พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 692

ทันทีที่พูดออกมา พิชิตก็รู้สึกว่าโลกทั้งใบได้เงียบลง ไร้เสียงใดๆ

และเขาเอง ก็ราวกับว่าวิญญาณหลุดออกไป รู้สึกแข็งทื่อ มือที่กำโทรศัพท์อยู่ ก็ปล่อยโดยที่ไม่รู้ตัว โทรศัพท์ร่วงลงมาจากมือ ตกลงบนพื้น ทำให้เกิดเสียงที่แตกกระจาย

เสียงนี้ เมื่อมารุตได้ยิน ก็ตะโกนขึ้น “คุณหมอพิชิต？คุณหมอพิชิต？”

พิชิตไม่ตอบอะไร ยังคงยืนตัวแข็งอยู่ที่เดิม ใบหน้าเต็มไปด้วยการตกใจและสับสน

นวิยา......ตายแล้ว......

ผ่านไปสักพัก พิชิตก็ตอบสนองกลับที่มารุตพูดเมื่อครู่ นวิยาตายแล้ว！

นวิยาตายแล้วจริงๆ ！

ร่างกายพิชิตสั่นสะท้าน ในที่สุดก็พยุงตัวไม่อยู่ เข่าทั้งสองข้างอ่อนลง จนกระแทกลงไป คลุกเข้าอยู่บนพื้น หลังจากนั้นก็กุมไปที่หัว ตะโกนออกมาราวกับจะขาดใจ “อ้าอ้าอ้า！”

เห็นได้ชัดว่าเขานั้น รับไม่ได้ที่ผลลัพธ์ออกมาแบบนี้

ถึงแม้เขาจะรู้ว่าจุดจบของนวิยาไม่สามารถหนีความตายได้ สะกดจิตตัวเองทุกวัน เพื่อให้ตัวเองเตรียมใจไว้

แต่ทว่าเขาไม่คิดว่า วันนั้นมันจะมาถึงไวขนาดนี้ เขายังลืมเธอไม่ได้ และยังไม่ได้เตรียมใจ

น้ำตาเม็ดใหญ่ของพิชิตร่วงลงมา ร่างกายสั่นไปทั้งตัว

ทั้งหมอพยาบาลที่อยู่ไม่ไกลเห็นเข้า ก็รีบเข้ามาถาม “คุณหมอพิชิต เป็นอะไรไปคะ？ไม่เป็นอะไรใช่ไหม？”

พิชิตไม่ตอบสักคำถาม เขาเอื้อมมือไปสัมผัสที่พื้นอย่างสั่นเทา คลำหาโทรศัพท์ แนบโทรศัพท์ไว้ที่ข้างหูแล้วถามมารุตด้วยน้ำเสียงสั่น “มารุต นายบอกฉันมา ว่านายโกหกฉันอยู่ นายกำลังโกหกฉันอยู่ใช่ไหม？นวิยาไม่ได้ตายใช่ไหม？”

มารุตหลับตา ถอนหายใจ “ขอโทษครับคุณหมอพิชิต ผมเข้าใจความรู้สึกหมอ แต่ผมไม่ได้โกหกหมอครับ นวิยาตายแล้วจริงๆ ศพของเธอ ถูกไปโรงพยาบาลรุ้งจรัสครับ”

โรงพยาบาลรุ้งจรัส คือโรงพยาบาลที่พงศกรเคยทำงานอยู่

ได้ยินที่มารุตพูด หัวใจของพิชิตราวกับว่ามีคนมาคว้าและบีบไว้แน่น เจ็บปวดเหลือเกิน เหมือนจะหายใจไม่ออก

เขากำโทรศัพท์แน่น “ทำไม？ทำไมถึงเร็วขนาดนี้ พวกนายฆ่าเธอใช่ไหม？”

เขารู้มาตลอด ว่านัทธีไม่ได้วางแผนจะส่งนวิยาให้ตำรวจ วางแผนจะแก้แค้นเองกับมือต่างหาก

ดังนั้นนัทธีฆ่านวิยามีความเป็นไปได้สูงที่สุดแล้ว

มารุตขมวดคิ้ว “คุณหมอ คุณเข้าใจพวกเราผิดแล้วครับ พวกเราอยากฆ่าเธอจริง แต่เราไม่ได้ทำจริงๆ ครับ เธอฆ่าตัวตาย”

“ฆ่าตัวตาย？” ม่านตาของพิชิตหดลง “จะเป็นไปได้ยังไง.....นวิยาจะฆ่าตัวตายได้ยังไง！”

“เรื่องเป็นแบบนี้ครับ คุณนวิยาฆ่าตัวตายจริงๆ เธอรู้ว่าเราไม่ปล่อยเธอไปแน่ แล้วก็รู้ว่าตัวเองถึงทางตัน เธอเลยฆ่าตัวเองตายครับ คุณหมอพิชิตรักเธอขนาดนั้น คุณน่าจะรู้นิสัยเธอดีนะครับ หยิ่งยโส ถือตัวเองดีเป็นที่ตั้ง คนแบบนี้ จะยอมถูกคนอื่นจัดการได้ยังไงกันครับ？” มารุตพูด

พิชิตอ้าปากค้าง พูดไม่ออก

เพราะอย่างที่มารุตพูด นวิยาหยิ่งยโส ถือตัวเองเป็นที่ตั้ง ต่อให้ถึงทางตันจริงๆ ก็ไม่มีทางยอมเอาชีวิตตัวเองให้คนอื่นไปจัดการ จึงทำได้แค่จบชีวิตตัวเอง

ดังนั้นนวิยาฆ่าตัวตายจริงๆ ！

เมื่อตระหนักได้อย่างนี้ พิชิตก็ไม่พูดอะไรต่อ ก้มหัวต่ำลง ทำให้คนอื่นมองเห็นสีหน้าเขาไม่ได้ชัด

แต่เสียงสะอื้นของเขา กลับเผยให้เห็นว่าเขากำลังร้องไห้

มารุตก็ได้ยินเช่นกัน นอกจากถอนหายใจแล้ว เขาก็ทำอย่างอื่นไม่ได้

เขารู้ว่าทำไมพิชิตถึงได้ร้องไห้เสียใจขนาดนี้ คนที่รักสุดหัวใจตายไป จะไม่เสียใจเหรอ？

ถึงแม้ตอนนั้นคุณหมอพิชิตจะบอกว่าไม่ได้รักนวิยาแล้ว และจะไม่มาเจอนวิยาอีก แต่ช่วงเวลาสั้นๆ แค่นี้ คุณหมอพิชิตจะตัดได้เร็วขนาดนั้นได้ที่ไหนกัน

เพราะฉะนั้นเมื่อได้ยินว่านวิยาตายแล้ว ถึงได้กลายเป็นอารมณ์แบบนี้

คิดเท่านี้ มารุตก็ผลักแว่น แล้วปลอบเขา “คุณหมอพิชิต ผมรู้ว่าหมอเสียใจ แต่ตอนนนี้เธอได้ตายไปแล้ว หมอ......เลิกเศร้าไหม？”