พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 615

ส่วนอย่างอื่น ไม่ต้องไปสนมาก

จนเที่ยง ตอนที่นัทธีเตรียมขับรถกลับคฤหาสน์ตระกูลไชยรัตน์ ไปกินข้าวกับวารุณี ออกมาจากห้องทำงาน ก็ถูกคนหยุดไว้

“นัท......ประธาน！”จุ๊บแจงยืนอยู่ตรงหน้านัทธี เรียกด้วยใบหน้าประหลาดใจ

ในที่สุดเธอก็ได้เจอเขาแล้ว

เขาที่มีสติ หล่อเหลาสูงใหญ่กว่าเขาที่โคม่าเสียอีก ออร่าที่ท่วมท้นออกมาจากตัว ทำให้ผู้คนสั่น

มือทั้งสองข้างของจุ๊บแจงวางไว้ที่หน้าอก รู้สึกได้ชัดเจนว่า หัวใจของตัวเองเต้นแรง เร็วจนแทบจะทะลักออกมา

“คุณคือใคร？”นัทธีมองหญิงสาวตรงหน้าที่จ้องตัวเองอย่างตื่นเต้น ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย ถามอย่างเย็นชา

ที่จริงในใจเขาเดาได้ว่าผู้หญิงคนนี้คือใคร สวมชุดแผนกทำความสะอาด แล้วยังใช้สายตาน่ารังเกียจนั้นมองตัวเองอีก นอกจากคนที่เรียกว่าผู้มีพระคุณของเขาแล้ว ก็น่าจะไม่ใช่ใครอีก

จริงๆด้วย คำพูดต่อมาของจุ๊บแจง ยืนยันการคาดเดาของเขา

“ประธาน คุณไม่รู้จักฉันเหรอ？”จุ๊บแจงตาโตขึ้นด้วยความตกใจ“ฉันคือจุ๊บแจงค่ะ คนที่ช่วยคุณไว้”

เธอเดินเข้าไปใกล้ อยากให้เขาเห็นเธอชัดๆ

นัทธีถอยหลังไปก้าวหนึ่ง ปรากฏท่าทางเหมือนเพิ่งคิดออก“ที่แท้ก็คุณ”

จุ๊บแจงเห็นเขารู้ว่าเธอคือใคร ก็ยิ้มอย่างประหลาดใจก่อน จากนั้นก็หม่นลง“ประธาน คุณวารุณีเธอไม่ได้บอกคุณ เกี่ยวกับฉันเหรอ？”

ไม่งั้นทำไมเขาจำเธอไม่ได้ ไม่รู้ว่าเธอคือใคร？

นัทธีเม้มริมฝีปากบางๆ“ภรรยาผมบอกผมอยู่แล้ว แต่ผมไม่เคยเจอคุณ และก็ไม่สนใจรูปร่างหน้าตาคุณด้วย ดังนั้นจึงจำคุณไม่ได้ ไม่เกี่ยวกับภรรยาผม”

ได้ยินเขาเอาแต่เรียกคุณวารุณีนั่นว่าภรรยา ในใจจุ๊บแจงก็เจ็บแปลบและอิจฉา แต่ไม่กล้าแสดงออกมาที่ใบหน้า ได้แต่ฉีกยิ้มตอบกลับ：“ที่แท้ก็แบบนี้เอง”

เหอะ อะไรคือไม่สนใจรูปร่างหน้าตาคุณ

ต้องเป็นคุณวารุณีนั่นกลัวเธอแย่งนัทธีไปแน่ ดังนั้นเลยจงใจไม่ให้นัทธีดูรูปของเธอ ต้องรู้ว่าตอนพวกเขาพานัทธีไป ถ่ายรูปของเธอไว้

