พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 677

ลูกกระเดือกพงศกรขยับเล็กน้อย“ผมรู้”

ตอนนั้น ญาติทุกคนของตระกูลอิสริยานนท์ ก็ตัดสัมพันธ์กับพวกเขาฝ่ายเดียว

ครอบครัวเขา อยากไปหาญาติพวกนั้นก็ทำไม่ได้ เพราะญาติพวกนั้นกลัวจะเหนื่อยไปด้วยเพราะครอบครัวพวกเขา ดังนั้นเลยหายหัวไปเลย

และยังมีญาติบางคน ยังจะจับพวกเขา ไปส่งให้องค์กรนั้นอีก อยากดูว่าแลกกับเงินมาได้ไหม

ถ้าไม่ใช่ว่าพ่อแม่พยายามขับไล่ญาติพวกนั้นไปอย่างหนัก ครอบครัวเขาคงถูกส่งไปที่องค์กรนั้น โดยญาติพวกนั้นแล้วจริงๆ และคงถูกฆ่าไปแล้ว

ครอบครัวเขายืดชีวิตอยู่ต่อได้อีกช่วงหนึ่ง ภายใต้การค้นหาขององค์กร โดยมาจากความช่วยเหลือของตระกูลจิรดำรงค์จริง

“ในเมื่อนายรู้ งั้นนายควรคิดให้ดี ถึงพวกคุณอาไกรวิชญ์จะผิด แต่ก็ควรได้รับการยกโทษ นายไม่สามารถมองคนธรรมดาสองคนนั้น เป็นคนยิ่งใหญ่ สมบูรณ์แบบ ที่สมบูรณ์แบบจนเล่นงานองค์กรใหญ่นั้นได้ ซึ่งนั่นเป็นไปไม่ได้ และนายเคยคิดไหมว่า การตายของพ่อแม่นาย บางทีนอกจากนายแล้ว พวกคุณอาไกรวิชญ์ก็รู้สึกใจสลายเช่นกัน？พวกเขารู้ว่าตัวเองไม่ระวังตัวเลยทำเพื่อนของตัวเองตาย ในใจจะคิดอย่างไรล่ะ？”

ริมฝีปากบางๆของพงศกรเม้มแน่น ไม่พูด

วารุณีสูดหายใจลึกๆ “ฉันบอกนายละกัน พวกเขาก็จะโทษตัวเอง รู้สึกผิด ไม่ให้อภัยตัวเองไปทั้งชีวิต นายไม่ได้เจอพวกคุณอาไกรวิชญ์มาสิบกว่าปีแล้วใช่ไหม？นายรู้ไหมตอนฉันเจอพวกเขาครั้งแรกเป็นอย่างไรบ้าง？ผมขาวไปหมด ใบหน้ามีริ้วรอย ปีนี้พวกเขาเพิ่งจะห้าสิบสอง แต่ดูเหมือนเจ็ดสิบ แก่กว่าคนรุ่นเดียวกันเยอะมาก นายรู้ไหมอะไรทำให้เป็นแบบนี้ ความรู้สึกผิดไง หลายปีมานี้ พวกคุณอาไกรวิชญ์ รู้สึกผิดตลอดเวลา”

ตอนแรก เธอแค่แปลกใจว่าทำไมพวกคุณอาไกรวิชญ์ ถึงได้แก่กว่าคนรุ่นเดียวกัน และก็ถามสาเหตุ แต่พวกคุณอาไกรวิชญ์ไม่ยอมพูด

แต่เป็นปาจรีย์ที่บอกเธอภายหลัง หลังจากความคับแค้นใจของตระกูลจิรดำรงค์กับพงศกร ถึงรู้สาเหตุว่าทำไมพวกคุณอาไกรวิชญ์ถึงแก่มากอย่างนี้

ดังนั้นเธอเลยรู้สึกแย่

พงศกรได้ยินวารุณีพูดว่าสามีภรรยาตระกูลจิรดำรงค์แก่กว่าคนรุ่นเดียวกันเยอะเลย รูม่านตาก็อดไม่ได้ที่จะหดลง

