พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 678

นัทธีพยักหน้า“ถึงจังหวัดจันทร์แล้ว ตอนนี้อยู่ระหว่างทางไปคฤหาสน์ตระกูลแก้วสุทธิ”

วารุณีหยิบตะเกียบขึ้นมา กินไปนิดหน่อยแล้วพูดอีกว่า：“งั้นเดี๋ยวพวกเราต้องไปไหม？”

“แน่นอน มีบางเรื่องควรถามให้ชัดเจน”นัทธีพยักหน้า

วารุณีถือนมขึ้นมาดื่มไปคำหนึ่ง“จริงๆด้วย แต่ว่าคุณหมอพิชิตก็บอกว่าจะไปพบนวิยา”

“ให้เขาไปด้วยกันก็ได้ ผมให้เขาไปเจอนวิยาคนเดียวไม่ได้ คนอย่างเขา ใจอ่อนที่สุด”นัทธีหรี่ตาพูด

คนอย่างพิชิตเขาเข้าใจดี จิตใจดีขั้นสุด ใจก็อ่อนมาก ขี้เห็นใจและเมตตากว่าคนอื่นตั้งแต่เด็ก

ตอนเด็กดูทีวีด้วยกัน คนเลวในทีวีตาย พิชิตก็จะร้องไห้ สำหรับชีวิตแล้ว พิชิตให้ความเคารพอย่างมาก ดังนั้นจึงเป็นสาเหตุที่พิชิตเลือกเรียนหมอ

และที่พิชิตรักก็คือนวิยา ถึงแม้ตอนนี้พิชิตพูดว่า จะไม่ช่วยนวิยาอีก บอกว่านวิยาควรถูกลงโทษ

แต่ถ้าพิชิตเห็นสภาพของนวิยาจริงๆ แล้วถูกนวิยาร้องไห้ใส่ ใครจะไปรู้ว่าจะใจอ่อนหรือไม่

“นี่ก็ใช่”วารุณีเห็นด้วย

ครั้งที่แล้ว เพราะว่าพิชิตใจอ่อน ปล่อยนวิยา ทำให้อารัณกับไอริณบาดเจ็บ

ส่วนนวิยากลับหนีอยู่ข้างนอกอยู่นาน

ดังนั้นครั้งนี้ จะต้องจับตาดูพิชิตให้ดี อย่าให้โอกาสพิชิตหลงนวิยาอีกเด็ดขาด

นัทธีหยิบโทรศัพท์ออกมา โทรหาพิชิต

พิชิตกำลังตรวจคนไข้อยู่ เห็นโทรศัพท์ดัง หลังจากขอทางคนไข้แล้ว ก็กดรับ“นัทธี”

“นวิยามาถึงจังหวัดจันทร์แล้ว”นัทธีก็ไม่พูดแกล้งให้อยากอะไร เขาพูดไปตรงๆเลย

พิชิตเบิกตาโต“ถึงแล้ว？”

“อือ ประมาณหนึ่งชั่วโมงข้างหน้า จะไปถึงคฤหาสน์ตระกูลแก้วสุทธิ นายจะไปเจอเธองั้นเดี๋ยวก็ไปนะ พลาดโอกาสนี้ไป ฉันจะไม่ให้โอกาสนายครั้งที่สองอีก”นัทธีพูดนิ่งๆ

เขาแค่ให้โอกาสพิชิตเจอนวิยาครั้งหนึ่ง

หลังจากเจอกันครั้งนี้แล้ว เขาจะไม่ให้พิชิตเจอนวิยาอีก

พิชิตได้ยินคำนี้ ก็ตอบกลับทันทีว่า“ฉันเข้าใจแล้ว เดี๋ยวฉันไป”

นัทธีไม่พูดอะไร ก็วางสายไปเลย

พิชิตวางสายไปอย่างหดหู่ หลังจากนิ่งไปสักพัก จึงหันกลับ กลับไปที่ห้องทำงาน ยิ้มอย่างขอโทษให้คนไข้“ขอโทษครับ พวกเรามาตรวจต่อดีกว่า”

คนไข้พยักหน้า

พิชิตดึงเก้าอี้กลับไปนั่งอีกครั้ง แล้ววิเคราะห์อาการป่วยให้คนไข้ต่อ

จนกระทั่งหลังจากคนไข้หยิบผลออกไป เขาก็โทรหาผู้อำนวยการโรงพยาบาลทันที ขอลาหนึ่งวัน

ผู้อำนวยการโรงพยาบาลก็ไม่พูดอะไร เห็นด้วยกับการลาของเขา

พิชิตเก็บของ ถอดเสื้อกาวน์ด้านบน แล้วลุกขึ้นออกไปจากโรงพยาบาล ขับรถไปที่คฤหาสน์ตระกูลแก้วสุทธิ

ขณะเดียวกัน วารุณีกับนัทธีก็กำลังออกจากบ้าน ไปที่นั่นเช่นกัน

โชคดีมาก ตอนที่พวกเขาเพิ่งถึง พิชิตก็มาถึงแล้ว

พิชิตมาตรงหน้าทั้งสอง“นัทธี วารุณี”

“คุณหมอพิชิต”วารุณีทักทายอย่างสุภาพและเว้นระยะห่าง

ยังไงซะหลังจากที่พิชิตปล่อยนวิยาออกมา แล้วทำร้ายลูกทั้งสองคนไป ท่าทีที่เธอมีต่อพิชิต ก็ไม่ใช่แบบนี้แล้ว ไม่ใกล้ชิด ไม่ใช่เพื่อน เป็นแค่คนรู้จักคนหนึ่ง

แม้แต่นัทธีก็เช่นกัน

พิชิตรู้ถึงสาเหตุที่พวกเขามีท่าทีเหินห่างต่อตัวเอง ในใจก็ยิ้มอย่างขมขื่นสุดๆ

วารุณียังดีหน่อย ก่อนหน้านี้ก็ไม่ใช่ว่ามีเพื่อนเยอะ ดังนั้นเสียมิตรภาพนี้ไป เธอก็ไม่รู้สึกเสียดาย

แต่ทางนัทธี เขากลับหมดหนทางที่จะไม่สนใจ

เขากับนัทธี เป็นเพื่อนที่โตมาด้วยกันแต่เด็ก เพราะว่าเขามีอารมณ์ชั่ววูบ ตอนนี้นัทธีเลยเลิกยุ่งกับตัวเอง

บอกว่าไม่เสียใจก็คงไม่จริง ยังไงเขาก็เสียเพื่อนเพียงคนเดียวไป