อีกอย่าง คนทั่วไปพอฟื้นมาแล้วรู้ว่าตัวเองถูกคนช่วยไว้ จะต้องอยากเจอผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตไว้เป็นอย่างแรกสิ ถึงไม่ได้เจอหน้า ก็ต้องดูรูปภาพหรือข้อมูล แต่เมื่อกี๊นัทธีจำเธอไม่ได้เลย ต้องเป็นคุณวารุณีที่ใจแคบ ไม่อยากให้นัทธีรู้จักเธอแน่

ใจแคบขนาดนั้น จะคู่ควรกับนัทธีได้ไง！

“คุณไม่ได้อยู่แผนกทำความสะอาดเหรอ？ทำไมมาที่นี่ได้？นี่ไม่ใช่ที่ที่คุณควรมา！”นัทธีมองจุ๊บแจงด้วยสีหน้าหม่นหมอง

คนทางแผนกทำความสะอาดทำอะไรกันอยู่ ไม่ได้ให้พวกเขาดูผู้หญิงคนนี้ดีๆเหรอ อย่าให้ผู้หญิงคนนี้มาในที่ที่ไม่ควรมา？

สุดท้ายดูสิ แค่คนเดียวยังดูไม่ได้！

จุ๊บแจงก้มหน้าลง ตอบกลับเบาๆ：“ฉันรู้ว่าที่นี่เป็นที่ที่ฉันไม่ควรมา แต่ฉันเป็นห่วงคุณ ก็เลยอยากขึ้นมาดูคุณ”

“ห่วงผม？”นัทธีขมวดคิ้ว

จุ๊บแจงพยักหน้า“ใช่ค่ะ ประธาน แผลของคุณไม่เป็นไรใช่ไหม？”

เธอมองหัวเขา ด้วยท่าทางเป็นห่วง

นัทธีหงุดหงิดมาก ริมฝีปากบางๆเม้มเป็นเส้นตรงตอบไปว่า：“ผมเป็นอะไรหรือไม่ คุณไม่ควรมาถาม และก็ยิ่งไม่ต้องให้คุณมาห่วงผม”

ได้ยินคำนี้ สีหน้าจุ๊บแจงค่อยๆเจ็บปวด มองสายตาเธอแล้ว ชัดเจนว่ากำลังบอกว่า‘ฉันห่วงคุณขนาดนี้ คุณพูดกับฉันแบบนี้ได้ไง’มองเห็นความรังเกียจของนัทธี

“ประธาน คุณคือคนที่ฉันช่วยไว้ ฉันจะถามไม่ได้ได้อย่างไร ฉัน......”

“พอแล้ว！”นัทธียกมือขึ้น ตัดบทเธออย่างทนไม่ไหว“ผมมีหมอของตัวเอง มีผู้ช่วยของตัวเอง และมีภรรยาลูกชายลูกสาว มีพวกเขาเป็นห่วงก็พอแล้ว ไม่ต้องให้คนนอกอย่างคุณมาห่วงหรอก พอแล้ว คุณลงไปเถอะ”

จุ๊บแจงถอยหลังไปสองก้าวอย่างไม่อยากจะเชื่อ“คนนอก？”

เธอช่วยเขาไว้ เขาดันเห็นเธอเป็นคนนอก！

เวลานั้น จุ๊บแจงก็ไม่อาจยอมรับความจริงนี้ได้เท่าไหร่นัก เบ้าตาแดงก่ำ แววตาเต็มไปด้วยความน้อยใจ

เขาทำแบบนี้กับเธอได้ไง

เธอช่วยเขาไว้นะ เขาไม่เห็นเธอเป็นเพื่อนก็ว่าไปอย่างแล้ว แต่ทำกับเธอเย็นชาแบบนี้ บอกว่าเธอเป็นคนนอก

เธอคิดว่าเขาจะเห็นแก่ที่เธอช่วยเขาไว้ แล้วดีกับเธอมากสักหน่อย คิดไม่ถึงว่าทั้งหมดนี้เธอจะรู้สึกมากไปเอง