พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 696

“พ่อครับ แล้วแม่ล่ะ？” อารัณเพิ่งนึกได้ว่ายังไม่เห็นวารุณี เอื้อมมือไปจับที่หัวเล็กๆ แล้วมองไปด้านหลังนัทธีไม่หยุด

นัทธีลุกขึ้นยืน “คุณแม่กำลังอาบน้ำ”

พูดจบ เขาก็ใช้มือดึงเด็กคนละข้างกลับห้อง

ดีที่เมื่อคืนเขากับวารุณีเหนื่อยมาก ง่วงมากด้วย แล้วไม่ได้เกิดเหตุอะไร ไม่อย่างนั้นตอนนี้เขาคงไม่พาลูกทั้งสองคนเข้ามาในห้อง

ระหว่างที่วารุณีกำลังล้างหน้าบ้วนปากอยู่ในห้องน้ำ เพิ่งจะแปรงฟันเสร็จ ก็มองไปเห็นเด็กน้อยน่ารักปรากฏตัวขึ้นอยู่ที่หน้าประตูห้องน้ำ แล้วกำลังยิ้มหวานให้เธอ

วารุณีเดินออกไป แล้วทำท่าตกใจ “ย่า เด็กน่ารักสองคนที่ไหนเนี่ย ทำไมถึงมาอยู่ในบ้านฉันได้ล่ะ？”

ไอริณหัวเราะคิกคัก “ผมเป็นเด็กบ้านพ่อกับแม่ไง”

“หรอ？แล้วพ่อกับแม่หนูคือใครล่ะ ชื่ออะไรกัน？” วารุณีถูจมูกเล็กๆ ของเธอแล้วถาม

ไอริณกะพริบตาโตๆแล้วคิด แล้วต่อ “แม่หนูชื่อวารุณี พ่อชื่อนัท.....นัท......”

นัทอะไรสักอย่าง เธอไม่รู้แล้ว คิดยังไงก็คิดไม่ออก ปากเล็กๆบึ้ง น้ำตาซึม ทั้งน่ารักทั้งน่าสงสาร

“ขอโทษค่ะแม่ ไอริณลืมชื่อพ่อแล้ว”

“โง่” อารัณ ถอนหายใจ หลังจากนั้นพี่ตัวน้อยก็พูด “ไอริณเธอจำให้ดีนะ พ่อชื่อว่านัทธี”

“นัทธี？” ไอริณเอียงหัวแล้วพูดซ้ำ

อารัณอืมสองครั้ง “ถูกต้อง”

ไอริณทวนชื่อของนัทธีอีกสองครั้ง หลังจากนั้นก็พูดอย่างมีความสุข “แม่คะ ตอนนี้ไอริณรู้แล้วว่าพ่อชื่ออะไร พ่อชื่อว่านัทธี”

“ดีมาก ไอริณเก่งมาก！” วารุณีอิ่มแล้วลูกหัวเด็กน้อย

เด็กน้อยรูปหัวเล็กๆ แล้วถาม “แม่คะ เมื่อกี้ไอริณตอบชื่อพ่อไม่ได้ ไอริณเป็นเด็กไม่ดีเหรอคะ？”

“ทำไมพูดแบบนี้ล่ะ？” วารุณีถามด้วยความสงสัย

แสดงให้เห็นว่าเธอไม่ถึง ว่าเด็กน้อยจะถามคำถามแบบนี้

ไอริณตบปากน้อยๆ “แล้วคุณครูเคยบอก ว่าเด็กๆต้องจำชื่อพ่อกับแม่ให้ได้ ไม่อย่างนั้นถ้ามีคนถามแล้วจะตอบไม่ได้ เมื่อกี้ไอริณตอบชื่อพ่อไม่ได้ ดังนั้นไอริณเป็นคนไม่ดีใช่มั้ย？เพื่อนที่อนุบาลตอบได้กันหมดเลยค่ะ”

“อ๋อแบบนีนี่เอง” วารุณียิ้มเบาๆ “ไอริณไม่ใช่เด็กไม่ได้หรอกค่ะ แบบนี้ไม่โทษไอริณ ต้องโทษคุณพ่อ ต้องโทษที่เป็นชื่อคุณพ่อจำยาก มันยากเกินไป”

เธอไม่ได้ตั้งใจที่จะเอาใจลูก แต่สำหรับเด็กน้อยที่อายุแค่สี่ขวบแล้ว การจำชื่อของนัทธีก็ไม่ใช่เรื่องง่าย

อีกอย่างความจำของเด็กนั้นไม่ได้ดีอยู่แล้ว รีบแต่เดี๋ยวก็ลืมมันเป็นเรื่องธรรมดา

แต่ยังไงซะก็ไม่ใช่กับเด็กทุกคน พี่จะไหวพริบดีเหมือนกับอารัณ

“ใช่เลยค่ะ โทษคุณพ่อ” อารัณก็พยักหน้าเห็นด้วยกับที่วารุณีพูด

นัทธีเดินเข้ามา แล้วได้ยินพอดี ก็อดไม่ได้ที่จะเลิก “โทษอะไรผม ？”

วารุณียิ้มแล้วเล่าเรื่องทั้งหมดเมื่อกี้

นัทธีฟังจบ ก็ลูบหัวเด็กน้อย “แม่ของลูกพูดถูก โทษพ่อนี่แหละ”

“ไม่โทษคุณพ่อหรอกค่ะ” ไอริณส่ายหัว “เป็นเพราะไอริณเด็กเกินไปเลยจำไม่ได้ ไม่โทษชื่อคุณพ่อหรอก”

นัทธีเลิกคิ้ว

เห็นได้ชัดว่าคิดไม่ถึงว่าเด็กตัวน้อยจะพูดแบบนี้ออกมา ซึ่งทำให้คนชื่นชมและประหลาดใจ

สมควรที่เป็นลูกเขาอย่างที่คิด

วารุณีเองก็แปลกใจอยู่ครู่หนึ่ง แต่ไม่นานก็สงบลงได้อีกครั้ง ยิ้มและพูด “เอาล่ะๆ โทษกันไปโทษกันมาอยู่นี่แหละ อารัณ พาน้องออกไปเล่นด้านอกไปลูก พ่อกับแม่ยังล้างหน้าแปรงฟันไม่เสร็จ หลังจากล้างหน้าแปรงฟันเสร็จค่อยไปเล่นด้วยนะ”

“ครับ” อารัณพยักหน้า แล้วจุงมือไอริณไป

นัทธีเรื่องเข้าไปที่ห้องน้ำ “ไอริณโตขึ้นมารู้เรื่องไม่น้อย”

“ใช่น่ะสิคะ” วารุณีพยักหน้า