พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 614

จุ๊บแจงกัดปากแน่น มือทั้งสองกำแน่น ร่างสั่นเล็กน้อย ชัดเจนว่าไม่สามารถยอมรับผลลัพธ์เช่นนี้ได้

แต่เธอจะทำอะไรได้ เธอจำเป็นต้องไป ไม่อย่างนั้นเธอก็ไม่สามารถเจอนัทธีได้ และก็ไม่อาจทำภารกิจของนิรุตติ์ได้สำเร็จ

คิดถึงตรงนี้แล้ว จุ๊บแจงก็เงยหน้าขึ้น ตอบอืออย่างเสียงแหบ“ฉันไปค่ะ！”

ถึงแม้ที่แผนกทำความสะอาดจะได้เจอนัทธีน้อย แต่ก็อยู่อาคารเดียวกัน แค่ตัวเองหาโอกาส ก็เจอเขาได้

แค่ได้เจอเขา เธอก็จะไปพูดกับเขาด้วยตัวเองว่า เธอคือผู้มีพระคุณของเขา ให้เขาย้ายเธอไปตำแหน่งอื่น

เชื่อว่าเขาทำแน่ ไม่แน่เขาอาจจะเสียใจด้วยที่ส่งเธอไปแผนกทำความสะอาด

คิดแบบนี้ ในใจของจุ๊บแจงก็ดีขึ้นเยอะทันที และยังฉีกยิ้มไปให้มารุตอีก“ผู้ช่วยมารุต ขอโทษนะคะประ......ประธานนัทธีพักอยู่ที่ไหน？”

“คุณถามทำไมเหรอ？”มารุตมองเธออย่างระมัดระวัง

สายตาของจุ๊บแจงระยิบระยับ บิดนิ้วตอบกลับว่า：“ฉัน......ฉันอยากไปขอบคุณเขาด้วยตัวเองที่จัดหางานให้ฉัน”

มารุตมองบนใส่จนตาแทบเหลือก

สรุปว่าอยากขอบคุณ หรืออยากเจอประธาน

“ขอโทษด้วย ที่อยู่ของประธานเป็นความลับครับ ผมบอกใครไม่ได้”มารุตดันแว่นแล้วตอบ

เขาไม่ได้โกหก นี่เป็นความจริง

คนที่มีตัวตนอย่างประธานนี้ ที่อยู่นั้นเป็นความลับ ยังไงศัตรูก็เยอะ หมดหนทาง

จุ๊บแจงกลับคิดว่ามารุตไม่อยากบอกตัวเอง ในใจทั้งโกรธทั้งแค้น แต่ก็หมดหนทาง ได้แต่ปล่อยไป“แบบนี้นี่เอง งั้นก็ช่าง”

อย่างมาก ต่อไปเธอก็สอบถามเอง

“งั้นคุณจุ๊บแจงก็พักเยอะๆ พรุ่งนี้ไปรายงานตัวที่สำนักงานใหญ่ ผมขอตัวก่อน”มารุตพูด

จุ๊บแจงพยักหน้า“ผู้ช่วยมารุตเดินทางปลอดภัยค่ะ”

มารุตไม่ตอบ ก้าวเท้าเดินออกไป

ที่คฤหาสน์ตระกูลไชยรัตน์ นัทธีกับวารุณีถ่ายภาพแต่งงานของวันนี้เสร็จก็กลับไปที่บ้าน

นัทธีมีประชุมวิดีโอคอล จึงเดินไปชั้นบนไม่หยุด ไปประชุมที่ห้องทำงาน

วารุณีนั่งอยู่บนโซฟาในห้องรับแขก เด็กสองคนนี้คนหนึ่งทุบหลังให้เธอ อีกคนบีบขาของเธอ กตัญญูมาก

ตอนที่ปาจรีย์มาถึง ก็เห็นฉากนี้พอดี จึงหัวเราะไปอย่างหยอกล้อ“โหย อารัณกับไอริณกตัญญูจริงๆ”

“แม่บุญธรรม”เด็กทั้งสองคนเงยหน้าไป เรียกเธอด้วยเสียงหวาน

ปาจรีย์เข้ามาจุ๊บทีละคน“เด็กดีจริงๆ！”

“เธอมาได้ไง？”วารุณีชี้ไปที่โซฟา บอกเป็นนัยว่าให้เธอนั่ง

ปาจรีย์นั่งลง“ตอนนี้เธอไม่มีการแข่งขันแล้ว งั้นก็ต้องกลับไปทำงานที่บริษัทต่อสิ ดังนั้นฉันเลยเอาเสื้อผ้าที่ดีไซเนอร์ชั้นล่างออกแบบ เตรียมมาให้เธอแก้”

“พรุ่งนี้ฉันไปบริษัทค่อยเอาให้ฉันก็ได้นี่？ทำไมต้องเอามาให้เองด้วย？”วารุณีพูดอย่างกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

ปาจรีย์ถอนหายใจ“ฉันก็อยาก แต่รอพรุ่งนี้ไม่ไหว ภาพออกแบบพวกนี้ต้องการด่วน ตอนฉันเอาไปโรงงาน ทางโรงงานบอกว่ามีปัญหาเล็กน้อย และฉันก็ไม่ใช่ดีไซเนอร์ ดูไม่ออกว่าปัญหาอยู่ที่ไหน ดังนั้นได้แต่เอามาให้เธอดู ดูเสร็จแล้ว เดี๋ยวฉันต้องเอาไปส่งที่โรงงานอีก

“แบบนี้นี่เอง ฉันดูสิ”วารุณีส่ายมือ สื่อว่าให้ลูกทั้งสองคนไม่ต้องนวด ให้ไปเล่น

เด็กทั้งสองคนจูงมือกันขึ้นข้างบน วารุณีรับออกแบบที่ปาจรีย์ยื่นมา ตรวจดูทีละใบอย่างตั้งใจ