พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 672

วารุณีพยักหน้า“แน่นอน แต่ตอนนี้ยังไม่ได้มาส่ง น่าจะมาถึงพรุ่งนี้”

ตอนที่เรือสำราญมาถึงท่าเรือ เธอกับนัทธีก็ออกไปก่อน

ส่วนนวิยากับเมโรนายังอยู่บนเรือสำราญ ถึงตอนนั้นให้มารุตขับรถมาส่ง

“ที่แท้ก็แบบนี้ ฉันว่าครั้งนี้ นวิยาน่าจะไม่สู้ด้วยอีก”ปาจรีย์พูด

วารุณีหัวเราะ：“ถ้าเธอยังจะสู้อีก งั้นนัทธีกับฉันก็ไปฆ่าตัวตายได้เลย ไม่ถึงขนาดว่าแม้แต่คนๆเดียวก็ยังดูไม่ได้”

พวกเธอพูดคุยหัวเราะกันไป แป๊บเดียวก็เย็น

เชอรีนกับลีน่าก็กล่าวลาออกไป พรุ่งนี้ค่อยรวมตัวใหม่

ที่จริงปาจรีย์ก็คิดจะไป แต่ถูกวารุณีให้อยู่คนเดียว

ทุกคนรู้ว่า แบบนี้วารุณีต้องมีอะไร ที่จะพูดกับปาจรีย์ส่วนตัว

“ป้าส้ม จึงอุ้มไอริณไป”วารุณีส่งไอริณให้ป้าส้ม

ป้าส้มพยักหน้า รับไอริณขึ้นไปข้างบน

ไอริณก็รู้เรื่องดี ไม่ร้องไห้จะอยู่ต่อ ตามป้าส้มออกไปอย่างเชื่อฟัง

ในห้องเหลือแค่วารุณีกับปาจรีย์สองคน

ปาจรีย์มองเธอ แล้วอ้าปาก“วารุณี เธอมีอะไรสำคัญมากอยากคุยกับฉันใช่ไหม？”

วารุณีพยักหน้า จากนั้นหยิบรูปใบหนึ่งออกมาจากกระเป๋าให้ปาจรีย์

ปาจรีย์รับมาอย่างสงสัย จ้องภาพนั้นสักพัก เห็นในภาพเป็นชายชราที่รอยสักเต็มตัวคนหนึ่ง ใบหน้าจึงเต็มไปด้วยความสงสัย“นี่......นี่หมายความว่าไง？”

“คนบนรูปนี้ คือฆาตกรที่ฆ่าพ่อแม่พงศกร”วารุณีชี้ไปที่รูปแล้วตอบ

ปาจรีย์ตะลึงก่อน จากนั้นสีหน้าก็เปลี่ยนไปอย่างมาก“อะไรนะ？ฆาตกรที่......ฆ่า......ฆ่าพ่อแม่พงศกร？”

เธอตกใจจนพูดออกมาติดขัด แม้แต่มือที่ถือรูปภาพ ก็สั่น

วารุณีตอบอือ“ถูกต้อง เขานี่แหละ”

ปาจรีย์อ้าปากกว้าง สักพักจึงพูดออกไป“ดีจัง ดีจัง......วารุณี เธอหาคนนี้เจอได้ไง？”

ปาจรีย์มองวารุณีตาแดง น้ำตาคลอไปมาที่เบ้าตาด้วยความตื่นเต้น

เธอจะไม่ตื่นเต้นได้เหรอ？

สิบกว่าปีแล้ว เธอหาฆาตกรที่แท้จริงมาตลอด อยากชำระล้างความบริสุทธิ์ให้ครอบครัวตัวเอง บอกพงศกรว่า ครอบครัวพวกเขาไม่ใช่คนที่เปิดเผยร่องรอยของพ่อเขาจริงๆ

แต่สิบกว่าปีมานี้ ไม่ว่าเธอจะพยายามแค่ไหน สืบอย่างไร ก็หาฆาตกรตัวจริงไม่ได้

และตอนนี้ จู่ๆวารุณีก็หาให้เธอได้ เธอจะไม่ดีใจได้ไง

“นิรุตติ์ช่วยฉันสืบ”วารุณีตอบไป

ปาจรีย์ตะลึง“เขา？”

“ถูกต้อง เธอน่าจะรู้ นิรุตติ์กับฆาตกรที่ทำร้ายพ่อแม่พงศกร มาจากองค์กรเดียวกัน ถ้าเขาสืบ จะต้องไวกว่าพวกเราแน่นอน และก็ ฉันว่าเขาก็ไม่จำเป็นต้องหลอกฉันเรื่องนี้ด้วย เพราะว่าเรื่องนี้ ไม่เกี่ยวกับเขาเลย”วารุณีอธิบาย

ปาจรีย์พยักหน้า“ก็ใช่ แต่ว่าวารุณี เขาสืบให้เธอ คงไม่ใช่เธอรับปากอะไรหรอกนะ？ถ้าเป็นแบบนี้จริง ฉันยอม......”

“วางใจเถอะ ไม่มีจริงๆ”วารุณีจิบน้ำแล้วตอบไปว่า：“ตอนแรก ฉันก็คิดว่าเขาจะให้ฉันรับปากอะไร คิดไม่ถึงว่าสุดท้ายเขาก็ไม่ทำอะไรแบบนี้ ดังนั้นเธอไม่ต้องห่วง”

เห็นวารุณีพูดจริง ปาจรีย์จึงวางใจ แล้วก็โล่งอก“งั้นก็ดี งั้นก็ดี”