พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 697

“ก็รองประธานปาจรีย์นั่นแหละค่ะ” ผู้ช่วยก้มหน้า “สองวันก่อนรองประธานปาจรีย์ลาหยุดไม่ใช่เหรอคะ？เธอส่งงานทั้งหมดในมือเธอ แจกให้คนข้างล่างจัดการ รวมถึงงานที่มีแค่เธอจัดการได้ เธอก็แจกแบ่งไปด้วย”

“อะไรนะ ？” วารุณียืนขึ้นด้วยความประหลาด “แจกงานธุรการที่มีแค่เธอที่จัดการได้ออกไป？”

“ค่ะ” ผู้ช่วยพยักหน้า “ตอนแรกฉันก็ถามด้วยความตกใจเหมือนกันค่ะว่าทำไมรองประธานปาจรีย์ถึงทำแบบนี้ รองประธานปาจรีย์บอกว่าอาจจะกลับมาไม่ได้แล้ว เลยรีบกระจายงานพวกนี้ออกไปก่อน ให้ทุกคนคุ้นชิน ถึงตอนนั้นจะได้ไม่วุ่นวาย ฉันเลยเดาว่ารองประธานปาจรีย์ต้องการลาออกจากตำแหน่งรองประธานหรือเปล่า เลยถามท่านประธานว่าจะรับสมัครผู้อำนวยการคนใหม่ไหม”

อย่างนี้นี่เอง

หลังจากฟังผู้ช่วยเสร็จ วารุณีก็มันริมฝีปากสีแดง

เธอไม่เคยคิดเลยว่า ปาจรีย์จะเอางานของตัวเองให้ข้างล่างทำ

แถมปาจรีย์ยังพูดบางอย่าง ว่าอาจจะไม่กลับมาอีกแล้ว

ประโยคนี้หมายความว่ายังไง？

หรือว่า ปาจรีย์วางแผนจะลาออกจริงๆ ？

วารุณีกัดริมฝีปาก

แต่แบบนี้ไม่ถูกนะ ถ้าหากปาจรีย์ต้องการลาออกจริงๆ ไม่มีทางที่จะไม่บอกเธอ

อีกอย่าง บริษัทเป็นของพวกเธอสอง ปาจรีย์ในฐานะที่เป็นผู้ถือหุ้นคนที่สอง การลาออกมีผลประโยชน์อะไรกับเธอ？เธอลาออกแล้วจะไปไหนกัน？

อีกอย่างตอนนั้นพวกเราเคยพูดกัน ว่าจะพัฒนาบริษัทให้ดี จะพัฒนาบริษัทไปสู่ท้องตลาด แล้วสร้างแบรนด์ให้ตัวเอง

แต่ทว่าตอนนี้กลับไปไม่ถึงจุดมุ่งหมายเดียวกัน ปาจรีย์จะลาออกและจากไปไม่ได้

ดังนั้นที่นี่ ต้องมีปัญหาอะไรบางอย่าง

คิดอยู่ วารุณีก็บีบมือ มองไปที่ผู้ช่วย “เอาละ ฉันรู้แล้ว คุณออกไปก่อนเถอะ”

“ค่ะ” ผู้ช่วยตอบรับ แล้วกำลังจะออกไป

แต่เพิ่งจะเดินได้ใช้สองก้าว วารุณีก็คิดอะไรได้ เอ่ยปากหยุดเธอ “เดี๋ยวก่อน”

“ประธานต้องการสั่งอะไรเหรอคะ？” ผู้ช่วยหยุดฝีเท้า เอียงศีรษะถาม

วารุณีพูด “เธอออกไปตอนนี้ เก็บงานที่ปาจรีย์จัดการดึคนเดียวกลับมา แล้วเอาไปไว้ที่ห้องทำงานของปาจรีย์ ส่วนอย่างอื่นช่างมัน”

“ค่ะ” ผู้ช่วยพยักหน้าเพื่อเป็นการตอบรับ

วารุณีกลับลงไปนั่งใหม่ แล้วขมวดคิ้ว

ไม่ว่ายังไง งานที่มีแค่ปาจรีย์จัดการได้ เธอปล่อยไว้ให้คนข้างล่างแบบนี้ไม่ได้ ยังไงซะก็มีหลายอย่างที่เกี่ยวข้องกับความลับของบริษัท การที่ไปให้คนข้างล่าง เธอไม่สบายใจ

อีกอย่าง เธอเองก็ไม่อยากให้งานของปาจรีย์ ให้คนอื่นได้ส่วนแบ่งในผลประโยชน์

แน่นอน ถ้าหากว่าปาจรีย์ไม่อยากทำแล้วจริงๆ งั้นค่อยว่ากัน

แค่ไม่เชื่อว่าปาจรีย์จะไม่ทำแล้ว

คิดถึงเท่านี้ วารุณีก็หยิบโทรศัพท์ออกมา แล้วต่อสายไปยังโทรศัพท์ปาจรีย์

ไม่ช้าก็โทรติด เสียงเหนื่อยล้าของปาจรีย์แพร่ออกมา  “วารุณี มีอะไรเหรอ？”

“ปาจรีย์ เธอวางแผนจะลาออกหรอ？” วารุณีถามเสียงเข้ม

เมื่อปาจรีย์ได้ยินประโยคนี้ ก็หน้าสีเปลี่ยน “ฉัน......”

ฟังจากน้ำเสียงตื่นตระหนกของเธอ วารุณีเสียงนิ่ง ขมวดคิ้วแน่น “ทำไมล่ะปาจรีย์？”

เธอบีบโทรศัพท์แน่น “ปาจรีย์ ถ้าเมื่อกี้ผู้ช่วยไม่บอกฉัน ว่าจะหาผู้อำนวยการมารับงานเธอต่อไหม แล้วฉันก็ไม่รู้เลยว่าเธอแจกจ่ายงานตัวเองไปหมด！”

ฟังคำพูดโกรธของวารุณี ปาจรีย์ก็ก้มหน้าอย่างรู้ผิด “ขอโทษนะวารุณี ฉัน......”