พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 642

อารัณปล่อยเมาส์และถอนหายใจ “เฮลิคอปเตอร์ที่พาแม่ออกจากน่านฟ้าประเทศนี้ไปยังน่านฟ้าของประเทศอื่น ดังนั้นระบบตรวจสอบดาวเทียมจะปิดโดยอัตโนมัติ”

มิฉะนั้น ประเทศนี้จะเข้าไปพัวพันกับอาชญากรรมการสอดแนมประเทศอื่น ๆได้ ซึ่งจะทำให้เกิดข้อพิพาทระหว่างประเทศขึ้น

“แบบนี้นี่เอง” ปาจรีย์พยักหน้าทันที

นัทธีขมวดคิ้วโดยไม่ได้พูดอะไร

ปาจรีย์มองไปทางเขา “ประธานนัทธี ตอนนี้เราควรทำยังไงดี? หรือไม่เราก็เข้าไปประเทศนั้นและใช้ดาวเทียมเพื่อติดตามอีกครั้ง?”

“ไม่มีประโยชน์หรอก” ครั้งนี้นัทธีส่ายหัว

ทุกคนมองไปที่เขา

เขาเกาผมแล้วพูดขึ้น "ไม่ใช่ทุกประเทศที่มีดาวเทียม เมื่อกี้เราเห็นเฮลิคอปเตอร์บินเข้าประเทศนั้น ความเข้มแข็งของชาติตอนนี้ยังอยู่ในระดับกลาง พวกเขาไม่ได้ผลิตดาวเทียมของตัวเอง ดังนั้นมันไม่มีประโยชน์หรอก"

“แบบนี้ พวกเราก็สูญเสียร่องรอยของวารุณีแล้วงั้นสิ?” ปาจรีย์เบิกตากว้าง

อารัณบีบกำปั้น “จะพูดแบบนี้ก็ได้”

“ไม่ว่าจะยังไง ฉันจะต้องหาวารุณีให้เจอ” นัทธีลุกขึ้นยืนและมองไปที่อารัณ “อารัณ ค้นดูทุกประเทศที่เฮลิคอปเตอร์บินเข้าไป รวบรวมเอาไว้ ผมจะค้นหาทีละประเทศ นอกจากนี้ เก็บไฟล์สำเนาของกล้องวงจรและส่งไปให้ตำรวจเพื่อขอให้ตรวจสอบที่มาของเครื่องบินลำนั้นด้วย”

เฮลิคอปเตอร์ต่างจากรถยนต์ที่มีทั่วทุกที่

นอกจากนี้ เฮลิคอปเตอร์ยังได้ติดตั้งระบบค้นหาตำแหน่งไว้ด้วย แค่หาข้อมูลโรงงานของเฮลิคอปเตอร์นั้นแล้วเข้าไปสอบถามที่โรงงานก็สามารถล็อคระบบกำหนดตำแหน่งของเฮลิคอปเตอร์ และจะต้องค้นหาตำแหน่งของเฮลิคอปเตอร์ได้อย่างแน่นอน

“ได้ครับพ่อ” อารัณพยักหน้าตอบรับ จากนั้นนิ้วก็แตะลงบนแป้นพิมพ์อีกครั้ง

นัทธีเรียกมารุตออกจากโรงแรม ไม่รู้ว่าเขาทำอะไรอยู่

บนเกาะ วารุณียืนอยู่ที่ชายหาดเกือบสองชั่วโมง จนกระทั่งท้องฟ้าค่อยๆ มืดลง ลมทะเลพัดผ่าน คนใช้ออกจากคฤหาสน์พร้อมเสื้อคลุม “คุณผู้หญิงคะ ฝนจะตกแล้ว เรากลับกันก่อนเถอะค่ะ”

คนใช้นำเสื้อคลุม คลุมให้กับวารุณี

วารุณีต้องการปฏิเสธ แต่พอคิดว่าถ้าจะหนีก็ต้องรักษาร่างกายให้แข็งแรงไว้ ห้ามป่วยเด็ดขาด จึงกลืนคำปฏิเสธกลับไป

ไม่ว่ายังไง แม้ตอนนี้เธอจะถูกขังอยู่บนเกาะร้างแห่งนี้ เธอก็ห้ามสิ้นหวัง ยังไงก็ต้องหาทางหนีออกจากที่นี่ให้ได้ ถึงแม้ว่าเธอจะหนีไม่พ้น เธอก็ยังต้องหาวิธีติดต่อนัทธีให้ได้

“ขอบคุณ” วารุณีสวมเสื้อคลุม ร่างกายที่ได้รับความเย็นจากลมก็อุ่นขึ้นในทันใด

คนใช้ถอยไปด้านข้าง "ยินดีค่ะคุณผู้หญิง เรากลับกันเถอะค่ะ"

คนใช้พูดอีกครั้ง

วารุณีมองทะเลตรงหน้าพร้อมพยักหน้ารับ “โอเค”

ทั้งสองหันหลังเดินกลับไปยังคฤหาสน์

พอกลับมาที่คฤหาสน์ คนใช้รินน้ำให้เธอดื่ม

วารุณีรับมา และถามด้วยสายตาเป็นประกาย “คนรับใช้ที่นี่มีเธอคนเดียวเหรอ? ไม่มีคนอื่นอีกแล้ว? เช่นบอดี้การ์ดประมาณนั้น”

“ใช่ค่ะ มีแค่ฉันคนเดียว” คนใช้พยักหน้า

วารุณีเชิดหน้ามอง

ดูเหมือนว่าจะไม่มีบอดี้การ์ดจริง ๆ

คนที่พาเธอมา คงจะมั่นใจมากจริง ๆว่าเธอไม่สามารถหนีไปไหนได้ ดังนั้นจึงส่งแค่คนใช้มาคนเดียว และคิดว่าสามารถเฝ้าเธอได้

วารุณีดื่มน้ำและวางแก้วลง

คนใช้เห็นเช่นนี้ ก็ถามขึ้นอีกครั้ง “คุณผู้หญิง รับผลไม้หน่อยไหมคะ?”

วารุณีส่ายหัว “ไม่ล่ะ ฉันกินไม่ลง”

“ค่ะ” คนใช้ก็ไม่ได้พูดอะไรอีก

วารุณีหลับตาลง ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

ผ่านไปไม่กี่วินาที จู่ ๆดวงตาเธอก็เบิกกว้างและมองไปยังคนใช้ "อาหารมื้อเที่ยงไม่เลวเลย แต่ผักไม่ค่อยสดเท่าไหร่ ไม่มีผักสดกว่านี้แล้วเหรอ?"

คนใช้ถอนหายใจ “มันเป็นแบบนี้ค่ะคุณผู้หญิง ผักที่คุณกินตอนเที่ยงนี้เก็บจากสวนและส่งตรงที่เกาะนี้แบบเร่งด่วน แต่เกาะนี้อยู่ไกลจากแผ่นดินใหญ่มาก และใช้เวลาสองวันในการเดินเรือ ดังนั้นเมื่อจัดส่งแล้วจะไม่สดเหมือนเพิ่งเก็บจากสวนแน่นอนค่ะ ”