พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 683

จากนั้นวารุณีและนัทธีก็เดินเข้าไป เดินไปถึงข้างเตียง ก้มมองเธออย่างวางมาด

“เมื่อกี้เจ็บมากใช่ไหม？” วารุณีเอ่ยปาก

นวิยาเหลือบตา สบตากับเธอ

ในตานั้น เต็มไปด้วยความเกลียดชัง ราวกับจะฉีกวารุณีแยกออกจากกัน

นัทธีหรี่ตา พร้อมที่จะให้มารุตเข้าไป สั่งสอนนวิยา

วารุณีขวางไว้ “ไม่ต้อง ขาเธอเจ็บจนต้องพยุงละ บทเรียนเล็กๆ น้อยๆ ไม่มีความหมายอะไรกับเธอหรอก อีกอย่าง เธอเกลียดฉันแล้วยังไง？เธอมันคนไร้ประโยชน์ ขนาดยืนยันยืนไม่ได้เลย จะทำอะไรฉันได้？”

นัทธีเลิกคิ้ว แล้วยิ้ม “พูดถูก”

“แก......พวกแก พวกกชั่ว เลวกันทั้งหมด！” นวิยาสาปแช่งอย่างหน้าหงิก

มารุตขมวดคิ้ว โกรธจัด โยนเธอลงจากมือทันที “ทำความสะอาดปากหน่อย！”

ใบหน้าของนวิยา ถูกฟาดเข้าทันที จากสีขาวซีด แต่ตอนนี้กลับกันเพราะฝ่ามือของมารุต กลายเป็นสีแดง ทำให้ใบหน้าของเธอที่ขาวราวกับผี มีสีเลือดขึ้นมา

วารุณียกมุมปาก มองเธออย่างเย็นชา “ตบเจ็บล่ะสิ？ขาก็เจ็บใช่ไหม？เจ็บน่ะถูกแล้ว ลูกชายกับลูกสาวฉัน ตอนแรกก็เจ็บแบบนี้แหละ”

นวิยากำมือแน่น ไม่พูดอะไร

เธอกลัวว่าถ้าเธออ้าปากพูดอีก ก็จะอดที่จะด่าต่อไม่ได้ แล้วจะโดนตบอีก

วารุณีสูดหายใจ “นวิยา ฉันรู้ว่าเธอเกลียดฉัน เพราะว่าการปรากฏตัวของฉัน ทำให้เธอกับนัทธีเป็นไปไม่ได้ เธอพุ่งเข้ามาหาฉันได้นะ ฉันยินดีรบกับเธอ แต่เธอไม่ควร ไม่ควรเลย ที่มาลงกับลูกทั้งสองคนของฉัน เธอมาลักพาตัวลูกฉันก่อน ทำให้ลูกชายฉันประสบอุบัติเหตุ จนเกือบตาย แล้วเธอยังมาทำร้ายลูกสาวฉัน เพราะฉะนั้น......”

“ฉันยอมรับ ว่าฉันทำร้ายลูกสาวเธอ แต่ฉันไม่ได้ทำร้ายลักพาตัวลูกชายเธอ！” นวิยาหันศีรษะ มองที่วารุณีด้วยความโกรธเกลียด

วารุณีตกใจเล็กน้อย “เธอว่าอะไรนะ？เธอไม่ได้ลักพาตัวลูกฉันเหรอ？”

“ฉันถูกเธอจับมาที่นี่แล้ว นิรุตติ์ก็ถอดใจจากฉันไปแล้ว ขาฉันก็เดี้ยงไปแล้ว แล้วฉันก็รู้ว่า ว่าพวกฌะอไม่ปล่อยฉันไปหรอก แล้วฉันจะโกหกไปเพื่ออะไรล่ะ？อีกอย่าง ถึงแม้นวิยาฉันคนนี้จะเลว ความทะนงฉันก็แขวนอยู่ตรงนั้น ฉันไม่ยอมเป็นแพะรับบาปหรอกนะ ฉันบอกว่าไม่ก็คือไม่” นวิยากัดฟันตอบ

นัทธีหรี่ตา

มารุตมองเขากับวารุณี “ท่านครับ คุณหญิง เหมือนเธออจะไม่ได้โกหกจริงๆ นะครับ”

ไม่ต้องให้มารุตบอก วารุณีกับนัทธีก็ดูออกได้ นวิยาไม่ได้โกหก

ด้วยเหตุนี้ วารุณีและนัทธีไม่สามารถสงบสติอารมณ์ลงได้

นวิยาไม่ได้ลักพาตัวอารัณ แล้วใครกันที่ลักพาตัวอารัณไป？

หรือว่า จะยังมีศัตรูอื่นอีก？

วารุณีกำมือ “เป็นไปไม่ได้ ถ้าไม่ใช่เธอ แล้วจะเป็นใครได้？”

“เธอน่าจะลองไปถามพงศกรดูนะ！” นวิยายิ้มร้าย

วารุณีช็อกไปทั้งตัว “พงศกร......”

“ใช่น่ะสิ คนที่ลักพาตัวลูกเธอ ทำให้ลูกเธอประสบอุบัติเหตุรถคว่ำ ก็คือเขาเอง” มองดูวารุณีที่มีท่าทางไม่อยากจะเชื่อ นวิยายิ้มอย่างสบายอารมณ์มากขึ้น “วารุณีเธอยังไม่รู้จักพงศกรสินะ ฉันจะบอกเธอใลิฟต์พงศกรน่ะทำเรื่องหลายอย่างที่เธอไม่รู้ ไม่ใช่แค่ลูกชายเธอหรอก ขนาดเรื่องที่เขาเองประสบอุบัติเหตุ ก็เขาเองนั่นแหละเป็นคนวางแผน แล้วก็ยังมี โรงงานบริษัทเธอก็เคยถูกไฟไหม้ไปแล้วครั้งหนึ่งไม่ใช่เหรอ？เรื่องนั้นเขาก็มีส่วนนะ เขากับพิชญาสมรู้ร่วมคิดกัน”

วารุณีห่อตัว ร่างกายเธอเซถอยไปด้านหลัง

ถ้านัทธีมาโอบเธอไว้ไม่ทัน เธอคงเท้าแพลงไปแล้ว