พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 693

เมื่อได้ยินที่ป้าส้มพูด วารุณีก็หัวเราะเบาๆ “นั่นสินะคะ ฉันเข้าใจค่ะ”

เด็กที่เก่ง ก็มักจะมีพ่อแม่มาหยิบไปเปรียบเทียบกับลูกบ้านตัวเอง ลูกของตัวเอง แม้ตอนแรกจะชอบนัทธี ท้ายสุดก็จะกลายเป็นนัทธี นัทธีเลยไม่มีเพื่อน เป็นเรื่องปกติ

“ยังไม่หมดนะคะ เพราะว่าคุณผู้ชายเก่งเกินไปลูกคนอื่นก็เลยรวมตัวกันแกล้งคุณผู้ชายค่ะ แต่ถูกคุณผู้ชายคนเดียวเก็บเรียบเลยค่ะ หลังจากนั้น พวกลูกคนอื่น ก็ไม่กล้าเข้าใกล้คุณผู้ชายอีกเลยค่ะ พอเห็นคุณผู้ชาย ก็อย่างกับหนูเจอแมวเลยค่ะ ขนาดคุณผู้ชายยังเคยพูดเลยค่ะ เล่นกับลูกคนอื่นๆ เหมือนเขากำลังมองลิงที่ยังไม่วิวัฒนาการ” ป้าส้มป้องปากขำ

วารุณีเองก็ขำจนน้ำตาเล็ด “ลิงที่ยังไม่วิวัฒนาการ ฮ่าๆๆ เขามีพรสวรรค์เกินมาก จนเปรียบเทียบ แบบนี้กับคนที่รุ่นเดียวกัน ”

“ถึงแม้ว่าเขาจะเปรียบเทียบเกินไปหน่อย แต่สำหรับคุณผู้ชายมาแล้ว พวกเขาอยู่ห่างจากเขามากจริงๆ ก็เหมือนลิงไม่ใช่เหรอ？”

วารุณีเชิดคาง “พูดถูกค่ะ แล้วคุณหมอพิชิตมาเป็นเพื่อนกับนัทธีได้ยังไงกันคะ？”

เรื่องนี้ แค่อยากรู้

“คุณหมอพิชิตน่ะ เด็ดเดี่ยวนะ” ป้าส้มเหลือบตาขึ้นเล็กน้อย หวนนึกถึงอดีตแล้วพูด “คุณหมอพิชิตคือเด็กคนเดียวที่ไม่กลัวคุณผู้ชาย เขาชื่นชมคุณผู้ชายมากน่ะค่ะ เด็กคนอื่นกลัวคุณผู้ชายกันหมด กลัวจะบ้าตาย มีแค่เขา ที่ไม่ใช่แค่ไม่กลัว แถมยังวิ่งตามคุณผู้ชายทุกวัน ถึงแม้ว่าคุณผู้ชายจะโตกว่าวัย แต่ก็ไม่ได้จองหองที่จะเล่นเหมือนเด็กทั่วไป แต่ในตอนนั้น ยังไงเขาก็เด็กเป็นคนหนึ่ง แต่เป็นอย่างนั้นมาเรื่อยๆ คุณผู้ชายเองก็เริ่มคุ้นชินกับคุณหมอพิชิต เรื่อยๆ จนกลายเป็นเพื่อนกับคุณหมอพิชิต”

วารุณีเสยผม “แบบนี้นี่เอง”

“พูดถึง ความจริงฉันเองก็ต้องขอบคุณคุณหมอพิชิต ถ้าไม่ใช่เพราะเขา คุณผู้ชายตั้งแต่เด็กจนโต ก็คงไม่มีเพื่อนเลยสักคน ไม่แน่คงจะนิสัยเย็นชามากกว่านี้” ป้าส้มพูด

วารุณีนัยน์ตา,นัยนาเป็นประกาย

เรื่องนี้ เธอเห็นด้วย

“คุยเยอะแล้ว คุณผู้หญิง ป้าไม่รบกวนคุณแล้วค่ะ ป้าไปก่อนนะคะ” ป้าส้มดูเวลา ก็พบว่าตอนนี้ดึกมากแล้ว แล้วก็ไม่คิดจะคุยต่อ

วารุณียิ้มแล้วยื่นแก้วนมเปล่าออกไป “ค่ะ ป้าส้มเดินดีๆ นะคะ ป้าเองก็รีบพักผ่อนเถอะค่ะ”

“ค่ะ ” ป้าส้ม เดินออกไปพร้อมกับยิ้มแห้ง

โรงพยาบาลรุ้งจรัส เมื่อนัทธีมาถึง มารุตก็กำลังรอเขาอยู่หน้าประตูใหญ่ ของโรงพยาบาล

เมื่อเห็นว่ารถของเขามาแล้ว ก็รีบลงจากบันได “ประธานครับ ”

“พิชิตล่ะ？” นัทธีโยนกุญแจไปให้เขาแล้วถาม

มารุต เดินตามหลังเขาเข้าไปในโรงพยาบาล “คุณหมอพิชิตอยู่ที่ห้องเก็บศพครับ”

“อยู่นานเท่าไหร่แล้ว ？” นัทธีหรี่ตา

มารุตคิด “ประมาณครึ่งชั่วโมงแล้วครับ ผมมาถึงเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้ว ตอนมาถึงผมก็เข้าไปถามคนดูแลห้องเก็บศพ คุณหมอพิชิตเข้าไปก่อนผมมาถึงไม่กี่นาทีครับ”

ปกติแล้ว นอกจากแพทย์นิติเวชของตำรวจกับคนดูแลห้องเก็บศพแล้ว คนที่มาเยี่ยมศพผู้เสียชีวิต จะไม่สามารถอยู่ห้องเก็บศพนานเกินไป

อย่างแรกเลยคือกลัวว่าจะมีคนมาจับดัดแปลงศพ อย่างที่สองห้องดับจิตนั้นเย็นเกินไป สามารถทำให้คนหนาวจนจับไข้ได้

ดังนั้นเมื่อนัทธีได้ยินว่าพิชิต เข้าไปกว่าครึ่งชั่วโมงแล้วยังไม่ออกมา สีหน้าก็เปลี่ยนเป็นเย็นชาดูไม่ได้ทันที

เมื่อมาถึงประตูห้องเก็บศพ นัทธี ก็ยืนฟังอยู่หน้าประตูสักพัก เมื่อไม่ได้ยินเสียงอะไรออกมาจากด้านใน ก็หรี่ตาลง แล้วหันหลัง สั่งเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของโรงพยาบาลสองคนที่อยู่ข้างหลังมารุต “พวกนายเข้าไป เอาคนที่อยู่ข้างในออกมาฉัน”

“ครับ” รปภ.ทั้งสองพยักหน้า แล้วผลักประตูห้องเก็บศพเข้าไป

วันที่พวกเขามา โรงพยาบาลให้สั่งไว้ว่า ให้ฟังนัทธี

ดังนั้นนัทธีสั่งอะไรไป พวกเขาก็ต้องทำตาม

ไม่นาน ก็มีเสียงดังออกมาจากห้องดับจิต เสียงของพิชิตที่ร้องคำรามเพราะความโกรธ “ปล่อยฉัน พวกนายปล่อยฉันนะ ฉันไม่ออก ปล่อยฉัน！”

ไม่มีใครฟังเขา

ไม่นาน พิชิตก็ถูกรปภ.หิ้วปีกออกมาคนละข้าง