พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 695

ประโยคนี้ทำให้นัทธีเงียบลงทันที ไม่กี่วินาทีต่อมา ก็ถูกไปที่ผมของเธอ แล้วขอโทษกลับ “ผมรู้แล้วครับ ต่อไปจะพยายามไม่ออกข้างนอกกลางดึกแล้วครับ จะไม่ทำให้คุณเป็นห่วง”

“แบบนี้ค่อยดีหน่อย” วารุณียิ้ม แล้วรินน้ำใส่แก้วมาให้เขา “นี่น้ำขิงค่ะ ดื่มสักหน่อย ฉันให้ป้าส้มต้มไว้หลังจากที่คุณออกไปไม่ได้นาน ใส่ไว้ในแก้วเก็บความร้อนตลอด ตอนนี้ก็ยังร้อนอยู่นะ ข้างนอกหนาว ดื่มไล่ความเย็นสักหน่อย”

“โอเค” นัทธีเอื้อมไปหยิบแก้วน้ำขิง

ความจริงเขาไม่ชอบดื่มของที่มีกลิ่นแรง แต่นี่คือสิ่งที่เธอเตรียมไว้ให้ เขาปฏิเสธไม่ได้อยู่แล้ว

“ใช่แล้ว คุณหมอพิชิตเป็นยังไงบ้างคะ？” วารุณีนั่งลงข้างๆ นัทธี ทันใดนั้นก็ถามขึ้น

นัทธีหรี่ตาลง และตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เขาอยากตายตามกันไป”

“อะไรนะ？” วารุณีขมวดคิ้ว “เขา......ยังรักนวิยามากอยู่น่ะสิ ถึงได้มีความคิดแบบนี้ แล้วคุณได้เกลี้ยกล่อมเขาไว้ไหม？”

“ไม่รู้สิ ผมให้พ่อแม่เขารีบไปหาแล้ว ถ้าหากว่าพ่อแม่ของเขากล่อมแล้ว เขายังไม่ฟัง งั้นก็ปล่อยเขาไปเถอะ” นัทธีดื่มน้ำขิงจนหมด วางแก้วลงบนโต๊ะชา แล้วลุกขึ้น ตรงไปที่ห้องน้ำ

วารุณีมองแก้วที่ว่างเปล่า แล้วถอนหายใจ

คิดไม่ถึงจริงๆ พิชิตเป็นคนที่มีอารมณ์ความรักยิ่งใหญ่ขนาดนี้

เธอรู้มาตลอดว่าพิชิตเป็นคนเกิดอารมณ์รักง่าย แต่ไม่รู้เลยว่า อาการหลงรักของพิชิต จะหนักกว่าที่เธอคิดไว้

โชคดีตอนนั้นที่เธอได้ยินพิชิตบอกกับนวิยาว่าจะไม่รักนวิยาอีก แล้วยังบอกว่าจะไม่มาเจอนวิยาอีก ยังรู้สึกว่าพิชิตนั้นยอดเยี่ยม ในที่สุดก็สามารถปล่อยวางได้

ยังไงตอนนั้นก็พิชิตปล่อยนวิยาไปแล้ว เธอจึงคิดว่าพิชิตคลั่งรักเข้าแล้ว ดังนั้นหลังจากที่ได้ยินพิชิตพูดว่าจะไม่รักนวิยาอีก ก็คิดว่สพิชิตเดินออกมาจากอาการคลั่งรักแล้ว จึงชื่นชมพิชิตมาก

แต่ตอนนี้พิชิตเป็นแบบนี้ ทำให้ความรู้สึกของเธอที่ต่อเขาตีกันไปมา

ไม่ใช่ว่าเธอไม่เคยเจอคนคลั่งรัก แต่เป็นครั้งแรกที่เจออาการคลั่งรักมากขนาดนี้ แถมยังเป็นผู้ชาย มันเกินเหตุ

แต่สิ่งนี้ได้พิสูจน์แล้ว พิชิต รักนวิยาจริงๆ

แต่นวิยากลับไม่เห็นคุณค่า

แน่นอน ต่อให้นวิยาเห็นค่า นวิยาก็ไม่คบกับพิชิตอยู่ดี เพราะนวิยาวางแผนฆ่าพ่อแม่ของนัทธีตั้งแต่สิบขวบ

ดังนั้นตอนจบนวิยา ได้ตั้งเป้าไว้แล้ว

ขณะกำลังคิดอยู่ นัทธีก็ออกมาจากห้องน้ำ ชุดบนร่างกายเปลี่ยนเป็นชุดนอน

วารุณีเงยมองที่เขา “ใช่แล้วที่รัก นวิยาก่อนตายทิ้งคำสั่งเสียไว้ไม่ใช่เหรอ ฝากคุณไปบอกคุณหมอพิชิตใช่ไหม คุณบอกหรือยัง？”

“ยัง” นัทธีส่ายหัว

วารุณีกะพริบตา “ทำไมล่ะ？”

“ยังไม่ถึงเวลา คุณก็รู้สถานการณ์ตอนนี้ของพิชิต ถ้าผมบอกเรื่องพวกนี้กับเขาไป เขาก็จะเข้าใจ ว่าก่อนที่นวิยาเธอรู้แล้วว่าคนที่เธอรักความจริงนั้นคือเขา และเสียใจที่ไม่รู้ตัวเร็วกว่านี้ ดังนั้นจากนิสัยของพิชิต ต้องพุ่งไปหานวิยาอย่างแน่นอน รออีกหน่อยค่อยบอกดีกว่า” นัทธีเดินไปถึงข้างเตียง ยกผ้าห่มแล้วขึ้นไปนอนบนนั้นพร้อมกับพูดไปด้วย

วารุณีพยักหน้า “ที่คุณพูดก็ถูกค่ะ”

“เอาล่ะ ไม่ต้องพูดถึงพวกเขาแล้ว มา มานอน” นัทธีตบลงที่ข้างๆ เป็นนัยให้วารุณีไปหา

วารุณียิ้ม แล้วเดินเข้าไป

เมื่อเดินไปถึงข้างเตียง ก็ถูกมือนัทธีจับไว้ หลังจากนั้นก็ออกแรงดึง วารุณีถูกเขาลากขึ้นไปที่เตียงทันที แล้วนอนหงายอยู่ในอ้อมกอดเขา

“นอน” นัทธีห่มผ้าให้เธอและตัวเอง แล้วจับเธอโอบไว้แน่นๆ แล้วหลับตา

วารุณีมองออกถึงใบหน้าที่เหนื่อยล้าของเขา จึงตอบอืม อยู่ในอ้อมกอดของเขาอย่างเชื่อฟังไม่ขยับ ละหลับตา

หลังจากทรมานมาเกือบทั้งคืน ทั้งสองเหนื่อยมาก จึงหลับไปอย่างรวดเร็ว

การนอนครั้งนี้ ตอนเที่ยงของวันที่สอง นัทธีก็ถูกปลุกจากสายของมารุต

เขาขมวดคิ้วลืมตา หลังจากก้มหน้ามองผู้หญิงในอ้อมกอด ค่อยๆ ดึงผู้หญิงคนนั้นออกจากเอวอย่างระมัดระวัง จากนั้นก็บิดตัวไปหยิบโทรศัพท์ที่อยู่บนหัวเตียง

แต่ไม่ว่าจะขยับเบาแค่ไหน ก็ยังคงทำให้วารุณีตื่นอยู่ดี

แล้วเสียงโทรศัพท์ที่ดังอยู่ตรงนั้น