ตรงนี้ เขาไม่รู้จริงๆ

เพราะว่าเขาไม่ได้เจอสามีภรรยาคู่นั้นสิบกว่าปีแล้วจริงๆ และก็ไม่อยากเจอด้วย

ดังนั้นจึงไม่รู้ว่าพวกเขาเป็นไงบ้าง

“พงศกร ฉันบอกนายเยอะอย่างนี้ ก็แค่อยากบอกนายว่า นอกจากพวกคุณอาไกรวิชญ์จะต้องได้รับการยกโทษแล้ว ที่สำคัญก็คือ หวังว่านายจะหยุดใช้ชีวิตกับความเกลียดชังในอดีต คนที่นายควรแก้แค้นจริงๆ เป็นฆาตกร ไม่ใช่พวกคุณอาไกรวิชญ์ นายเข้าใจไหม？และฉันเชื่อว่า ถ้าพ่อแม่นายมีชีวิตอยู่ พวกเขาจะต้องไม่โทษพวกคุณอาไกรวิชญ์แน่ เพราะว่าทุกคนต่างคิดได้ ว่าเรื่องนี้ที่จริงแล้วโทษพวกคุณอาไกรวิชญ์ไม่ได้เลย เป็นนายที่สุดโต่งเกินไป ดื้อรั้นเกินไป พงศกร ฉันหวังว่านายจะคิดดีๆ”

พูดจบ วารุณีก็วางสาย

นัทธีออกมาจากห้องน้ำ บนตัวสวมชุดคลุม ในมือถือผ้าขนหนู กำลังเช็ดผมไป พร้อมกับก้าวเท้ายาวมาที่เธอ ใบหน้าหล่อเหลานั้นหม่นลงไป น้ำเสียงก็ดูกระแหนะกระแหน“คุณพูดโน้มน้าวคนเก่งจริงนะ”

วารุณีมองเขา“ทำไม หึงเหรอ？”

นัทธีส่งเสียงฮึดฮัด ไม่พูดอะไร

วารุณีโบกมือให้เขา“มานี่”

“อะไร？”ถึงนัทธีไม่รู้ว่าเธอจะทำอะไร แต่ก็หยุดลงตรงหน้าเธอ

วารุณีคว้าคอเสื้อที่หน้าอกของเขา จากนั้นออกแรงดึงลงมา

คอนัทธีถูกเธอดึงลงไป เธอเงยหน้าขึ้น จูบไปที่ริมฝีปากของเขา“เป็นไงบ้าง ยังหึงอยู่ไหม？”

ริมฝีปากบางๆของนัทธียกขึ้น จะเห็นว่าอารมณ์ดีขึ้น“ก็พอได้ ไม่หึงชั่วคราว”

วารุณีกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ปล่อยคอเสื้อเขาออก จากนั้นก็ค่อยๆดูปลง“ฉันทำแบบนี้ เพราะหวังว่าพงศกรจะออกมาจากความเกลียดชังเร็วๆ อย่าขังตัวเองไว้ในความเกลียดชัง ซึ่งไม่ดีต่อตัวเอง และตระกูลจิรดำรงค์ และก็ ปาจรีย์กับเขาล้วนแต่เป็นเพื่อนฉัน ฉันหวังจริงๆว่า พวกเขาจะไม่เกลียดกันไปทั้งชีวิต ทั้งๆที่เมื่อก่อนพวกเขาก็ดีต่อกัน”

“ถ้าไม่เห็นแก่ว่าพงศกรไปช่วยคุณกับลูกทั้งสอง ผมไม่ให้คุณเป็นห่วงเขาขนาดนี้แน่”นัทธีนั่งลงข้างเธอ

วารุณีหัวเราะ“ฉันรู้ว่าคุณจำพระคุณนี้ได้ ถึงได้กล้าพูดต่อหน้าคุณ แค่ไม่รู้ว่า คำพูดพวกนั้นที่ฉันพูด พงศกรจะฟังไหม”

ถ้าฟัง เกรงว่าไม่นานพงศกรจะคิดได้ แล้วปล่อยความเกลียดชังทุกอย่างที่มีต่อตระกูลจิรดำรงค์ กลายเป็นปล่อยวาง

ตอนนั้น พงศกรกับปาจรีย์ อาจจะมีพรหมลิขิตได้อยู่ด้วยกัน

แต่ถ้าพงศกรไม่ฟัง งั้นชาตินี้พวกเขา ก็เกรงว่าจะไม่มีพรหมลิขิตต่อกัน