พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 651

นัทธีหรี่ตาลง สายตาหม่นลง สักพักจึงขยับริมฝีปาก“ผมเข้าใจแล้ว เกาะร้างที่เหลือล่ะ？”

“ยังตรวจสอบอยู่ครับ”มารุตตอบ

นัทธีพยักหน้าเบาๆ“อือ ไปเถอะ มีข่าวแล้วแจ้งผมทันที”

“ครับ”มารุตพยักหน้า ถอยออกไป

สำหรับเกาะร้างนัมเบอร์วันที่ไม่มีร่องรอยของวารุณี ที่จริงนัทธีก็เตรียมใจไว้ตั้งแต่แรกแล้ว ยังไงเรื่องราวก็คงไม่ราบรื่นขนาดนั้น ที่หาก็จะเจอวารุณีเลย

แต่พอตอนที่ได้ยินว่าเกาะร้างนัมเบอร์วันไม่มีร่องรอยวารุณี ในใจเขาก็ผิดหวังอย่างมาก

นัทธีสูดหายใจลึกๆ ยืนขึ้นมา เดินไปตรงหน้าหน้าต่างทรงสูง มองท้องฟ้ายามค่ำคืนที่มืดมิดด้านนอก กับทะเลที่ไม่มีที่สิ้นสุด ริมฝีปากก็เม้มแน่น

วารุณี คุณอยู่ไหนกันแน่？

บนเกาะของนิรุตติ์

วารุณีก็ยืนอยู่ข้างหน้าหน้าต่างทรงสูง มองวิวทะเลด้านนอก ใบหน้าไร้อารมณ์ใดๆ

สามวันแล้ว

เธออยู่บนเกาะนี้ ผ่านไปสามวันแล้ว

สามวันนี้ ก็ไม่รู้ว่าพวกนัทธีเป็นไงบ้าง

นัทธีจะต้องหาเธอจนบ้าไปแล้วแน่ๆ และยังมีอารัณไอริณ

วารุณีจับผ้าม่านข้างๆ สูดจมูกขึ้นเล็กน้อย เบ้าตาแดง น้ำตาไหลออกมาอย่างไร้เสียง

ตอนนี้เธอกลัวมากจริงๆ กลัวว่าไม่รู้ว่าเมื่อไหร่นิรุตติ์ จะลงมือกับเธอ และยังมีนวิยา

ถึงแม้นิรุตติ์จะรับประกันแล้ว ว่าจะไม่ช่วยนวิยา แล้วแต่เธอว่าจะทรมานนวิยาอย่างไร

แต่ที่นี่ถือว่าเป็นถิ่นของนวิยา ถ้าเธอจัดการนวิยา ก็ไม่แน่ว่าจะสำเร็จ

บางทีนวิยาจัดการเธอ อาจจะง่ายกว่าด้วยซ้ำไป

ดังนั้นเธอก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่นวิยาจะลงมือเธอ

“นัทธี ฉันคิดถึงคุณจัง”วารุณีก้มหน้าลง สะอื้นเบาๆ

ด้านหลัง จู่ๆห้องก็ถูกเปิดออก ร่างสูงใหญ่เดินเข้ามา

คนนั้นเดินเบามาก วารุณีที่กำลังมีจิตใจคำนึงถึงนัทธีกับพวกลูกๆ ก็ไม่สังเกตถึงคนที่มาจากด้านหลัง

จนกระทั่งมือสองข้างยื่นมาที่เอวเธอ กอดเธอไว้จากด้านหลัง เธอจึงตกใจทันที ได้สติคืนมา ก็รีบเอามือสองข้างที่เอวออกไป แล้ววิ่งไปด้านข้าง

วารุณีวิ่งไปด้านข้าง กำฝ่ามือไว้ มองนิรุตติ์อย่างระวังและโกรธ“คุณเข้ามาเมื่อไหร่！”

นิรุตติ์มองสองมือของตัวเองอย่างเสียใจ

สัมผัสที่กอดหญิงสาวเมื่อกี๊ยังติดอยู่ที่มือเขาอย่างชัดเจน นุ่มๆ ยกมือมาดม ด้านบนยังมีกลิ่นหอมหลงเหลือ

นิรุตติ์อดไม่ได้ที่จะสูดหายใจลึกๆ จากนั้นเอามือล้วงในกระเป๋ากางเกงอย่างเสียใจ

เสียดายจริงๆ เธอตอบสนองได้ไวขนาดนี้ เขายังกอดไม่พอเลย

“ตอนที่คุณพูดว่าคิดถึงนัทธี ผมก็เข้ามาแล้ว”นิรุตติ์พิงกระจกของหน้าต่างทรงสูง มองวารุณีเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม

รูม่านตาวารุณีหดลงเล็กน้อย

ดันเข้ามาในตอนนั้น！

“คุณเข้ามา ทำไมไม่บอกก่อน！”วารุณีกัดริมฝีปาก“ถึงนี่เป็นถิ่นของคุณ แต่ตอนนี้คนที่อยู่ในห้องคือฉัน คุณ......”

เธอยังพูดไม่จบ ก็ถูกนิรุตติ์ตัดบท“คุณก็บอกแล้วที่นี่คือถิ่นของผม ในเมื่อเป็นถิ่นของผม ผมอยากไปไหน ทำไมต้องบอกก่อน？วารุณี คุณพูดจาผิดไปนะ”

พูดไป เขาก็เดินไปที่เธอ

วารุณีเห็นแบบนี้ สีหน้าก็เปลี่ยนไป“หยุด ห้ามเข้ามา！”

อย่างไรก็ตามนิรุตติ์ทำเหมือนไม่ได้ยิน เดินเข้ามาหาเธอต่อ

วารุณีขมวดคิ้วแน่น จะวิ่งออกไปจากห้อง

แต่เหมือนนิรุตติ์พอจะเดาได้อยู่แล้ว ก้าวไปอย่างกว้าง จับแขนของเธอไว้ จับเธอกลับมา