พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 671

วารุณีกับนัทธีต่างไม่รู้ว่าตัวเองเป็นข่าว ตอนนี้อยู่บนท้องฟ้าสูงกว่าหมื่นเมตรแล้ว

สามชั่วโมงถัดมา เครื่องบินก็จอดลงบนลานจอดของคฤหาสน์ตระกูลไชยรัตน์

นัทธีเปิดประตูเครื่อง แล้วลงไปก่อน

พอลงไปแล้ว เขาก็ยื่นมือออกไปหาวารุณีบนเครื่องบิน“ผมประคองคุณเอง ระวังนะ”

วารุณีมองท่าทางชายหนุ่มที่เอาใจใส่ ก็ยิ้ม จากนั้นเอามือวางไป

ชายหนุ่มจับมือเธอไว้ ออกแรงที่แขน แล้วเอาเธอลงมาจากบนเครื่องบิน

วารุณีตกอยู่ในอ้อมแขนของนัทธี

นัทธีโอบเธอไว้ จากนั้นก็เอาเธอวางไว้ที่พื้น“เรียบร้อย”

วารุณีลงไปที่พื้นแล้ว ก็มองคฤหาสน์อันคุ้นเคยตรงหน้า เบ้าตาแดงทันที

ในที่สุดเธอก็กลับมา กลับมาถึงบ้านของเธอกับนัทธี และลูกอีกสามคน

ช่วงที่ถูกนิรุตติ์ขังไว้ เธอสะดุ้งตื่นจากฝันอยู่หลายครั้ง กลัวว่าตัวเองจะถูกจังบนเกาะไปชั่วชีวิต และไม่กลับมานี่อีก

แต่ไม่คิดว่า เธอจะกลับมาแล้ว

“หม่ามี๊”ตอนที่วารุณีกำลังถอนหายใจนั้นเอง

ด้านหลังก็มีเสียงเรียกที่แสนดีใจของลูกสองคน

วารุณีตัวแข็งทื่อ จากนั้นหันกลับไป มองเห็นเด็กทั้งสองที่วิ่งมาหาตัวเอง

และด้านหลังของเด็กทั้งสองคน ก็มีปาจรีย์ เชอรีน และลีน่าทั้งสามคนนี้ ก็กำลังเดินมาทางนี้อย่างรวดเร็ว

“หม่ามี๊！”เด็กทั้งสองมาถึงตรงหน้าวารุณี ก็เหมือนกับลูกกระสุนปืนใหญ่สองอัน ที่พุ่งตรงมาที่วารุณี เกาะขาเธอคนละข้าง

“หม่ามี๊ ในที่สุดหม่ามี๊ก็กลับมาแล้ว ไอริณคิดถึงหม่ามี๊มากฮือฮือฮือ......”ไอริณถูไถไปตรงขาของวารุณี แล้วร้องไห้ออกมา

ถึงแม้อารัณไม่ร้องไห้ แต่ก็กลั้นน้ำตาไว้ พยักหน้าไปมา“ใช่ครับหม่ามี๊ อารัณก็คิดถึงหม่ามี๊”

วารุณีมองเด็กทั้งสองคน ในใจก็ค่อนข้างรับไม่ได้

เธอนั่งลง กอดลูกทั้งสองคนไว้ในอ้อมแขน ลูกหัวเล็กๆของลูกทั้งสองคน เสียงก็สะอื้นขึ้นมา“หม่ามี๊ก็คิดถึงพวกหนูนะ ขอโทษนะลูกรัก หม่ามี๊ทำให้พวกลูกเป็นห่วง ขอโทษจริงๆ！”

ในส่วนนี้ เธอที่เป็นหม่ามี๊ ช่างไร้คุณสมบัติจริงๆ จู่ๆก็ถูกคนพาตัวไป จะต้องทำให้เด็กทั้งสองตกใจไม่น้อยแน่

อารัณไอริณพิงไปในอ้อมกอดวารุณี ร้องไห้อย่างเสียใจ

พวกปาจรีย์สามคนหยุดลงตรงข้ามวารุณี ไม่พูดอะไร พวกเธออยากรอให้สามคนแม่ลูกใกล้ชิดกันให้พอแล้วค่อยพูด

นัทธีก็ยืนอยู่ข้างๆ ไม่รบกวนสามคนแม่ลูก

แต่หลังจากผ่านไปสองสามนาที เขาก็เข้ามา ย่อตัวไปเช่นกัน แล้วเอาสามคนแม่ลูกมาไว้ในอ้อมแขน“เอาล่ะ อย่าร้องไห้ หม่ามี๊กลับมาเป็นเรื่องที่น่ายินดี ไม่ใช่เหรอ？”

ได้ยินคำนี้ อารัณก็รีบสูดจมูก หยุดร้องไห้“พ่อพูดถูก ไอริณ อย่าร้องไห้ พวกเราควรจะยิ้ม หม่ามี๊กลับมาแล้ว ต้องยิ้มสิถึงจะถูก”

ไอริณตอบกลับอย่างสะอึกสะอื้น：“หนูเข้าใจแล้วค่ะพี่ หนูไม่ร้องไห้แล้ว”

เธอเงยหน้าขึ้น มองวารุณีกับนัทธีแล้วร้องไห้เบาๆ ฉีกยิ้มให้ทั้งสอง“พ่อหม่ามี๊ ดูสิคะ หนูไม่ร้องไห้แล้ว”

“อือ หม่ามี๊เห็นแล้ว เป็นเด็กดีมาก！”วารุณีจูบหน้าผากของสาวน้อย

แน่นอนว่า ก็ไม่ลืมอารัณ จูบลงไปด้วย

ในฐานะแม่ ความยุติธรรมนี้ เธอทำได้ดีมาตลอด

นัทธีก็เช่นกัน จูบลูกชายลูกสาวไปคนละที

ปลอบเด็กทั้งสองเสร็จ วารุณีก็ถูกนัทธีประคองขึ้นมา

วารุณีมองเพื่อนรักสามคนตรงหน้า แล้วปรากฏรอยยิ้ม

เพื่อนรักสามคนก็ยิ้มไปที่เธอ จากนั้นแป๊บหนึ่ง ทั้งสามก็วิ่งมาทางวารุณี กอดวารุณีไว้ตรงกลาง

“วารุณี ยินดีต้อนรับกลับบ้าน！”ปาจรีย์มองวารุณี พูดอย่างตื่นเต้นดีใจ