พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 632

นัทธีเห็นอย่างนี้แล้วสีหน้ายิ่งดูแย่เข้าไปใหญ่ “คุณอยากทำอะไรกันแน่！”

จุ๊บแจงกัดริมฝีปากไว้ “ทำไมประธานต้องเลิกจ้างฉันด้วยคะ？”

เธอมองหน้าเขาด้วยสีหน้าไม่พอใจ

นัทธีโกรธจนหัวเราะ “ทำไมน่ะเหรอ？ทำไมคุณไม่ลองคิดดูว่าช่วงนี้คุณได้ทำอะไรไปบ้าง？”

“ฉันไม่ได้ทำอะไรนี่คะ？”จุ๊บแจงสีหน้าข้องใจ

ทีนี้นัทธีถึงเข้าใจว่านี่มันคนโง่ชัดๆ ไม่มีความจำเป็นต้องไปถามคำถามแบบนี้กับเธอเลย สู้พูดตรงๆดีกว่า

คิดถึงตรงนี้ นัทธีจ้องมองเธออย่างเย็นชา “ในฐานะที่เป็นพนักงานของแผนกทำความสะอาด แผนกทำความสะอาดได้บอกคุณหรือเปล่าว่าห้ามขึ้นไปที่ชั้นบนสุด？แต่คุณล่ะ ขึ้นไปครั้งแล้วครั้งเล่า คุณอยากทำอะไร？คืออยากขโมยความลับเหรอ？”

“ไม่ใช่ค่ะ ฉันไม่ได้อยากขโมยความลับ”จุ๊บแจงรีบผายมือปฏิเสธ “ฉันแค่อยากเห็นหน้าคุณ คุณก็รู้อยู่ว่าฉัน......”

“ผมไม่อยากรู้ ผมเคยบอกแล้วถ้าเป็นไปได้ ผมไม่อยากให้คุณช่วยผมเลย ถ้าการช่วยเหลือของคุณมีแต่จะนำพาความความวุ่นวายและปัญหามาให้ผม งั้นการช่วยเหลือของคุณก็กลายเป็นไม่มีค่าอะไรเลย”นัทธีพูดขัดจังหวะด้วยเสียงเย็นชา

จุ๊บแจงน้ำตาไหล “ทำไมคุณต้องทำกับฉันแบบนี้ด้วย คุณไม่มีใจให้เลยเหรอ？”

เธอช่วยเขาไว้ แต่เขากลับบอกเธอว่าไม่อยากให้เธอช่วย แถมยังบอกว่าเธอนำพาปัญหามาให้เขา ทั้งๆที่เธอไม่ได้มีความหมายอย่างนั้นเลย

“คุณต่างหากที่ไม่มีใจ！”นัทธีได้พูดอีก：“คุณไม่เพียงไม่มีใจ แถมยังไม่มีความละอายใจเลย รักคนๆนึงมันไม่ผิด แต่คุณจะคาดหวังให้คนๆนั้นต้องรักคุณด้วยไม่ได้ ยิ่งไปกว่านั้นคนๆนั้นยังมีครอบครัวแล้ว มีอยู่หลายครั้งที่คุณใช้สายตาลึกซึ้งมองผม คอยตามตื๊อผม คืออยากทำอะไร อยากทำลายครอบครัวของผมเหรอ？”

“ฉัน......”จุ๊บแจงอยากบอกว่าตัวเองเปล่า แต่พอคำพูดมาถึงปากกลับพูดไม่ออกสักที

แววตาของนัทธีเต็มไปด้วยการเยาะเย้ย “คุณดูสิ แม้แต่ตัวคุณเองก็ยังไม่อาจปฏิเสธเลย เพราะฉะนั้นความรักแบบนี้มันสกปรก แถมเมื่อวานคุณยังพยายามที่จะทำลายงานแต่งของผมอีก คุณคิดว่าผมจะปล่อยคุณไปเหรอ？บุญคุณที่คุณได้ช่วยชีวิตของผมไว้ ผมได้ใช้เงินคืนให้โดยตรงแล้ว เงินได้โอนให้พ่อของคุณเรียบร้อยแล้ว นับแต่นี้ไป ระหว่างคุณกับผมไม่มีบุญคุณติดค้างกันอีก เพราะฉะนั้นคุณไปจากที่นี่ซะ อย่าให้ผมเห็นหน้าคุณอีก ถ้าเจอหน้าคุณอีกครั้งผมจะไม่ออมมือให้แน่นอน”

