พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 641

พอทานอาหารมื้อหนึ่งเสร็จอย่างเงียบ ๆ วารุณีก็ลุกขึ้นยืน หันหน้าพูดกับคนรับใช้ “ฉันออกไปเดินเล่นได้ไหม?”

เธออยากออกไปเดินดูด้านนอกคฤหาสน์บ้าง อยู่แต่ในสภาพแวดล้อมของคฤหาสน์ตัวเองไม่พอหรอก

เมื่ออยู่ด้านนอก เธอรับรู้ได้อย่างแน่ชัดว่าตัวเองอยู่ไหน

แน่นอน สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ เธอต้องกาทางหนีที่เหมาะที่สุดให้กับตัวเอง

ก่อนที่เธอจะหลบหนี เธอยังต้องหาโทรศัพท์หรือคอมพิวเตอร์ที่เป็นอิเล็กทรอนิกส์เพื่อติดต่อหานัทธี ให้นัทธีส่งคนมาช่วย จากนั้นเธอถึงจะหนีออกจากคฤหาสน์มาเจอนัทธีได้

คนรับใช้ไม่ได้ตอบอะไร

วารุณีเห็นเช่นนี้ ใจก็เริ่มหวิวขึ้นมา

เป็นไปได้ไหมที่คนใช้ได้รับคำสั่งไม่ให้ปล่อยเธอออกไป?

เมื่อวารุณีเริ่มอยู่ไม่สงบ จู่ ๆคนรับใช้ก็พยักหน้า “ได้สิ คุณผู้ชายบอกไว้แล้วว่าคุณหญิงออกไปเดินรอบ ๆคฤหาสน์ได้ค่ะ แต่เดินไปไหนไกลไม่ได้ค่ะ”

“ทำไมกัน?” วารุณีกุมมือแน่น

คนรับใช้ตอบกลับ “เพราะถ้าเดินไปไกลแล้ว ก็จะเป็นทะเล อาจจะเกิดเรื่องได้”

“จริงเหรอ......”วารุณีเม้มปาก “เข้าใจแล้ว งั้นฉันจะเดินออกไปดูก่อน”

พูดเสร็จ เธอมุ่งไปทางออกจากคฤหาสน์

ระหว่างเดินเธอก็หันไปมองทางคนรับใช้

คิดว่าคนรับใช้จะเดินออกมาด้วย แต่เธอกลับเดาผิด คนรับใช้ไม่ได้ตามออกมา

แบบนี้ยิ่งทำให้วารุณีสับสน ไม่รู้ว่าคนรับใช้หมายถึงอะไร

เธอมั่นใจว่าคนรับใช้ที่ทางคุณผู้ชายส่งมาไม่ใช่แค่มาดูแลเธอ หน้าที่จริง ๆแล้วคือมาเฝ้าเธอ

ในเมื่อเป็นแบบนี้ คนรับใช้ทำไมถึงวางใจให้เธอออกนอกคฤหาสน์ ไม่กลัวว่าเธอจะหนี?

หรือคนรับใช้มั่นใจ นอกคฤหาสน์จะมีคนอื่นเฝ้าอยู่ เลยไม่กลัวเธอหนี?

ถ้าเป็นแบบนี้จริง ๆ เธอแทบจะไม่มีทางหนีได้เลย

เมื่อคิดแล้ว วารุณีถึงกับใจหาย ฝีเท้าก็ไม่ได้เร่งรีบอีกต่อไป

ในที่สุดก็เดินออกจากคฤหาสน์ วารุณีเห็นทิวทัศน์ที่เธอไม่เคยเห็นชั้นบนมาก่อน

ด้านหน้าเป็นชายหาดและมหาสมุทร ส่วนด้านหลังคฤหาสน์เป็นสวนมะพร้าวเขตร้อน

เมื่อเห็นสวนมะพร้าว วารุณีรู้สึกใจหวิวทันที

เธอเข้าใจแล้วว่าทำไมคนใช้ถึงไม่กลัวเธอหนีไป เพราะเธอไม่มีทางหนีไปได้

คฤหาสน์หลังนี้ มันถูกสร้างขึ้นบนเกาะจริง ๆ อย่างที่เธอเดาไว้ในตอนแรก

มองผ่านทะลุต้นมะพร้าว วารุณีมองเห็นมหาสมุทรที่ปลายอีกด้านหนึ่งได้อย่างชัดเจน หรือก็คือ เกาะนี้ล้อมรอบด้วยทะเลทั้งสี่ด้าน ไม่ว่าเธอจะหนีไปทางไหน เธอทำได้เพียงหนีลงทะเล

ในทะเลไม่มีแม้แต่เรือซักลำ เธอไม่สามารถขอความช่วยเหลือออกจากเกาะนี้ได้เลย ได้แค่ว่ายน้ำเองเท่านั้น

ถึงอย่างนั้นร่างกายคนเรามีจำกัด ว่ายไปไม่กี่เมตรก็หมดแรงจมลงทะเลแล้ว ไม่จมน้ำตายก็ถูกปลาที่ดุร้ายจับกิน

สรุปคือ ตราบใดที่เธอกล้าหนี ผลลัพธ์สุดท้ายก็คือตายเท่านั้น!

และมองภาพทะเลที่ไกลออกไป วารุณียิ่งรับรู้ได้ชัดเลยว่าเกาะแห่งนี้ห่างไกลจากแผ่นดินใหญ่มาก ในเมื่อเธอไม่เห็นผืนดินใหญ่ เธอไม่สามารถเดาได้เลยว่าเธออยู่ทะเลส่วนไหนและอยู่เกาะไหนด้วย

ทำไงดี......

ขณะนี้ วารุณีจิตใจเต็มไปด้วยความกังวล จนสีหน้าซีดเซียว

เธอไม่รู้เลยว่าเธออยู่ที่ไหน และติดต่อนัทธีไม่ได้ด้วย เธอกลับไปไม่ได้แล้ว

ในอีกด้านหนึ่ง นัทธีงีบหลับเป็นเวลาสองชั่วโมง หลังจากที่พยายามรวบรวมสมาธิกลับมา ก็ได้ยินเสียงจากปาจรีย์ว่ามารุตและอารัณมาถึงแล้ว

เขาเดินลงชั้นล่างมายังห้องโถงโรงแรมอย่างเร่งรีบ มารุตเดินจูงมืออารัณเข้ามา

เมื่อเห็นนัทธี อารัณรีบปล่อยมือจากมารุตแล้ววิ่งไปทางนัทธี และตะโกนออกมาว่า “คุณพ่อ”