยักหน้า“โอเค หม่ามี๊รู้แล้ว ลูกรักจะพูดกับพ่อไหม？”

“เอาค่ะ”ไอริณตอบกลับไป

วารุณีเอาโทรศัพท์ยื่นให้นัทธีด้วยรอยยิ้ม“ไอริณจะคุยกับคุณ”

นัทธีรับโทรศัพท์มา คิ้วก็คลายลงเล็กน้อย

สองคนพ่อลูกคุยโทรศัพท์กัน อารัณก็ร่วมคุยบ้าง วารุณีกลับมองยิ้มๆอยู่ด้านข้าง

โทรศัพท์สายนี้คุยไปประมาณสิบกว่านาทีได้ ไอริณต้องขึ้นรถแล้ว จึงวางสาย

หนึ่งชั่วโมงถัดมา มารุตพาไอริณมาที่ห้องคนไข้

ไอริณเห็นวารุณีกับนัทธี ก็ถลาเข้าใส่วารุณีทันที

วารุณีรับเธอไว้ หลังจากเอาใจเธอด้วยเสียงนุ่มนวลไปสักพักแล้ว ก็วางเธอไว้ที่เตียง ให้เธอไปติดหนึบกับนัทธี