พอพูดจบเขาก็ได้ขึ้นรถไป ขับรถไปจากข้างกายของจุ๊บแจง

จุ๊บแจงมองทิศทางที่รถของเขาจากไปด้วยสายตาไม่มีชีวิตชีวา สุดท้ายทนไม่ไหว ได้นั่งร้องไห้ฟูมฟายอยู่บนพื้น

ทำไม？ทำไมฟ้าเบื้องบนต้องทำกับเธอแบบนี้？เธอแค่อยากแสวงหาความรักของตัวเอง ทำไมทุกคนล้วนดูถูกเธอหมด ล้วนรู้สึกว่าเธอผิดหมด？

เธอผิดจริงเหรอ？

ในขณะที่กำลังคิดอยู่ จู่ๆมือถือได้ดังขึ้น

จุ๊บแจงหยิบมือถือออกมาดูอย่างสะอึกสะอื้น พอเห็นว่านิรุตติ์โทรมา สีหน้าได้เปลี่ยนไป เธอรีบเช็ดน้ำตาให้แห้งถึงรับสาย “ฮัลโหล......”

“คุณนี่ไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ ผมให้คุณอยู่ที่บริษัท ไชยรัตน์ กรุ๊ป ช่วยผมทำงาน แต่เรื่องของผมยังไม่ได้ให้คุณทำ คุณก็ถูกไล่ออกมาแล้ว ทำให้ผมผิดหวังจริงๆ”ถึงแม้เสียงของนิรุตติ์ฟังแล้วอ่อนโยนมาก แต่ความเย็นชาที่แฝงอยู่ในคำพูดก็ยังทำจุ๊บแจงตัวสั่นอยู่ดี

มือสองข้างของเธอกุมมือถือเอาไว้แน่น พร้อมถามด้วยเสียงสั่น “คุณ......คุณรู้ได้ยังไงว่าฉันถูก......”

“ก็ได้ยินน่ะสิ” นิรุตติ์ยกมุมปากขึ้น

จุ๊บแจงเบิกตากว้าง “คุณติดเครื่องดักฟังไว้ที่บนตัวฉัน？”

นิรุตติ์หัวเราะเสียงต่ำ “ถ้าผมไม่ติด แล้วผมจะรู้ความเคลื่อนไหวล่าสุดของคุณเหรอ ถ้าเกิดคุณหัวร้อนขึ้นมาหักล้างผมจะทำยังไง？”

“ฉันเปล่านะ” จุ๊บแจงรีบโต้แย้ง

นิรุตติ์เหอะทีนึง “ผมรู้ว่าคุณเปล่า แต่ก็ไม่เป็นไรแล้ว ให้การร่วมงานของเราสองคนจบลงเพียงเท่านี้เถอะ คนโง่อย่างคุณ บางทีตอนแรกผมก็ไม่ควรคาดหวังให้คุณช่วยผมทำงานแล้ว”

เขารู้ความรู้สึกที่จุ๊บแจงมีต่อนัทธี แต่คิดไม่ถึงว่าผู้หญิงคนนี้จะหัวปักหัวปำขนาดนี้

หลังจากเข้ามาบริษัท ไชยรัตน์ กรุ๊ปแล้ว ไม่คิดที่จะสร้างฐานให้มั่นคงก่อนก่อน รอสร้างฐานให้มั่นคงก่อน หลังจากเปลี่ยนตัวเองให้ยอดเยี่ยมขึ้น ค่อยไปใกล้ชิดนัทธี แต่พอเข้าบริษัท ไชยรัตน์ กรุ๊ปปุ๊บก็ไปตามตื๊อตามตอแยนัทธีเลย ได้ทำลายพระคุณอันน้อยนิดนั่นจนหมดสิ้น

ไม่นึกเลยว่าตอนแรกตัวเองจะไปร่วมงานกับผู้หญิงแบบนี้ ดูผิดคนจริงๆ

นี่ยังเป็นครั้งแรกที่นิรุตติ์รู้สึกว่าตัวเองดูคนผิด ในใจรู้สึกค่อนข้างโกรธอย่างเลี่ยงไม่ได้