พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 699

ปาจรีย์พยักหน้าและใส่หัว “ตกใจแต่ไม่ได้ดีใจ”

รพีถูกคำตอบที่ไม่เหมือนใครของเธอ ทำให้ขำจนหยุดไม่ได้ สักพักถึงจะหยุดลง “ปาจรีย์ เธอนี่น่ารักจริงๆ เลย”

ปาจรีย์กระตุกที่มุมปาก “คนนั้น......คุณรพี ทำไมคุณถึงมาอยู่ในบ้านฉันได้ล่ะ？”

อีกอย่างคนนี้ แล้วยังเรียกเธอปาจรีย์อย่างเต็มปากเต็มคำ เหมือนกับว่าพวกเขาสนิทกันมาก

แต่พวกเขา เป็นแค่คนแปลกหน้าที่เพิ่งเคยเจอกันแค่ครั้งเดียว

“คุณรพีอะไรกันล่ะ” รพียังไม่ได้พูดอะไร คุณแม่ปารวีก็มองสายตาไม่พอใจใส่ปาจรีย์ “เด็กคนนี้นิ ลืมแล้วจริงๆ สินะ นี่รพีไง”

“หนูรู้ว่าเขาชื่อรพี ทำไมต้องบอกว่าหนูลืมด้วย？” ปาจรีย์งงไปหมด

คุณแม่ปารวีของเธอที่เป็นแบบนี้ ก็อดถอนหายใจไม่ได้ “เด็กคนนี้นี่ ความจำไม่ดีเอาซะเลย”

“คุณป้า จะว่าไปก็ไม่แปลกหรอกครับ ยังไงพวกเราก็แย่กันมาตั้ง 20 ปีแล้ว ตอนนั้นเธอก็ยังเด็ก จำไม่ได้เป็นเรื่องปกติครับ” รพีหัวเราะ หลังจากนั้นก็เดินเข้ามาใกล้ปาจรีย์ เอื้อมมือไปถ่ายเธอ “ปาจรีย์ ห่างกันมา 20 ปี ในที่สุดพวกเราก็ได้เจอกันอีกครั้งนะ ขอให้ฉันแนะนำตัวเองหน่อย ฉันชื่อรพี ยี่สิบปีที่แล้ว เป็นเพื่อนบ้านกับตระกูลจิรดำรงค์ แล้วเป็นพี่รพีของเธอ”

“เพื่อนบ้านเมื่อ 20 ปีก่อน พี่รพี......” ปาจรีย์เสียงต่ำและนึกถึงคำสำคัญ และค่อยๆ นำเศษความทรงจำมาติดต่อกัน

เธอตกใจอ้าปากกว้าง แล้วชี้ไปที่รพี “คุณ......พี่รพี！”

“คิดออกแล้วเหรอ ？” รพีตาดีใจเป็นประกาย

ปาจรีย์รีบพยักหน้า “ฉันคิดออกแล้ว ตอนเด็กพวกเราเป็นเพื่อนที่ดีมากที่สุด ฉันชอบตามข้างหลังพี่ แต่พอ 10 ขวบพ่อกับแม่พี่ค่อยย้ายไป พี่รพี ทำไมถึงได้เปลี่ยนไปทั้งหล่อทั้งสูงขนาดนี้？ตอนเด็กยังเป็นเด็กอ้วนอยู่เลย”

เธอเอื้อมมือ จับเข้าไปที่ไหล่สองข้างของรพีแล้วเขย่าไม่หยุด บนใบหน้าเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและดีใจ

รพีทำเป็นยิ้มอย่างของเพื่อน “ขอโทษนะ อย่างอื่นเธอจำไม่ได้ แต่เธอกลับจำตอนฉันอ้วนตอนเด็กได้แม่นเลยเหรอ？”

ปาจรีย์หัวเราะคิกคัก “ขอโทษนะพี่รพี ฉันก็แค่คิดถึงพี่แล้วตื่นเต้นมาก อย่าโกรธเลยนะ”

“พี่ไม่ได้โกรธ พี่จะโกรธเธอลงได้ยังไง” รพีลูบหัวของเธอ

ปาจรีย์เงยหน้าขึ้น แล้วจับไปตรงที่ที่เขาลูบ “ใช่แล้วพี่รพี ครั้งที่แล้ว พี่จำฉันได้ใช่ไหม？”

“ใช่น่ะสิ” รพีพยักหน้ายอมรับ

คุณแม่รัลวรีเห็นว่าทั้งสองต่างจำกันได้แล้ว ก็ยิ้มอย่างดีใจ แล้วหันหลังเดินไปที่ห้องครัวเพื่อต้มชา ให้พื้นที่เด็กทั้งสองได้คุยกันเรื่องเก่าๆ

“นี่ พี่จำฉันได้แล้ว ยังจะปิดบังฉันอีก แล้วถ้าเป็นคนแปลกหน้ามาปลอบฉัน เกินไปแล้วนะ！” ปาจรีย์ทำปากมุ่ย แล้วพูดเหมือนว่าไม่พอใจ

รพียิ้มอย่างขอโทษ “ขอโทษๆ พี่แค่อยากรู้ว่าเธอจำพี่ได้หรือเปล่า แล้วเธอก็จำพี่ไม่ได้แม้แต่น้อยเลยจริงๆ ”

“หึ ก็ฉันจำพี่ไม่ได้ พี่ก็ไม่รู้จักบอกฉันเลยเนอะ คำแก้ตัวทั้งนั้น” ปาจรีย์เบ้ปาก

รพีแบมือออกอย่างจำใจ “ก็ได้ พี่ผิดเอง เจอกันครั้งนี้มีของขวัญมาให้เธอด้วย เลิกโกรธเลยตกลงไหม？”

เขาหยิบกล่องสวยงามของขวัญเล็กๆ ออกมาจากกระเป๋าแล้วยื่นให้เธอ

ปาจรีย์ก็ไม่ได้ปฏิเสธ แล้วยื่นมือไปรับ

ของขวัญในการเจอกัน ปกติก็ไม่ปฏิเสธอยู่แล้ว แล้วถึงปฏิเสธ คนให้ของขวัญก็จะเสียใจได้

“พี่รพี แต่ฉันไม่ได้เตรียมของขวัญให้พี่เลย รอบหน้าจะชดพี่ให้นะ” ปาจรีย์มองรพี พูดอย่างเกรงใจ

รพีหัวเราะแบบไม่ถือสา “ไม่เป็นไร เธอจำพี่ได้ ก็เป็นของขวัญที่ดีที่สุดของพี่แล้ว”

ปาจรีย์อมยิ้ม “พี่รพี พี่พูดเก่งมากนะ พี่สะใภ้คงถูกพี่เอาใจเก่งเลยใช่ไหม？”